یک آجندای درست کاری برای اوباما رییس جمهور ایالات متحده امریکا و حامد کرزی رییس جمهور افغانستان، این مطلب عنوان مقاله تحلیلی روزنامه معتبر واشنگتن پست است که به قلم زلمی خلیلی زاد سابق سفیر ایالات متحده امریکا در افغانستان، عراق و ملل متحد نوشته شده است.
خلیل زاد نویسنده مقاله می نویسد، روابط میان ایالات متحده امریکا و افغانستان اخیراً به لبه بحران رسید. اما آیا سفر این هفته حامد کرزی به واشنگتن می تواند اوضاع را در مسیر بهتر بر گرداند ؟ این کار البته وابسته به چار موضوع بزرگ می باشد.
یک اعاده اعتماد، در حال حاضر اعتماد میان ایالات متحده امریکا و افغانستان به حد کافی کم است. کرزی شخصاً احساس می کند که ایالات متحده امریکا وی را ناچیز و حتی غیر متجانس می شمارد.
بیانات مقامات بلند پایه امریکایی در کنفرانس های خبری راجع به ملاقات ماه مارچ میان کرزی و اوباما، فاش شدن یک پیام محرمانه سفیر امریکا در افغانستان که کرزی در آن به اصطلاح نا مطلوب توضیح شده توام با اظهارات بعضی از مشاورین اوباما مبنی بر این که ایالات متحده امریکا در جریان انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته به صورت پنهانی تلاش نمود تا با حمایت از کاندید های رقیب، کرزی را ناکام بسازد، از جمله چیز هایی است که آقای کرزی آن را حقارت حساب می کند.
اما معلوم می شود که اداره اوباما با فرش کردن قالین سرخ به پیش پای کرزی می خواهد اورا تسکین کند و خوش بسازد. در ظاهر این کار خوب است، اما آنچه که واقعاً ضرورت است محتوی می باشد. ایالات متحده امریکا در باره قابلیت اعتماد و موثریت کرزی به حیث یک شریک و هم چنان در باره توانایی و اراده کرزی در معامله با فساد اداری و حاکمیت قانون شک و تردید های جدی دارد.
بناً لازم است تا دو رییس جمهور در مذاکرات شان روی مسایل مشخص به توافق قابل اعتبار نایل شوند. این مذاکرات باید عملی و واقع بینانه باشد نه شعار گونه و غرور آفرین.
به این ترتیب برای هردو جانب خوب خواهد بود تا مذاکرات را با یک چارچوب جدید برای روابط دوجانبه آغاز نمایند و شاید هم از طریق تجدید موافقت نامه مشترک ستراتیژیکی پنج ساله در چنین حالت است که همکاری موثر و حسن نیت متقابل را بهبود می بخشد و تقویت می نماید.
موضوع سوم، معامله با طالب ها است، اهداف و ستراتیژی آقای کرزی در این مورد روشن نیست. بدون شک که افغانها می خواهند جنگ 30 ساله خاتمه پیدا کند. زمانی کرزی می خواست که طالب ها سلاح های شان را بر زمین بگزارند، قانون اساسی را قبول کنند و از القاعده ببرند.
زمان دیگر کرزی اظهار داشت او می خواهد با طالب ها معامله کند و در بیاناتش بصورت ضمنی فهماند او حاضر است با طالب ها معامله و مذاکره کند، به شمول موضوع حضور نیروهای خارجی و تعدیل قانون اساسی. و باز هم در زمان دیگری معلوم شد که کرزی تمام امید ها را از دست داده و می خواهد با طالب ها یک جا شود.
این همه اظهارات نشان می دهد که کرزی از ستارتیژی روشن بر خوردار نیست. بناً یک تفاهم مشترک و قابل قبول که چگونه با طالب ها معامله شود نهایت مهم می باشد، به شمول گامها جهت رسیدن به هدف نهایی.
و چهارم این که ضرورت است تا همه این موضوعات در درون یک ستراتیژی هماهنگ منطقوی مخلوط و جا سازی شود. زیرا موفقیت در افغانستان بصورت قطع، وابسته به روابط میان بازیگران کلیدی منطقوی است که برخی از آنها غیر مفید می باشند.
نویسنده مقاله خلیلی زاد در اخیر مقاله می نویسد، هم چنانی که برخورد کرزی در مورد طالب ها برای ما روشن نیست، کرزی در باره روابط ما با بازیگران منطقوی مانند پاکستان نیز مغشوش است.
ضرورت است تا این نقاط در مذاکرات میان طرف روشن شود. اما خبر خوش این است که معلوم می شود هر دو جانب این را درک کردند که، چیزها از حد بیرون رفت و هر دو طرف باید از لبه بحران به عقب برگردند.
خلیل زاد نویسنده مقاله می نویسد، روابط میان ایالات متحده امریکا و افغانستان اخیراً به لبه بحران رسید. اما آیا سفر این هفته حامد کرزی به واشنگتن می تواند اوضاع را در مسیر بهتر بر گرداند ؟ این کار البته وابسته به چار موضوع بزرگ می باشد.
یک اعاده اعتماد، در حال حاضر اعتماد میان ایالات متحده امریکا و افغانستان به حد کافی کم است. کرزی شخصاً احساس می کند که ایالات متحده امریکا وی را ناچیز و حتی غیر متجانس می شمارد.
بیانات مقامات بلند پایه امریکایی در کنفرانس های خبری راجع به ملاقات ماه مارچ میان کرزی و اوباما، فاش شدن یک پیام محرمانه سفیر امریکا در افغانستان که کرزی در آن به اصطلاح نا مطلوب توضیح شده توام با اظهارات بعضی از مشاورین اوباما مبنی بر این که ایالات متحده امریکا در جریان انتخابات ریاست جمهوری سال گذشته به صورت پنهانی تلاش نمود تا با حمایت از کاندید های رقیب، کرزی را ناکام بسازد، از جمله چیز هایی است که آقای کرزی آن را حقارت حساب می کند.
اما معلوم می شود که اداره اوباما با فرش کردن قالین سرخ به پیش پای کرزی می خواهد اورا تسکین کند و خوش بسازد. در ظاهر این کار خوب است، اما آنچه که واقعاً ضرورت است محتوی می باشد. ایالات متحده امریکا در باره قابلیت اعتماد و موثریت کرزی به حیث یک شریک و هم چنان در باره توانایی و اراده کرزی در معامله با فساد اداری و حاکمیت قانون شک و تردید های جدی دارد.
بناً لازم است تا دو رییس جمهور در مذاکرات شان روی مسایل مشخص به توافق قابل اعتبار نایل شوند. این مذاکرات باید عملی و واقع بینانه باشد نه شعار گونه و غرور آفرین.
به این ترتیب برای هردو جانب خوب خواهد بود تا مذاکرات را با یک چارچوب جدید برای روابط دوجانبه آغاز نمایند و شاید هم از طریق تجدید موافقت نامه مشترک ستراتیژیکی پنج ساله در چنین حالت است که همکاری موثر و حسن نیت متقابل را بهبود می بخشد و تقویت می نماید.
موضوع سوم، معامله با طالب ها است، اهداف و ستراتیژی آقای کرزی در این مورد روشن نیست. بدون شک که افغانها می خواهند جنگ 30 ساله خاتمه پیدا کند. زمانی کرزی می خواست که طالب ها سلاح های شان را بر زمین بگزارند، قانون اساسی را قبول کنند و از القاعده ببرند.
زمان دیگر کرزی اظهار داشت او می خواهد با طالب ها معامله کند و در بیاناتش بصورت ضمنی فهماند او حاضر است با طالب ها معامله و مذاکره کند، به شمول موضوع حضور نیروهای خارجی و تعدیل قانون اساسی. و باز هم در زمان دیگری معلوم شد که کرزی تمام امید ها را از دست داده و می خواهد با طالب ها یک جا شود.
این همه اظهارات نشان می دهد که کرزی از ستارتیژی روشن بر خوردار نیست. بناً یک تفاهم مشترک و قابل قبول که چگونه با طالب ها معامله شود نهایت مهم می باشد، به شمول گامها جهت رسیدن به هدف نهایی.
و چهارم این که ضرورت است تا همه این موضوعات در درون یک ستراتیژی هماهنگ منطقوی مخلوط و جا سازی شود. زیرا موفقیت در افغانستان بصورت قطع، وابسته به روابط میان بازیگران کلیدی منطقوی است که برخی از آنها غیر مفید می باشند.
نویسنده مقاله خلیلی زاد در اخیر مقاله می نویسد، هم چنانی که برخورد کرزی در مورد طالب ها برای ما روشن نیست، کرزی در باره روابط ما با بازیگران منطقوی مانند پاکستان نیز مغشوش است.
ضرورت است تا این نقاط در مذاکرات میان طرف روشن شود. اما خبر خوش این است که معلوم می شود هر دو جانب این را درک کردند که، چیزها از حد بیرون رفت و هر دو طرف باید از لبه بحران به عقب برگردند.
