نشریه موسسه تحقیقاتی بروکنگس مستقر در واشنگتن در شماره اخیر خود زیر عنوان ( قندهار و امیدواری) مقاله تحلیلی نوشته و در آغاز این مقاله می نویسد، اکنون قندهار به تلاش های جنگ امیدواری می دهد با آن که کوشش ها از موفقیت هنوز فاصله دارد. اما به نوشته نویسنده مقاله، آنچه را که در سفر اخیر خود از قندهار دیدیم، این تلاش ها در حال حاضر بسیار نزدیک تر به موفقیت است تا ناکامی.
نشریه می نویسد، معنی آن نیست که حرف های خوش یا خوش آیند تحویل بدهیم. بحث در مورد قندهار ششمین روز سفر ما بود و پنج روز اول سفر ما را خبر های زیاد دل سرد کننده در کابل تشکیل می داد. به این معنی که تنش ها میان حامد کرزی رییس جمهور افغانستان و ایالات متحده امریکا به یکی از خراب ترین سطح خود شدت یافت، مشکلات فساد اداری در حکومت افغانستان بصورت جدی باقیست، پاکستان هنوز هم اکثراً یک نقش غیر مفید در جنگ افغانستان بازی می نماید و بی باوری و بلا تکلیفی راجع به حضور آینده ایالات متحده امریکا و ناتو بعد از ختم ماموریت فعلی در سال 2014 میلادی در هر یک از گفت و شنود ها و صحبت ها پدیدار است.
به نوشته نشریه، با این همه حالات و اوضاع، این واقعاً تشویق کننده و هنوز هم قابل توجه است که می بینم در جنوب چه واقع می شود. این ناحیه افغانستان از مدت ها به این طرف قلب تلاش های جنگ پنداشته می شد.
جلوگیری از این که افغانستان بار دیگر محل مصوون القاعده نشود و طالبان هم امیدی واقعی برای احیای خلافت اسلامی نداشته باشند و در عین زمان کابل و سایر مراکز نفوس نسبتاً مصوون و آرام باشند، در آن صورت بهترین راه اینست که شبکه های مواصلاتی (جاده ها) حمایت شود و دموکراسی جوان افغانستان به صورت وظیفه ای به سوی کارایی پرورده شود.
این یک نسخه برای حد اقل یک بخشی از موفقیت در افغانستان است.
نشریه در اخیر این بخش مقاله می نویسد، هرگاه پیشرفت های که در سال های اخیر در قندهار صورت گرفته و در ماه های اخیر بیشتر تسریع شود، ثابت خواهد ساخت که این اهداف هنوز هم قابل حصول است.
فارن پالیسی
نشریه دیگر امریکایی فارن پالیسی در شماره اخیر خود در ارتباط نگرانی های زنان در افغانستان مقاله تحلیلی نوشته و در یک بخش این مقاله می نویسد: از آنجایکه جنگ طولانی ناتو به صورت رسمی به ختم خود نزدیک می شود، زنان افغان یک بار دیگر راجع به سرنوشت آینده شان فکر می کنند.
به نوشته نشریه، زنان افغان تشویش دارند خلای قدرت که توسط خروج نیرو های ناتو در سال 2014 بوجود می آید، شاید حد اقل بخشی آن توسط طالبان پر شود و در آن صورت است که زنان به پیروی از اجداد شان عقب نشینی کنند. به این معنی که آنها کار و حکومت داری را ترک خواهند کرد و حتی در بعضی مواقع از انظار عامه هم دور خواهند شد.
نشریه می نویسد، معنی آن نیست که حرف های خوش یا خوش آیند تحویل بدهیم. بحث در مورد قندهار ششمین روز سفر ما بود و پنج روز اول سفر ما را خبر های زیاد دل سرد کننده در کابل تشکیل می داد. به این معنی که تنش ها میان حامد کرزی رییس جمهور افغانستان و ایالات متحده امریکا به یکی از خراب ترین سطح خود شدت یافت، مشکلات فساد اداری در حکومت افغانستان بصورت جدی باقیست، پاکستان هنوز هم اکثراً یک نقش غیر مفید در جنگ افغانستان بازی می نماید و بی باوری و بلا تکلیفی راجع به حضور آینده ایالات متحده امریکا و ناتو بعد از ختم ماموریت فعلی در سال 2014 میلادی در هر یک از گفت و شنود ها و صحبت ها پدیدار است.
به نوشته نشریه، با این همه حالات و اوضاع، این واقعاً تشویق کننده و هنوز هم قابل توجه است که می بینم در جنوب چه واقع می شود. این ناحیه افغانستان از مدت ها به این طرف قلب تلاش های جنگ پنداشته می شد.
جلوگیری از این که افغانستان بار دیگر محل مصوون القاعده نشود و طالبان هم امیدی واقعی برای احیای خلافت اسلامی نداشته باشند و در عین زمان کابل و سایر مراکز نفوس نسبتاً مصوون و آرام باشند، در آن صورت بهترین راه اینست که شبکه های مواصلاتی (جاده ها) حمایت شود و دموکراسی جوان افغانستان به صورت وظیفه ای به سوی کارایی پرورده شود.
این یک نسخه برای حد اقل یک بخشی از موفقیت در افغانستان است.
نشریه در اخیر این بخش مقاله می نویسد، هرگاه پیشرفت های که در سال های اخیر در قندهار صورت گرفته و در ماه های اخیر بیشتر تسریع شود، ثابت خواهد ساخت که این اهداف هنوز هم قابل حصول است.
فارن پالیسی
نشریه دیگر امریکایی فارن پالیسی در شماره اخیر خود در ارتباط نگرانی های زنان در افغانستان مقاله تحلیلی نوشته و در یک بخش این مقاله می نویسد: از آنجایکه جنگ طولانی ناتو به صورت رسمی به ختم خود نزدیک می شود، زنان افغان یک بار دیگر راجع به سرنوشت آینده شان فکر می کنند.
به نوشته نشریه، زنان افغان تشویش دارند خلای قدرت که توسط خروج نیرو های ناتو در سال 2014 بوجود می آید، شاید حد اقل بخشی آن توسط طالبان پر شود و در آن صورت است که زنان به پیروی از اجداد شان عقب نشینی کنند. به این معنی که آنها کار و حکومت داری را ترک خواهند کرد و حتی در بعضی مواقع از انظار عامه هم دور خواهند شد.