نبود مراکز تشخیص و تداوی سرطان در افغانستان سبب شده تا بسیاری از افغان های مبتلا به این مرض کشنده، با مشکلات زیاد مواجه شوند.
افغان های که توانایی مالی دارند، مریضان شان را جهت تشخیص و تداوی به کشور های هند، پاکستان و ایران انتقال می دهند.
اما در این میان کسانی هم اند که توان مالی ندارند و مجبور هستند که برای از بین رفتن اعضای خانواده های شان که مبتلا به این بیماری اند، لحظه شماری کنند.
در این حال شماری از افغان های که از این ناحیه رنج می برند از حکومت افغانستان می خواهند تا برای حل مشکل شان توجه نماید:
« برای تداوی مریض، ما در داخل کشور با مشکلات زیاد روبرو شدیم، به هر کلینیک و شفاخانه که مراجعه می کردیم امکان تداوی مریض ما نبود. بجایی این که تداوی بشکل درست و حصولی صورت گیرد، نمی گیرد. در سال های متمادی کسی به این مساله توجه نکرد، وزارت صحت عامه و دولت افغانستان باید توجهء خاص به این مساله داشته باشند.»
« مردم افغانستان بیچاره اند، توان مالی خوب ندارند تا مریض های شان را به بیرون برای تداوی ببرند، از دولت می خواهم تا یک شفاخانه بزرگ برای امراض سرطانی اعمار کند.»
سرطان بیماری خطرناک و کشنده است و به گفته داکتران متخصص، اگر در مراحل ابتدایی این مرض تشخیص و تداوی نشود، در آینده برای افراد مصاب به این مرض، خطر ساز است.
به گفته برخی از داکتران، چیزی که در افغانستان بسیار مهم و خطرناک برای افراد مبتلا به مرض سرطان خوانده می شود، نبود تشخیص درست این بیماری است.
برخی از افغان ها می گویند که اعضای خانواده شان سرطان داشتند و داکتران افغان نتوانستند به موقع مشکل آنان را تشخیص کنند.
نوریالی یکی از همین افغان ها است که خانمش را به خاطر داشتن مرض سرطان و نبود امکانات تشخیص در کشور از دست داده است:
« سال گذشته خانمم به مرض سرطان مبتلا شد با مصارف زیاد به هندوستان بردم لسان را هم درست نمی فهمیدم، داکتران برایم مشوره دادند که مریض باید شش ماه تحت تداوی قرار داشته باشد با همه مشکلات پذیرفتم اما بدبختانه تداوی نتیجه نداد و مریض ما از بین رفت.»
نبود مراکز صحی ستندرد سبب شده تا بسیاری از افغان ها برای تشخیص و تداوی امراض شان به کشور های خارج سفر نمایند.
هند، پاکستان و ایران از جمله کشور های اند که روزانه میزبانی ده ها مریض افغان را می کنند و از این طریق یک مقدار پول زیاد را بدست می آورند.
در این حال شماری از داکتران متخصص هم تایید می کنند که نبود مراکز تشخیص امراض سرطانی شماری از افغان ها را با مشکلات مواجه ساخته است.
داکتر عابد رحمانی متخصص جراحی سرطان در صحبت با رادیو آزادی در مورد چنین گفت:
« بخاطر عدم موجودیت مراکز صحی تداوی و دریافت واقعات سرطان، مریض های ما همیشه سرگردان به کشور های همسایه هندوستان و پاکستان اند، ما تنها در افغانستان می توانیم مرض را تشخیص کنیم، بخاطر تداوی آن ما مجبور هستیم که مریض را به هند و پاکستان روان کنیم. وزارت صحت عامه با ظرفیت پایین کار می کند، وزارت می تواند که از هر شفاخانه هندوستان بخواهد تا آنها در این بخش سرمایه گذاری کنند و ماشین های رادیو تراپی خود را بیاورند. »
شکایات مردم و نظر داکتران متخصص را با مقام های وزارت صحت عامه کشور در میان گذاشتم.
آنان ضمن تایید مشکلات مردم می گویند که برای ایجاد مراکز تشخیص امراض سرطانی امکانات و بودجه کافی در اختیار ندارند.
داکتر عبدالله فهیم مشاور این وزارت می گوید: برای ایجاد این مرکز با سازمان اتمی جهان در گفتگو اند و ممکن تا دو سال دیگر افغانستان بتواند مرکز تشخیص سرطان را ایجاد نماید:
« ما ناگزیر هستیم تا مطابق به تعهداتی که در برابر سازمان انرژی اتمی جهان داریم، همچو فعالیت ها را تحت نظارت این سازمان آغاز کنیم، در این راستا یک سلسله اقدامات را روی دست گرفته ایم، توافقی که با سازمان جهانی اتومی صورت گرفته در قدم نخست مرکز قبلی تداوی شعاعی با ماشین آلات و تخنیک تازه فعال می گردد.
ما امیدوار هستیم در یکنیم تا دو سال آینده شاهد هسته گذاری تشخیص و تداوی سرطان به خصوص بخش شعاعی باشیم. »
به اساس معلومات وزارت صحت عامه افغانستان، سالانه حدود شانزده هزار افغان بنابر دلایل مختلف مبتلا به سرطان می شوند.
مشکلات مردم افغانستان در بخش صحی تنها با نبود مراکز تشخیص سرطان خلاص نمی شود، این کشور در بسیاری بخش های صحی با مشکلات مواجه است.
مقام های وزارت صحت عامه همواره از تلاش ها به هدف حل این مشکلات سخن گفته اند، سخنانی که تا کنون کمتر جنبه عملی داشته است.
فرزاد رسا
افغان های که توانایی مالی دارند، مریضان شان را جهت تشخیص و تداوی به کشور های هند، پاکستان و ایران انتقال می دهند.
اما در این میان کسانی هم اند که توان مالی ندارند و مجبور هستند که برای از بین رفتن اعضای خانواده های شان که مبتلا به این بیماری اند، لحظه شماری کنند.
در این حال شماری از افغان های که از این ناحیه رنج می برند از حکومت افغانستان می خواهند تا برای حل مشکل شان توجه نماید:
« برای تداوی مریض، ما در داخل کشور با مشکلات زیاد روبرو شدیم، به هر کلینیک و شفاخانه که مراجعه می کردیم امکان تداوی مریض ما نبود. بجایی این که تداوی بشکل درست و حصولی صورت گیرد، نمی گیرد. در سال های متمادی کسی به این مساله توجه نکرد، وزارت صحت عامه و دولت افغانستان باید توجهء خاص به این مساله داشته باشند.»
« مردم افغانستان بیچاره اند، توان مالی خوب ندارند تا مریض های شان را به بیرون برای تداوی ببرند، از دولت می خواهم تا یک شفاخانه بزرگ برای امراض سرطانی اعمار کند.»
سرطان بیماری خطرناک و کشنده است و به گفته داکتران متخصص، اگر در مراحل ابتدایی این مرض تشخیص و تداوی نشود، در آینده برای افراد مصاب به این مرض، خطر ساز است.
به گفته برخی از داکتران، چیزی که در افغانستان بسیار مهم و خطرناک برای افراد مبتلا به مرض سرطان خوانده می شود، نبود تشخیص درست این بیماری است.
برخی از افغان ها می گویند که اعضای خانواده شان سرطان داشتند و داکتران افغان نتوانستند به موقع مشکل آنان را تشخیص کنند.
نوریالی یکی از همین افغان ها است که خانمش را به خاطر داشتن مرض سرطان و نبود امکانات تشخیص در کشور از دست داده است:
« سال گذشته خانمم به مرض سرطان مبتلا شد با مصارف زیاد به هندوستان بردم لسان را هم درست نمی فهمیدم، داکتران برایم مشوره دادند که مریض باید شش ماه تحت تداوی قرار داشته باشد با همه مشکلات پذیرفتم اما بدبختانه تداوی نتیجه نداد و مریض ما از بین رفت.»
نبود مراکز صحی ستندرد سبب شده تا بسیاری از افغان ها برای تشخیص و تداوی امراض شان به کشور های خارج سفر نمایند.
هند، پاکستان و ایران از جمله کشور های اند که روزانه میزبانی ده ها مریض افغان را می کنند و از این طریق یک مقدار پول زیاد را بدست می آورند.
در این حال شماری از داکتران متخصص هم تایید می کنند که نبود مراکز تشخیص امراض سرطانی شماری از افغان ها را با مشکلات مواجه ساخته است.
داکتر عابد رحمانی متخصص جراحی سرطان در صحبت با رادیو آزادی در مورد چنین گفت:
« بخاطر عدم موجودیت مراکز صحی تداوی و دریافت واقعات سرطان، مریض های ما همیشه سرگردان به کشور های همسایه هندوستان و پاکستان اند، ما تنها در افغانستان می توانیم مرض را تشخیص کنیم، بخاطر تداوی آن ما مجبور هستیم که مریض را به هند و پاکستان روان کنیم. وزارت صحت عامه با ظرفیت پایین کار می کند، وزارت می تواند که از هر شفاخانه هندوستان بخواهد تا آنها در این بخش سرمایه گذاری کنند و ماشین های رادیو تراپی خود را بیاورند. »
شکایات مردم و نظر داکتران متخصص را با مقام های وزارت صحت عامه کشور در میان گذاشتم.
آنان ضمن تایید مشکلات مردم می گویند که برای ایجاد مراکز تشخیص امراض سرطانی امکانات و بودجه کافی در اختیار ندارند.
داکتر عبدالله فهیم مشاور این وزارت می گوید: برای ایجاد این مرکز با سازمان اتمی جهان در گفتگو اند و ممکن تا دو سال دیگر افغانستان بتواند مرکز تشخیص سرطان را ایجاد نماید:
« ما ناگزیر هستیم تا مطابق به تعهداتی که در برابر سازمان انرژی اتمی جهان داریم، همچو فعالیت ها را تحت نظارت این سازمان آغاز کنیم، در این راستا یک سلسله اقدامات را روی دست گرفته ایم، توافقی که با سازمان جهانی اتومی صورت گرفته در قدم نخست مرکز قبلی تداوی شعاعی با ماشین آلات و تخنیک تازه فعال می گردد.
ما امیدوار هستیم در یکنیم تا دو سال آینده شاهد هسته گذاری تشخیص و تداوی سرطان به خصوص بخش شعاعی باشیم. »
به اساس معلومات وزارت صحت عامه افغانستان، سالانه حدود شانزده هزار افغان بنابر دلایل مختلف مبتلا به سرطان می شوند.
مشکلات مردم افغانستان در بخش صحی تنها با نبود مراکز تشخیص سرطان خلاص نمی شود، این کشور در بسیاری بخش های صحی با مشکلات مواجه است.
مقام های وزارت صحت عامه همواره از تلاش ها به هدف حل این مشکلات سخن گفته اند، سخنانی که تا کنون کمتر جنبه عملی داشته است.
فرزاد رسا