انستیتیوت کارنیگی در واشنگتن زیر این عنوان که "توافقنامه همکاری امنیتی با افغانستان را از سیاست خارج سازید" می نویسد:
مذاکره کنندگان امریکایی شش ماه قبل گفتگوهای توافقنامه امنیتی با افغانستان را آغاز کردند. این توافقنامه شمار عساکر امریکایی را که پس از سال 2014 در افغانستان می مانند و چگونگی مسوولیت های آنها را مشخص می سازد.
مقاله می افزاید که محل پایگاهای این عساکر و موضوعات حقوقی مربوط به آنها مسایلی است که این مذاکرات را به تاخیر انداخت.
نویسنده مقاله ساراچایس می افزاید که با درنظرداشت تاخیر این مذاکرات و اوضاع سیاسی در کابل، واشنگتن باید این مذاکرات را متوقف سازد و با حکومت جدید افغانستان که در نتیجه انتخابات بهار سال آینده به میان می آید مذاکره کند.
به باور نویسنده، رئیس جمهور حامد کرزی که از مذاکرات با امریکا به نفع سیاست های داخلی خود استفاده کرده است، اگر این مذاکرات به تعویق انداخته شود نقش محوری او در سیاست امریکا نسبت به افغانستان کاهش می یابد.
سارا چایس می نویسد که امریکا از مدت ها رئیس جمهور کرزی را با مردم افغانستان به اشتباه گرفته و به وی یک مرکزیت قایل شده که سیاست امریکا نسبت به افغانستان به دور او می چرخد.
خانم چایس می نویسد که متعهد ماندن واشنگتن در برابر مردم افغانستان و اعتبار بخشیدن به نهادهای دولتی این کشور آینده افغانستان را مصئونتر و ثابت خواهد ساخت.
اومی افزاید که یک راه ابراز این تعهد ازطریق برگزاری انتخابات با اعتبار در افغانستان و تاخیر مذاکرات توافقنامه امنیتی تا تشکیل حکومت جدید در این کشور خواهد بود.
روزنامه اندپندنت می نویسد: پس از چندین سال درگیری و جنگ در هلمند اکنون این ولایت نسبتاً آرام شده و در حالی که عساکر بریتانیوی برای خارج شدن از این ولایت آمادگی می گیرند در باره اوضاع آینده آن فکر می کنند.
روزنامه از قول یک سرباز بریتانیوی می نویسد که او هفت سال قبل هنگامی که با همقطاران خود در ولسوالی نوزاد جابجا شد یک شب تابستانی با حمله شدید شورشیان طالب روبرو گردید و این حمله بعد از شش ساعت پس از آن پایان یافت که به گمان وی مهمات و مرمی طالبان تمام شد.
روزنامه می نویسد که عساکر بریتانیوی آن زمان سعی داشتند که از نفوذ روزافزون شورشیان در هلمند و کار و بار تریاک در این ولایت که 24 فیصد تولیدات تریاک افغانستان را تشکیل میداد جلوگیری کنند، و جان رید وزیر دفاع آنزمان بریتانیا گفته بود که ماموریت دو ساله عساکر بریتانیوی حتی بدون فیر یک مرمی به پایان خواهد رسید.
ولی پس از گذشت هفت سال عساکر بریتانیوی اکنون برای خارج شدن از هلمند آمادگی می گیرند و سال آینده از تمام افغانستان خارج خواهند شد.
اندپندنت می نویسد که خط مشی اولی قوای بریتانیوی در هلمند این بود که از شهر محافظت کنند و انجمن های مدنی را بگذارند که قوی شوند و کارهای انکشافی را به پیش ببرند. ولی عساکر بریتانیوی با جابجا شدن در مناطق دور دست چون نوزاد درگیر جنگ های روزمره با طالبان شدند.
روزنامه اندپندنت پس از بیان سرگذشت و چگونگی ماموریت قوای بریتانیوی در هلمند که چطور توانستند از حملات شورشیان طالب بکاهند می افزاید که عساکر بریتانیوی اکنون یک کشوری را ترک می گویند که امور آن به گفته فیلیپ هاموند وزیر دفاع کنونی بریتانیا همه سر براه و درست نیست. ولی اردوی ملی افغانستان که اکثریت عملیات را بدون کدام کمک عمده قوای خارجی خود به پیش می برد قویتر شده است.
روزنامه می افزاید که نظر موجود در واشنگتن و لندن اکنون این است که رژیم داکتر نجیب الله پس از خروج قوای اتحاد شوروی سابق پنج سال دوام کرد و تنها زمانی سقوط کرد که کمک مالی و لوژیستیکی مسکو قطع شد. ولی حکومت افغانستان پس از سال 2014 حمایت مالی و لوژیستیکی جامعه جهانی را با خود خواهد داشت و به عین سرنوشت دچار نخواهد شد.
مذاکره کنندگان امریکایی شش ماه قبل گفتگوهای توافقنامه امنیتی با افغانستان را آغاز کردند. این توافقنامه شمار عساکر امریکایی را که پس از سال 2014 در افغانستان می مانند و چگونگی مسوولیت های آنها را مشخص می سازد.
مقاله می افزاید که محل پایگاهای این عساکر و موضوعات حقوقی مربوط به آنها مسایلی است که این مذاکرات را به تاخیر انداخت.
نویسنده مقاله ساراچایس می افزاید که با درنظرداشت تاخیر این مذاکرات و اوضاع سیاسی در کابل، واشنگتن باید این مذاکرات را متوقف سازد و با حکومت جدید افغانستان که در نتیجه انتخابات بهار سال آینده به میان می آید مذاکره کند.
به باور نویسنده، رئیس جمهور حامد کرزی که از مذاکرات با امریکا به نفع سیاست های داخلی خود استفاده کرده است، اگر این مذاکرات به تعویق انداخته شود نقش محوری او در سیاست امریکا نسبت به افغانستان کاهش می یابد.
سارا چایس می نویسد که امریکا از مدت ها رئیس جمهور کرزی را با مردم افغانستان به اشتباه گرفته و به وی یک مرکزیت قایل شده که سیاست امریکا نسبت به افغانستان به دور او می چرخد.
خانم چایس می نویسد که متعهد ماندن واشنگتن در برابر مردم افغانستان و اعتبار بخشیدن به نهادهای دولتی این کشور آینده افغانستان را مصئونتر و ثابت خواهد ساخت.
اومی افزاید که یک راه ابراز این تعهد ازطریق برگزاری انتخابات با اعتبار در افغانستان و تاخیر مذاکرات توافقنامه امنیتی تا تشکیل حکومت جدید در این کشور خواهد بود.
روزنامه اندپندنت می نویسد: پس از چندین سال درگیری و جنگ در هلمند اکنون این ولایت نسبتاً آرام شده و در حالی که عساکر بریتانیوی برای خارج شدن از این ولایت آمادگی می گیرند در باره اوضاع آینده آن فکر می کنند.
روزنامه از قول یک سرباز بریتانیوی می نویسد که او هفت سال قبل هنگامی که با همقطاران خود در ولسوالی نوزاد جابجا شد یک شب تابستانی با حمله شدید شورشیان طالب روبرو گردید و این حمله بعد از شش ساعت پس از آن پایان یافت که به گمان وی مهمات و مرمی طالبان تمام شد.
روزنامه می نویسد که عساکر بریتانیوی آن زمان سعی داشتند که از نفوذ روزافزون شورشیان در هلمند و کار و بار تریاک در این ولایت که 24 فیصد تولیدات تریاک افغانستان را تشکیل میداد جلوگیری کنند، و جان رید وزیر دفاع آنزمان بریتانیا گفته بود که ماموریت دو ساله عساکر بریتانیوی حتی بدون فیر یک مرمی به پایان خواهد رسید.
ولی پس از گذشت هفت سال عساکر بریتانیوی اکنون برای خارج شدن از هلمند آمادگی می گیرند و سال آینده از تمام افغانستان خارج خواهند شد.
اندپندنت می نویسد که خط مشی اولی قوای بریتانیوی در هلمند این بود که از شهر محافظت کنند و انجمن های مدنی را بگذارند که قوی شوند و کارهای انکشافی را به پیش ببرند. ولی عساکر بریتانیوی با جابجا شدن در مناطق دور دست چون نوزاد درگیر جنگ های روزمره با طالبان شدند.
روزنامه اندپندنت پس از بیان سرگذشت و چگونگی ماموریت قوای بریتانیوی در هلمند که چطور توانستند از حملات شورشیان طالب بکاهند می افزاید که عساکر بریتانیوی اکنون یک کشوری را ترک می گویند که امور آن به گفته فیلیپ هاموند وزیر دفاع کنونی بریتانیا همه سر براه و درست نیست. ولی اردوی ملی افغانستان که اکثریت عملیات را بدون کدام کمک عمده قوای خارجی خود به پیش می برد قویتر شده است.
روزنامه می افزاید که نظر موجود در واشنگتن و لندن اکنون این است که رژیم داکتر نجیب الله پس از خروج قوای اتحاد شوروی سابق پنج سال دوام کرد و تنها زمانی سقوط کرد که کمک مالی و لوژیستیکی مسکو قطع شد. ولی حکومت افغانستان پس از سال 2014 حمایت مالی و لوژیستیکی جامعه جهانی را با خود خواهد داشت و به عین سرنوشت دچار نخواهد شد.