نیویارک تایمز
روزنامهء نیویارک تایمز در مقالهء نوشته است، زمانی که حرف از اعتماد به آیندهء افغانستان مطرح می شود، از دیپلومات های افغان که پس از ختم ماموریت شان به افغانستان بر نمی گردند، می توان به طور نمونه یاد آوری کرد.
روزنامه به نقل از عمر صمد، سفیر پیشین افغانستان در پاریس می نویسد که گفته است:
«بیش از 60 درصد دیپلومات های افغان پس از پایان ماموریت شان تصمیم می گیرند که به افغانستان بر نگردند و این رقم به سرعت در حال افزایش است.»
نیویارک تایمز به نقل از مجلهء آلمانی شپیگل نوشته است که تا پایان ماه جون 150 دیپلومات افغان به کشور شان فراخوانده شده اند اما تنها پنج تن آنها به افغانستان برگشته اند.
به نوشتهء روزنامهء نیویارک تایمز، تعداد زیاد دیپلومات های که به کشور شان برنگشته اند، یا درخواست تمدید ماموریت خود را کرده و یا هم در کشور میزبان، درخواست پناهندگی کرده اند.
در همین حال نیویارک تایمز به نقل از ارشاد احمدی معین وزارت خارجهء افغانستان نوشته که گفته است، برنگشتن تعداد اندک دیپلومات های افغان به دلایل شخصی و یا خانوادگی، در کل نمایانگر بی مسوولیتی و عدم حس وطندوستی دیپلومات های افغان نیست.
نیویارک تایمز برنگشتن دیپلومات های افغان به کشور شان را مشابه به تلاش دیگر افغان ها برای بیرون شدن از افغانستان می خواند.
روزنامه نوشته است، تعداد زیاد افغان ها تلاش دارند تا محلی را دریابند که در صورت دگرگون شدن اوضاع در کشور شان پس از خروج سربازان بین المللی در سال 2014، به آنجا پناه ببرند.
درین مقالهء نیویارک تایمز آمده است که تقاضای زیاد افغان ها برای ویزه، سبب شده است تا شماری از سفارت های کوچک در کابل بخش ویزهء خود را کاملاً مسدود کنند.
نیویارک تایمز به گونهء مثال از مقامات هالندی نقل قول کرده که گفته اند، آنها زمانی تصمیم به بستن بخش ویزهء سفارت هالند در کابل گرفتند که ماریا سروری یک کارمند افغان این بخش برای یک سفر رسمی به هالند رفت و دیگر برنگشت.
واشنگتن پست
روزنامهء واشنگتن پست نیز در بارهء دلسردی گروهی از افغان ها به محل بود و باش شان مقالهء نوشته است، اما با اندکی تفاوت.
این گزارش در بارهء قرغزهای است که در دهلیز واخان زندگی می کنند.
نویسندهء این مقالهء واشنگتن پست می نویسد، یک هزار و یک صد باشندهء دهلیز واخان، منطقهء همسرحد با تاجکستان، پاکستان و چین، از جنگ و خشونت های که در دیگر نقاط افغانستان می گذرد دور هستند و در همین حال با کمک های جامعهء جهانی که برای بازسازی افغانستان به این کشور سرازیر شده نیز، فاصلهء زیاد دارند.
به نوشتهء واشنگتن پوست، فاصله از واخان تا کابل حدود چهارصد کیلومتر است اما مسافرین برای پیمودن این فاصله، باید ده روز را پای پیاده، بر سر قاطر و در بعضی نقاط با استفاده از موتر منزل کنند.
ابراهیم 22 ساله یک باشندهء واخان به خبرنگار واشنگتن پست گفته که «در این جا چیزی برای ما نیست، دنیا ما را فراموش کرده است.»
نویسندهء این مقاله وضعیت دشوار زندگی در واخان را تصویر کرده و به طور مثال از یگانه دختر ابراهیم نام برده که سال گذشته در نتیجهء سرما خوردگی جان داده است.
عبدالله یک باشندهء دیگر واخان به واشنگتن پست گفته است که دو پسرش به دلیل ابتلا به بیماری های خیلی معمولی مرده اند.
واشنگتن پست می نویسد، به دلیل نبود مراکز صحی و ادویه، مردم واخان کودکان و بزرگسالان بیمار را با استفاده از تریاک تداوی می کنند.
به نوشتهء روزنامه، جوانان واخان بر خلاف پدر کلان های خود می خواهند این منطقه را ترک کنند.
واشنگتن پوست به نقل از ابراهیم نوشته که گفته است:
«ما با آنها (نیاکان ما) تفاوت داریم. از بود و باش درین محل خسته شده ایم.»
روزنامهء نیویارک تایمز در مقالهء نوشته است، زمانی که حرف از اعتماد به آیندهء افغانستان مطرح می شود، از دیپلومات های افغان که پس از ختم ماموریت شان به افغانستان بر نمی گردند، می توان به طور نمونه یاد آوری کرد.
روزنامه به نقل از عمر صمد، سفیر پیشین افغانستان در پاریس می نویسد که گفته است:
«بیش از 60 درصد دیپلومات های افغان پس از پایان ماموریت شان تصمیم می گیرند که به افغانستان بر نگردند و این رقم به سرعت در حال افزایش است.»
نیویارک تایمز به نقل از مجلهء آلمانی شپیگل نوشته است که تا پایان ماه جون 150 دیپلومات افغان به کشور شان فراخوانده شده اند اما تنها پنج تن آنها به افغانستان برگشته اند.
به نوشتهء روزنامهء نیویارک تایمز، تعداد زیاد دیپلومات های که به کشور شان برنگشته اند، یا درخواست تمدید ماموریت خود را کرده و یا هم در کشور میزبان، درخواست پناهندگی کرده اند.
در همین حال نیویارک تایمز به نقل از ارشاد احمدی معین وزارت خارجهء افغانستان نوشته که گفته است، برنگشتن تعداد اندک دیپلومات های افغان به دلایل شخصی و یا خانوادگی، در کل نمایانگر بی مسوولیتی و عدم حس وطندوستی دیپلومات های افغان نیست.
نیویارک تایمز برنگشتن دیپلومات های افغان به کشور شان را مشابه به تلاش دیگر افغان ها برای بیرون شدن از افغانستان می خواند.
روزنامه نوشته است، تعداد زیاد افغان ها تلاش دارند تا محلی را دریابند که در صورت دگرگون شدن اوضاع در کشور شان پس از خروج سربازان بین المللی در سال 2014، به آنجا پناه ببرند.
درین مقالهء نیویارک تایمز آمده است که تقاضای زیاد افغان ها برای ویزه، سبب شده است تا شماری از سفارت های کوچک در کابل بخش ویزهء خود را کاملاً مسدود کنند.
نیویارک تایمز به گونهء مثال از مقامات هالندی نقل قول کرده که گفته اند، آنها زمانی تصمیم به بستن بخش ویزهء سفارت هالند در کابل گرفتند که ماریا سروری یک کارمند افغان این بخش برای یک سفر رسمی به هالند رفت و دیگر برنگشت.
واشنگتن پست
روزنامهء واشنگتن پست نیز در بارهء دلسردی گروهی از افغان ها به محل بود و باش شان مقالهء نوشته است، اما با اندکی تفاوت.
این گزارش در بارهء قرغزهای است که در دهلیز واخان زندگی می کنند.
نویسندهء این مقالهء واشنگتن پست می نویسد، یک هزار و یک صد باشندهء دهلیز واخان، منطقهء همسرحد با تاجکستان، پاکستان و چین، از جنگ و خشونت های که در دیگر نقاط افغانستان می گذرد دور هستند و در همین حال با کمک های جامعهء جهانی که برای بازسازی افغانستان به این کشور سرازیر شده نیز، فاصلهء زیاد دارند.
به نوشتهء واشنگتن پوست، فاصله از واخان تا کابل حدود چهارصد کیلومتر است اما مسافرین برای پیمودن این فاصله، باید ده روز را پای پیاده، بر سر قاطر و در بعضی نقاط با استفاده از موتر منزل کنند.
ابراهیم 22 ساله یک باشندهء واخان به خبرنگار واشنگتن پست گفته که «در این جا چیزی برای ما نیست، دنیا ما را فراموش کرده است.»
نویسندهء این مقاله وضعیت دشوار زندگی در واخان را تصویر کرده و به طور مثال از یگانه دختر ابراهیم نام برده که سال گذشته در نتیجهء سرما خوردگی جان داده است.
عبدالله یک باشندهء دیگر واخان به واشنگتن پست گفته است که دو پسرش به دلیل ابتلا به بیماری های خیلی معمولی مرده اند.
واشنگتن پست می نویسد، به دلیل نبود مراکز صحی و ادویه، مردم واخان کودکان و بزرگسالان بیمار را با استفاده از تریاک تداوی می کنند.
به نوشتهء روزنامه، جوانان واخان بر خلاف پدر کلان های خود می خواهند این منطقه را ترک کنند.
واشنگتن پوست به نقل از ابراهیم نوشته که گفته است:
«ما با آنها (نیاکان ما) تفاوت داریم. از بود و باش درین محل خسته شده ایم.»