آیا زن حق دارد برای حل مشکلات به اصطلاح در جلو موتر بنشیند و خود رانندگی نماید؟
چرا زنان در جامعۀ افغانی هنگام رانندگی مورد آزار و اذیت و خشونت های لفظی و حتی فیزیکی از سوی مردان قرار می‌گیرند؟
امروزه در افغانستان نمی‌توان منکر فعال بودن نسبی زنان در عرصه‌های گونان گون زندگی بود. سهم زنان در عرصه‌های تعلیمی، تحصیلی، اقتصادی و فرهنگی را می‌توان از پیشرفت‌ها و کامیابی های مثبت زندگی زنان افغان در جامعه دانست.
یکی از این فعالیت‌های زن در جامعه، رانندگی آنان با موتر‌های شخصی‌شان است.
قابل یاد آوریست که آغاز رانندگی زن افغان بعد از دهه دموکراسی در دوران حکومت محمد ظاهر شاه آغاز شده بود که بعضی از زنان منسوب به خاندان سلطنتی در آن زمان با موتر‌های شخصی‌شان در جاده‌های شهر رفت و آمد می‌کردند. بعد ها در زمان ببرک کارمل و داکتر نجیب یک تعداد دختران و زنان با اخذ جواز رانندگی در بس‌های برقی شهری به حیث راننده استخدام شدند.
در سال ۲۰۰۲ میلادی، از تعداد ۸۶۹۸ صدور جواز رانندگی “لایسنس” دریافت کنندگان ۷ تن از این لایسنس‌های زنان بودند.
در سال ۲۰۰۳نیز یک نهاد طبی آلمانی روند آموزش رانندگی به زنان افغان را آغاز کرد. به این ترتیب رانندگان زن در افغانستان رشد چشم گیر داشت طوری که در سال ۲۰۱۲ به تعداد ۱۴۰ زن جواز رانندگی دریافت کردند. اما با وجود این‌ها هنوز هم عدم پذیرش حضور زن در بسیاری از عرصه‌ها از سوی برخی از مردان، زمینۀ رسیدن به هدف و سهولت‌ها برای زنان افغان را مشکل تر می‌گرداند چنانچه از آن زمان تا به حال زنان و دخترانی که رانندگی می‌کنند با آزار و اذیت‌های چشمی، کلامی و حتی فیزیکی مردان رو به رو می‌گردند.
تمنا اسدی و مریم از جمله زنان کارمند هنگام رانندگی در موتر شان از...
تهیه کننده: عفیفه ساکب
