نیویارک تایمز
روزنامه نیویارک تایمز چاپ امریکا در باره عملیات مارجه ولایت هلمند مقاله ای نوشته و در آغاز این مقاله می نویسد:
نیروهای افغان، امریکایی و بریتانیایی بروز شنبه مواضع مهم طالب ها را در سرتاسر مارجه تصرف کردند، اما زمانی که به تلاشی خانه ها پرداختند، جنگ های پراگنده آغاز شد.
نمونه های جنگ نشان می دهد که جنگ های شدید و سخت در پیشرو خواهد بود. قوماندانان امریکایی می گویند، نیروها اهداف روز اول جنگ را بدست آوردند. این اهداف شامل پیشرفت در داخل شهر، تصرف چار راهی ها، تعمیرات دولتی و یک بازار عمده در مرکز شهر مارجه می باشد.
بعضی از نیروهای بحری امریکا با داخل شدن در شهر بدون درنگ با مردم محل ملاقات نمودند تا آن ها را از کمک های شان اطمینان بدهند و از آن ها برای یافتن طالب ها و بمب های پنهان شده آن ها کمک بخواهند.
روزنامه می افزاید، معلوم می شود بسیاری طالب ها هنوز در مارجه باقی مانده اند. چنانچه یکی از باشنده گان مارجه از طریق تیلیفون گفته است، تعداد زیاد طالب ها در مارجه وجود دارند.
روزنامه به نقل از یک باشنده مارجه می نویسد، اکثر باشنده های مارجه در ساعات اول جنگ در داخل خانه های شان باقی ماندند و نمی توانستند از خانه های شان بیرون بروند. مقامات دولتی و طالب ها هم به مردم گفته بودند در خانه های شان بمانند. اما امروز صبح جنگ در تمام ساحه ادامه داشت.
اندیپندنت
روزنامه اندیپندنت چاپ انگلستان زیر عنوان "بگزار این آخرین عملیات باشد" مقاله تحلیلی نوشته و در آغاز این مقاله می نویسد، یک بار دیگر باید پرسید، این جنگ برای چه بود ؟ این جا یک شباهت هوشدار دهنده ای در باره اهداف جنگ که شب جمعه به رهبری نیروهای امریکایی در افغانستان آغاز گردید دیده می شد.
واضحاً حتی از زمانی که توجه ما از اوضاع مصیبت بار و حواس پرت کن عراق دوباره به افغانستان معطوف ساخته شد، اهداف اصلی گرفتن یا تصرف کردن منطقه و کار باز سازی بود. اما هفت سال گذشت، ولی چیزی صورت نگرفت.
پس این است تعریف حماقت و نا دانی، تکرار کردن یک اقدام که از آن انتظار یک نتیجه متفاوت داریم.
روزنامه می افزاید، باید به صراحت بگویم. زمانی که رژیم طالب ها از تسلیم دادن اسامه بن لادن ابا ورزید، این روزنامه استفاده از قوای نظامی علیه طالب ها را حمایت کرد. در حالی که نظر ما هفده ماه بعد در باره اشغال و جنگ عراق در مقایسه با جنگ افغانستان متفاوت بود و در مغایرت قرار داشت. ما حتی از تونی بلیر صدر اعظم بریتانیا، زمانی که تعهد کرد ما در پهلوی مردم افغانستان برای مدت طولانی باقی خواهیم ماند حمایت کردیم.
حالا باید سوال شود که آیا ایستاده شدن در پهلوی مردم افغانستان ایجاب حضور بزرگتر نظامی را می نماید، یا این که کمک های انکشافی و یا حتی رشوت دادن مستقیم شاید موثر تر باشد.
روزنامه اندیپندنت در ادامه می نویسد، در افغانستان، در بخش مذهب، ساختار های قومی و اقتصادی هیچ تغیری به وجود نیامده تا اطمینان حاصل شود که موفقیت اقدام موقتی نظامی می تواند به انکشاف دایمی تغیر کند.
روزنامه نیویارک تایمز چاپ امریکا در باره عملیات مارجه ولایت هلمند مقاله ای نوشته و در آغاز این مقاله می نویسد:
نیروهای افغان، امریکایی و بریتانیایی بروز شنبه مواضع مهم طالب ها را در سرتاسر مارجه تصرف کردند، اما زمانی که به تلاشی خانه ها پرداختند، جنگ های پراگنده آغاز شد.
نمونه های جنگ نشان می دهد که جنگ های شدید و سخت در پیشرو خواهد بود. قوماندانان امریکایی می گویند، نیروها اهداف روز اول جنگ را بدست آوردند. این اهداف شامل پیشرفت در داخل شهر، تصرف چار راهی ها، تعمیرات دولتی و یک بازار عمده در مرکز شهر مارجه می باشد.
بعضی از نیروهای بحری امریکا با داخل شدن در شهر بدون درنگ با مردم محل ملاقات نمودند تا آن ها را از کمک های شان اطمینان بدهند و از آن ها برای یافتن طالب ها و بمب های پنهان شده آن ها کمک بخواهند.
روزنامه می افزاید، معلوم می شود بسیاری طالب ها هنوز در مارجه باقی مانده اند. چنانچه یکی از باشنده گان مارجه از طریق تیلیفون گفته است، تعداد زیاد طالب ها در مارجه وجود دارند.
روزنامه به نقل از یک باشنده مارجه می نویسد، اکثر باشنده های مارجه در ساعات اول جنگ در داخل خانه های شان باقی ماندند و نمی توانستند از خانه های شان بیرون بروند. مقامات دولتی و طالب ها هم به مردم گفته بودند در خانه های شان بمانند. اما امروز صبح جنگ در تمام ساحه ادامه داشت.
اندیپندنت
روزنامه اندیپندنت چاپ انگلستان زیر عنوان "بگزار این آخرین عملیات باشد" مقاله تحلیلی نوشته و در آغاز این مقاله می نویسد، یک بار دیگر باید پرسید، این جنگ برای چه بود ؟ این جا یک شباهت هوشدار دهنده ای در باره اهداف جنگ که شب جمعه به رهبری نیروهای امریکایی در افغانستان آغاز گردید دیده می شد.
واضحاً حتی از زمانی که توجه ما از اوضاع مصیبت بار و حواس پرت کن عراق دوباره به افغانستان معطوف ساخته شد، اهداف اصلی گرفتن یا تصرف کردن منطقه و کار باز سازی بود. اما هفت سال گذشت، ولی چیزی صورت نگرفت.
پس این است تعریف حماقت و نا دانی، تکرار کردن یک اقدام که از آن انتظار یک نتیجه متفاوت داریم.
روزنامه می افزاید، باید به صراحت بگویم. زمانی که رژیم طالب ها از تسلیم دادن اسامه بن لادن ابا ورزید، این روزنامه استفاده از قوای نظامی علیه طالب ها را حمایت کرد. در حالی که نظر ما هفده ماه بعد در باره اشغال و جنگ عراق در مقایسه با جنگ افغانستان متفاوت بود و در مغایرت قرار داشت. ما حتی از تونی بلیر صدر اعظم بریتانیا، زمانی که تعهد کرد ما در پهلوی مردم افغانستان برای مدت طولانی باقی خواهیم ماند حمایت کردیم.
حالا باید سوال شود که آیا ایستاده شدن در پهلوی مردم افغانستان ایجاب حضور بزرگتر نظامی را می نماید، یا این که کمک های انکشافی و یا حتی رشوت دادن مستقیم شاید موثر تر باشد.
روزنامه اندیپندنت در ادامه می نویسد، در افغانستان، در بخش مذهب، ساختار های قومی و اقتصادی هیچ تغیری به وجود نیامده تا اطمینان حاصل شود که موفقیت اقدام موقتی نظامی می تواند به انکشاف دایمی تغیر کند.