از روز جهانی کارگر در حالی گرامی‌داشت می‌شود که شمار زیادی از باشنده‌گان ولایت جوزجان از فقر و بی‌کاری رنج برده و دامنۀ این بی‌کاری روز تا روز افزایش می‌یابد.
برخی از باشنده‌گان شهر شبرغان می‌گویند، فقر و بی‌کاری سبب مهاجرت‌ها به کشورهای همسایه و حتی کشورهای اروپایی گردیده و از سوی دیگر شماری از جوانان به علت بی‌کاری به صفوف مخالفین مسلح دولت می‌پیوندند.
عتیق‌الله باشندۀ ولسوالی درزاب جوزجان که به علت تهدیدهای امنیتی از آن ولسوالی به شهر شبرغان آمده می‌گوید:
"دو سال پیش داعشی‌ها در مناطق ما آمدند مردم را آزار و اذیت کردند و ما مجبور شدیم تا خانه‌های خود را ترک کنیم و به شبرغان بیاییم. حالا به دنبال کار می‌گردیم تا یک لقمه نان پیدا کنیم، ولی کار نیست."
عصمت‌الله باشندۀ ولسوالی صیاد سرپل نیز به‌خاطر پیدا کردن کار به شهر شبرغان آمده‌است، وی می‌گوید کارگران افغانستان راه خود را گم کرده‌اند، به هر کشوری‌که دنبال کار می‌روند مورد توهین، تحقیر و خشونت قرار می‌گیرند و یا هم در مرزها کشته می‌شوند.
به باور وی، اگر دولت مشکل این کارگران را حل نکند وضعیت آن‌ها از این هم بدتر خواهد شد.
عصمت‌الله می‌افزاید:
"به ایران هم رفتیم پس آمدیم، هر جایی‌که می‌رویم کار نیست. نمی‌دانیم به کجا برویم. از دولت می‌خواهیم که در این باره یک راه حل را بسنجد تا ما صاحب یک لقمه نان شویم. در غیر آن کارگران در بدر هستند."
تلاش کردیم تا در مورد حل مشکلات این کارگران نظر سید عبدالرشید منصوری رئیس کار و امور اجتماعی ولایت جوزجان را با خود داشته باشیم، اما با تلاش‌های مکرر موفق نشدیم.
بر اساس آمار رسمی وزارت اقتصاد، در افغانستان حدود دو میلیون تن بی‌کار اند و سالانه بیش از چهارصد هزار تن دیگر به این آمار افزوده می‌شوند.
از سوی هم ریاست اقتصاد جوزجان می‌گوید که در حال حاضر حدود ۱۸۰ هزار نفر در این ولایت به‌طور مطلق بی‌کار هستند.
بی‌کاری، فقر و بی‌سرپناهی در سایۀ ناامنی و انواع دشواری‌های اجتماعی و سیاسی زنده‌گی قشر کارگر را در افغانستان باالخصوص ولایت جوزجان دشوار ساخته‌است.
گزارش: عالم رحمانیار
