دخترِ پسرانه پوش زمان حاکمیت طالبان رئیس تربیه معلم غور شد

دختری که در زمان حاکمیت طالبان با نام و لباس پسرانه آموزش دیده بود، رئیس مرکز تربیه معلم ولایت غور شده است.

راحله رحمانزاده، که در کودکی از ترس حاکمیت طالبان پنج سال هویت اصلی‌اش را پنهان کرده بود، می‌گوید اجازه داده نشود که تفکر طالبانی بار دیگر برگردد.

راحله در روستای تیل‌بای نظر ولسوالی دولتیار ولایت غور زندگی می‌کرد و حق نداشت که به مکتب برود. او در همان کودکی در جستجوی راهی برای کسب آموزش بود.

راحله روایتی تلخ از دوران دانش‌آموزیش دارد - دورانی که دختران و زنان اجازه نداشتند بدون عضو مرد خانواده از خانه بیرون بروند.

او می‌گوید: "در زمان حاکمیت طالبان من شاید پنج یا شش ساله بودم. مرا والدینم شامل مکتب کردند. آن وقت مکتب کوچک بود. ابتداییه بود."

خانم رحمانزاده می‌افزاید: "قریه‌ای که ما در آن زندگی می‌کردیم، در ولسوالی دولتیار به نام تیل بای نظر بود. هیچ دختر دیگر در آن ولسوالی نبود؛ چون طالبان به دختران اجازه نمی‌دادند مکتب بروند. من تنها دختری بودم که به صورت پنهانی می‌رفتم. این روند سه سال ادامه داشت. هر باری که تفتیش می‌آمد، مرا استادان رخصت می‌کردند که خانه بروم. تا اینکه تفتیش پس می‌رفت و من دوباره سر درس می‌آمدم."

راحله از دوران طالبان به عنوان تاریک‌ترین دوره زندگی‌اش یاد می‌کند و می‌گوید که این گروه با قوانین سختگیرانه، زندگی را برای مردم به خصوص زنان زندان ساخته بودند.

او افزود: "دوره طالبان دوره بسیار سخت بود. ما امیدواریم این رژیم که از بین رفته دوباره این حالت در افغانستان در مقابل زنان حاکم نشود چون بدترین دوره بود می‌توانم بگویم که تمام عمر زنان افغانستان در این دوره ضایع شد و هیچ زن به آرزوهایش نرسید."

راحله رحمانزاده بر حفظ دستآوردهای ۱۸ سال اخیر تأکید می‌کند. او می‌گوید که در گفت‌وگوهای صلح با طالبان نباید ارزش‌های قانون اساسی از دست برود.

او گفت:‌ "استقلال نسبی که بعد از سقوط رژیم طالبان برای زنان افغانستان داده شده، باید بماند. آزادی‌های زنان سلب نشود. زنان از کار و وطیفه اخراج نشوند. در گفت‌وگوهای صلح اگر اندیشه طالبانی و اهداف طالبان باز هم تکرار شود، برای من به عنوان یک دختر خانم پذیرفتنی نیست."

تصمیمی که راحله گرفت جسورانه و پر خطر، اما موفقیت‌آمیز بود. یارمحمد یاور، یکی از همصنفی‌های راحله می‌گوید: "مکاتب از دید طالبان در آن زمان خیلی پدیده خوبی نبود، چه رسد به اینکه خانم‌ها بیایند درس بخوانند. روزی که طالبان به مکتب ما می‌آمدند، این صنفی ما مجبور می‌شد که خانه خود برود. برای ما خیلی درد آور بود. درس خواندن زنان در آن زمان تابوشکنی بود."

شماری از فعالان حقوق زن در غور می‌گویند که زنان هنوز هم با دشواری‌های فراوانی روبه‌رو هستند.

در بیشتر مناطق دختران از آموزش محروم هستند. آنها نگران از دست رفتن دستآوردهای ۱۸ سال اخیر هستند.

فریده ناصری ‌از فعالان حقوق زن در غور به رادیو آزادی می‌‌گوید: "افتخار ما این است که چنین دخترانی توانستند در شرایط دشواری تحصیلات خود را به پایان برسانند و بالاخره امروز مثل بانو رحمان‌زاده در موقعیتی قرار بگیرند."

هر چند زنان افغانستان توانسته‌اند در ۱۸ سال گذشته در بخش‌های آموزش و کار نقش چشم‌گیری داشته باشند، اما در این میان زنان زیادی همانند راحله با سپری کردن دشواری‌های زیاد توانسته‌اند بیاموزند و بیاموزانند.