وزارت معارف افغانستان می گوید، که برای پیشبرد و اجرای یکسان برنامه های سواد آموزی در سراسر کشور، به بودیجه مالی هنگفت نیاز است تا بتواند جمعیت محروم از سواد را تحت پوشش آموزش های ابتدایی قرار دهد.
به گفته مسوولان این وزارت، سالانه به همین منظور20 میلیون دالر را اختصاص می دهند حالانکه برای گسترش برنامه های سواد آموزی در سراسر کشور به 75 میلیون دالر بودیجه نیاز است.
کبیر حقمل رییس نشرات این وزارت به رادیو آزادی گفت که در حال حاضر سهولت آموزش های ابتدایی از طریق مراکز سواد آموزی، علاوه بر شهر ها، در مناطق دور دست کشور نیز مساعد شده است.
وی می گوید، هر چند این وزارت بودیجه کافی در اختیار ندارد، اما در صورت نیاز بنابر درخواست مردم با امکانات دست داشته زمینه ایجاد این گونه مراکز را فراهم خواهند کرد:
« امروز در قریه ای که قبلاً برای یک خواهر یا برادر هموطن بیسواد ما زمینه تعلیمات ابتدایی مساعد نبود، امکانات فراهم گردیده تا خواندن و نوشتن را یاد بگیرند، آنان می توانند با رهبری وزارت معارف در تماس شوند و یا از نبود کورس های سواد آموزی شکایت کنند. مشکل عمده ما اینست که اگر تمامی کسانی را که در کشور از نعمت سواد محروم اند تحت پوشش مراکز سواد آموزی قرار بدهیم در آن صورت به بودیجه گزاف که بالغ به 75 میلیون دالر خواهد شد، ما نیاز داریم در حالیکه با تاسف ما فعلاً همه ساله تنها میتوانیم 18 تا 20 میلیون را اختصاص بدهیم.»
قرار معلومات وزارت معارف، در حال حاضر شمار کورس های سواد آموزی در سراسر کشور به تناسب سال های قبل از 22 هزار مرکز به 30 هزار افزایش یافته است.
مقامات این وزارت می گویند که در این مراکز جمعاً به تعداد 770 هزار تن مصروف آموزش اند که از این میان 62 درصد آنان را زنان تشکیل می دهند.
با این همه احصایه ها نشان می دهد که بیسوادی به عنوان عمده تــــــرين چالش اجتماعی در کشور محسوب می شود زیرا بسیاری از افرادی که از نعمت سواد محروم اند به دلیل مشکلات امنیتی و ضعف اقتصادی هنوز هم در نقاط مختلف کشور به کورس های سواد آموزی دسترسی ندارند.
گزارش ها می رساند که در بسیاری از نقاط مردم به دلیل کمبود یا نبود ساختمان کورس های سواد آموزی، در خانه های کرایی و مساجد سواد می آموزند.
در کنار ناهنجاری های اجتماعی و اقتصادی، صد ها هزار تن به دلیل رسوم و عنعنات سنتی و ناپسند از نعمت سواد محروم مانده اند.
دو تن در همین ارتباط به رادیو آزادی چنین گفتند:
« نامم حمیده است باشنده کابل هستم، در جایکه ما زندگی می کردیم تنها بچه ها مکتب می رفتند، به همین خاطر مکتب نرفتم، وقتی شوهر گرفتم او هم بیسواد بود، روز های بدی را دیدیم، حالی با اولاد های یتیم و معاش اجیری خود گزاره می کنیم، اما بسیار به سختی اگر سواد می داشتم بسیار خوب میشد، حالی که اولاد هایم مکتب میرند بری مه رنج همی اس که مه همراه شان درس خوانده نمی توانم.»
« گل رحمن باشنده لوگر هستم، اقتصاد ما ضعیف بود و زندگی پُر رنج را گزراندیم، مجبور بودم که سرپرستی فامیل خوده کنم، تا صنف اول مکتب خواندیم و علاقه زیاد داشتم که درس بخوانم، آن قدر درد و رنج را متحمل شدیم که گاهی افسوس می کنم کاش تعلیم می کردم اما نتوانستم، حالی دو بچه دارم در مکتب شامل شان کردیم اما توانایی فیس کورس ها را ندارم.»
افغانستان ازجمله 5 کشوری در جهان است که به دلیل کثرت بی سوادی در صدر قرار دارد. بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، از 28 میلیون جمعیت کل افغانستان 66 درصد آن را کسانی تشکیل می دهند که خوانده و نوشته نمی توانند.
آگاهان بدین باور اند که تداوم جنگ، بی ثباتی و ناهنجاری های اجتماعی در افغانستان از بیسوادی و سطح سواد پائین منشع می گیرد. آنان از حکومت می خواهند تا تلاش های زیاد را برای فراهم ساختن زمینه های آموزشی برای تمام اتباع کشور یکسان به خرچ دهد.
ویدا بره کی
به گفته مسوولان این وزارت، سالانه به همین منظور20 میلیون دالر را اختصاص می دهند حالانکه برای گسترش برنامه های سواد آموزی در سراسر کشور به 75 میلیون دالر بودیجه نیاز است.
کبیر حقمل رییس نشرات این وزارت به رادیو آزادی گفت که در حال حاضر سهولت آموزش های ابتدایی از طریق مراکز سواد آموزی، علاوه بر شهر ها، در مناطق دور دست کشور نیز مساعد شده است.
وی می گوید، هر چند این وزارت بودیجه کافی در اختیار ندارد، اما در صورت نیاز بنابر درخواست مردم با امکانات دست داشته زمینه ایجاد این گونه مراکز را فراهم خواهند کرد:
« امروز در قریه ای که قبلاً برای یک خواهر یا برادر هموطن بیسواد ما زمینه تعلیمات ابتدایی مساعد نبود، امکانات فراهم گردیده تا خواندن و نوشتن را یاد بگیرند، آنان می توانند با رهبری وزارت معارف در تماس شوند و یا از نبود کورس های سواد آموزی شکایت کنند. مشکل عمده ما اینست که اگر تمامی کسانی را که در کشور از نعمت سواد محروم اند تحت پوشش مراکز سواد آموزی قرار بدهیم در آن صورت به بودیجه گزاف که بالغ به 75 میلیون دالر خواهد شد، ما نیاز داریم در حالیکه با تاسف ما فعلاً همه ساله تنها میتوانیم 18 تا 20 میلیون را اختصاص بدهیم.»
قرار معلومات وزارت معارف، در حال حاضر شمار کورس های سواد آموزی در سراسر کشور به تناسب سال های قبل از 22 هزار مرکز به 30 هزار افزایش یافته است.
مقامات این وزارت می گویند که در این مراکز جمعاً به تعداد 770 هزار تن مصروف آموزش اند که از این میان 62 درصد آنان را زنان تشکیل می دهند.
با این همه احصایه ها نشان می دهد که بیسوادی به عنوان عمده تــــــرين چالش اجتماعی در کشور محسوب می شود زیرا بسیاری از افرادی که از نعمت سواد محروم اند به دلیل مشکلات امنیتی و ضعف اقتصادی هنوز هم در نقاط مختلف کشور به کورس های سواد آموزی دسترسی ندارند.
گزارش ها می رساند که در بسیاری از نقاط مردم به دلیل کمبود یا نبود ساختمان کورس های سواد آموزی، در خانه های کرایی و مساجد سواد می آموزند.
در کنار ناهنجاری های اجتماعی و اقتصادی، صد ها هزار تن به دلیل رسوم و عنعنات سنتی و ناپسند از نعمت سواد محروم مانده اند.
دو تن در همین ارتباط به رادیو آزادی چنین گفتند:
« نامم حمیده است باشنده کابل هستم، در جایکه ما زندگی می کردیم تنها بچه ها مکتب می رفتند، به همین خاطر مکتب نرفتم، وقتی شوهر گرفتم او هم بیسواد بود، روز های بدی را دیدیم، حالی با اولاد های یتیم و معاش اجیری خود گزاره می کنیم، اما بسیار به سختی اگر سواد می داشتم بسیار خوب میشد، حالی که اولاد هایم مکتب میرند بری مه رنج همی اس که مه همراه شان درس خوانده نمی توانم.»
« گل رحمن باشنده لوگر هستم، اقتصاد ما ضعیف بود و زندگی پُر رنج را گزراندیم، مجبور بودم که سرپرستی فامیل خوده کنم، تا صنف اول مکتب خواندیم و علاقه زیاد داشتم که درس بخوانم، آن قدر درد و رنج را متحمل شدیم که گاهی افسوس می کنم کاش تعلیم می کردم اما نتوانستم، حالی دو بچه دارم در مکتب شامل شان کردیم اما توانایی فیس کورس ها را ندارم.»
افغانستان ازجمله 5 کشوری در جهان است که به دلیل کثرت بی سوادی در صدر قرار دارد. بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، از 28 میلیون جمعیت کل افغانستان 66 درصد آن را کسانی تشکیل می دهند که خوانده و نوشته نمی توانند.
آگاهان بدین باور اند که تداوم جنگ، بی ثباتی و ناهنجاری های اجتماعی در افغانستان از بیسوادی و سطح سواد پائین منشع می گیرد. آنان از حکومت می خواهند تا تلاش های زیاد را برای فراهم ساختن زمینه های آموزشی برای تمام اتباع کشور یکسان به خرچ دهد.
ویدا بره کی
