«روابط افغانستان وایالات متحدهء امریکا و سفر نا مساعد بارک اوباما به افغانستان» عنوان مقاله تحلیلی است که روزنامه گاردین انگلستان آن را به چاپ رسانیده است.
روزنامه می نویسد:
در یک مدت کوتاه روابط ریس جمهور کرزی و حامیان او، ایالات متحده امریکا وملل متحد مکدر شد. به تعقیب سفر بارک اوباما به کابل، آقای کرزی در یک صحبت با کارمندان کمسیون مستقل انتخابات که به غلط نام آن مستقل خوانده شده گفت، خارجی ها مسوول تقلب کاری در انتخابات سال گذشته ریاست جمهوری بودند.
آقای کرزی در همین صحبت خود از آقای پیتر گالبریت معاون سابق نمایندهء خاص ملل متحد برای افغانستان وشخصی که اولین صدای تقلب کاری در انتخابات را بلند کرد، نیز نام برد.
هیلاری کلنتن وزیرخارجهء ایالات متحده امریکا در شب جمعه تلاش کرد در یک تماس تلیفونی با آقای کرزی، این سر وصداها را خاموش سازد. اما آقای کرزی ریس جمهور افغانستان، ازین هم پیشتر رفت و به اعضای پارلمان افغانستان این ادعا را تکرار کرده، تهدید کرد اگر خارجی ها به مداخله شان ادامه بدهند او با طالبان یکجا خواهد شد.
روزنامه می پرسد:
در آستانهء عملیات قندهار علیه طالبان، یعنی جنگ که که در اوضاع فعلی تعیین کننده خواهد بود، در افغانستان چه می گذرد؟
یقیناً بدون یک شریک قابل اعتبارافغان، ستراتیژی ضد شورش علیهء شورشیان طالب ناکام است و یقیناً بدون حضور نیروهای امریکایی، آقای کرزی و برادرش نیز در اولین پرواز طیاره به سمت شهر دوها در قطر خواهد رفت. حقیقت همین است، حتی اگر روابط توسط اتکا و همبستگی متقابل تعریف شده باشد.
پس چرا دپلوماسی سقوط کرد واز بین رفت؟
ازمطالعه خوشبینانه این کشمکش دو چیز استنباط می شود:
یکی این که ،در نتیجه فشار واشنگتن، آقای کرزی موافقت کرد تا عزیز الله لودین رییس و داود علی نجفی ریس دارالانشاه کمسیون انتخابات را از وظایف شان دور کند. چنانچه بر کناری این دو شخص بروز چهارشنبه نیز اعلان شد. هر چند که آقای کرزی برای مبهم ساختن رد پا و پنهان ساختن مرام ونیت حقیقی خود یک سلسله لغات را به طور مسلسل بیرون داد. اما اعتبار انتخابات پارلمانی ماه سپتامبر که کشورهای غر بی مصارف آن را می پردازند،حال مربوط به این است که چه کسی در راس این اداره تعین می شود.
مطالعه دوم این که روابط میان ایالات متحده امریکا و متحد اصلی واشنگتن در شرف ناکامی قرار دارد. پس هر قدر زودتر که بارک اوباما درک کند، ستراتیژی وی روی فرضیه قبلی نا درست استوار بوده، درآن صورت آقای کرزی به فشارهای بیشتر روبرو خواهد شد.
حالا نیروهای امریکایی خودرا در دو جبهه جنگ می بینند:
یکی علیه طالبان و دیگر کاهش دادن نارسایی ها در خراب ترین ساحات که حکومت افغانستان بآن رو به رو می باشد.
اما یگانه راه حل دراز مدت علاوه از متوقف ساختن و دست کشیدن از عملیات نظامی اینست که بگذاریم مردم افغانستان خودشان تصمیم بگیرند که چه کسی باید آن ها را رهبری کند.
روزنامه می نویسد:
در یک مدت کوتاه روابط ریس جمهور کرزی و حامیان او، ایالات متحده امریکا وملل متحد مکدر شد. به تعقیب سفر بارک اوباما به کابل، آقای کرزی در یک صحبت با کارمندان کمسیون مستقل انتخابات که به غلط نام آن مستقل خوانده شده گفت، خارجی ها مسوول تقلب کاری در انتخابات سال گذشته ریاست جمهوری بودند.
آقای کرزی در همین صحبت خود از آقای پیتر گالبریت معاون سابق نمایندهء خاص ملل متحد برای افغانستان وشخصی که اولین صدای تقلب کاری در انتخابات را بلند کرد، نیز نام برد.
هیلاری کلنتن وزیرخارجهء ایالات متحده امریکا در شب جمعه تلاش کرد در یک تماس تلیفونی با آقای کرزی، این سر وصداها را خاموش سازد. اما آقای کرزی ریس جمهور افغانستان، ازین هم پیشتر رفت و به اعضای پارلمان افغانستان این ادعا را تکرار کرده، تهدید کرد اگر خارجی ها به مداخله شان ادامه بدهند او با طالبان یکجا خواهد شد.
روزنامه می پرسد:
در آستانهء عملیات قندهار علیه طالبان، یعنی جنگ که که در اوضاع فعلی تعیین کننده خواهد بود، در افغانستان چه می گذرد؟
یقیناً بدون یک شریک قابل اعتبارافغان، ستراتیژی ضد شورش علیهء شورشیان طالب ناکام است و یقیناً بدون حضور نیروهای امریکایی، آقای کرزی و برادرش نیز در اولین پرواز طیاره به سمت شهر دوها در قطر خواهد رفت. حقیقت همین است، حتی اگر روابط توسط اتکا و همبستگی متقابل تعریف شده باشد.
پس چرا دپلوماسی سقوط کرد واز بین رفت؟
ازمطالعه خوشبینانه این کشمکش دو چیز استنباط می شود:
یکی این که ،در نتیجه فشار واشنگتن، آقای کرزی موافقت کرد تا عزیز الله لودین رییس و داود علی نجفی ریس دارالانشاه کمسیون انتخابات را از وظایف شان دور کند. چنانچه بر کناری این دو شخص بروز چهارشنبه نیز اعلان شد. هر چند که آقای کرزی برای مبهم ساختن رد پا و پنهان ساختن مرام ونیت حقیقی خود یک سلسله لغات را به طور مسلسل بیرون داد. اما اعتبار انتخابات پارلمانی ماه سپتامبر که کشورهای غر بی مصارف آن را می پردازند،حال مربوط به این است که چه کسی در راس این اداره تعین می شود.
مطالعه دوم این که روابط میان ایالات متحده امریکا و متحد اصلی واشنگتن در شرف ناکامی قرار دارد. پس هر قدر زودتر که بارک اوباما درک کند، ستراتیژی وی روی فرضیه قبلی نا درست استوار بوده، درآن صورت آقای کرزی به فشارهای بیشتر روبرو خواهد شد.
حالا نیروهای امریکایی خودرا در دو جبهه جنگ می بینند:
یکی علیه طالبان و دیگر کاهش دادن نارسایی ها در خراب ترین ساحات که حکومت افغانستان بآن رو به رو می باشد.
اما یگانه راه حل دراز مدت علاوه از متوقف ساختن و دست کشیدن از عملیات نظامی اینست که بگذاریم مردم افغانستان خودشان تصمیم بگیرند که چه کسی باید آن ها را رهبری کند.
