فیدل کاسترو خود را به عنوان یک چهرۀ مدافع حقوق مردم فقیر در برابر رژیمهای سرکوبگر معرفی کردهبود.
اما گروههای حقوق بشر میگویند، کاسترو برای اینکه نزدیک به ۵۰ سال در قدرت ماند، با ایجاد یک دولت استبدادی یک حزبی هزاران تن از ناراضیانش را به زندان افگند و آزادی بیان را سرکوب کرد.
فیدل کاسترو رئیس جمهور پیشین کیوبا در سن ۹۰ سالگی در ۲۵ ماه نومبر درگذشت.
بیشترینه سوسیالیستها کاسترو را مورد ستایش قرار میدادند، عمدتاً به خاطر رهبری انقلاب سال ۱۹۵۹ که یک حکومت فاسد کیوبا را سرنگون ساختهبود، حکومتِ که ناداری موجود در کیوبا را نادیده گرفتهبود.
پس از آنکه کاسترو به قدرت رسید، تلاش کرد تا از طریق افزایش دسترسی مردم به خدمات صحی، و معارف و نیز تهیۀ مسکن وضعیت اجتماعی را بهبود بخشد.
اما، به گفتۀ گروههای حقوق بشر و کیوباییهای که در تبعید به سر میبرند، این دستآوردها برای شهروندان کیوبا پرهزینه تمام شد، به این معنی که حق انتقاد از حکومت به رهبری کاسترو یا تشکیل احزاب سیاسی از آنان گرفته شد.
گروههای حقوق بشر میگویند، نظامِی را که کاسترو بنیان گذاشت، هنوز هم به سرکوب حقوق بشر در کیوبا ادامه دادهاست.
اریکا گوارا روزاس مسئول بخش امریکا در عفو بینالملل میگوید که با وجود دستآوردها در زمینههای پالیسی اجتماعی، میراث اصلی زمامداری ۴۹ سالۀ کاسترو سرکوب بیرحمانۀ آزادی بیان در کیوبا بود.
بسیاری از کارشناسان حقوق بشر موافقند.
آنان برخی از اقدامات کاسترو در امریکای لاتین را بیسابقه میخوانند به گونۀ مثال بهبود سریع سطح سواد مردم و نیز آموزش هزاران داکتر.
ولی با آنهم، کارشناسان حقوق بشر میگویند، کاسترو چنان یک نظامِ سرکوبگر را ایجاد کردهبود که از هر گونۀ مخالفت با آن جلوگیری میکرد.
کاسترو در سال ۱۹۵۹ به قدرت رسید و اندک پس از آن اراده خود در مورد عدم تحمل کوچکترین نارضایتی در برابر نظامش را برملا ساخت.
همان بود که کاسترو صدها تن از اعضای حکومت برکنار شده را از طریق محاکمههای نمایشی و نیز اعدامها از بین برد.
جامعه جهانی ازین اقدامات کاسترو سخت انتقاد کرد، ولی پاسخ کاسترو آشتی ناپذیر بود، اینکه عدالت انقلابی استوار به احکام قانونی نیست بلکه استوار بر اعتقادات اخلاقی است.
او افزوده بود که آنها مردم بیگناه و مخالفان سیاسی را اعدام نمیکنند بلکه به گفتۀ او قاتلان و کسانی که باید محاکمه شوند، را اعدام میکنند.
در دهههای بعدی، کاسترو نظامِی را ایجاد کردهبود که در آن اعدام فعالان سیاسی مخالف حکومت به ندرت واقع میشد، اما به زندان افگندن، آزار و اذیت و تهدید در آن یک امر معمول بود.
بر اساس گزارش امسال دیدهبان حقوق بشر، هنوز هم سالانه هزاران ناراضی حکومت کیوبا به زندان افگنده میشوند.
اما، در سالهای اخیر شماری از زندانیان در کیوبا رها شدهاند.
یک نمونۀ آن در دسمبر سال ۲۰۱۴ اتفاق افتاد.
بارک اوباما رئیس جمهور امریکا در آن زمان برای تجدید روابط دیپلوماتیک به کیوبا سفر کرد.
روابط میان امریکا و کیوبا پس از انقلاب ۱۹۵۹ تیره شد.
اوباما خواهان گسترش آزادی سیاسی در کیوبا شد و در پاسخ به این درخواست، راول کاسترو، برادر فیدل کاسترو و رئیس جمهور فعلی کیوبا ۵۳ تن از زندانیان را به گونه مشروط از بند رها کرد.
روابط دیپلوماتیک میان واشنگتن و هاوانا در سال ۲۰۱۵ اعاده شد.
حتی با توجه به این حرکتها، بسیاری از ناظران عدم تحمل اپوزیسیون را میراث اصلی زمامداری فیدل کاسترو میدانند و میگویند که اکنون پس از مرگ او هم احتمال تغییر مسیر حکومت کیوبا اندک است.