پایان بازی برای افغانستان، این مطلب تحلیلی عنوان مقاله روزنامه نیویارک تایمز است که به قلم دیوید ملی باند وزیر خارجه سابق بریتانیا نوشته شده است. نویسنده مقاله می نویسد، حوادث تاریخی سال جاری در شرق میانه سیاست خارجی را دوباره تعریف کرد.
اینجا اولویت ها و چالش های جدید وجود دارد که غرب باید بصورت جدی با آن توجه کند. اما این حتمی است که جنگ در افغانستان نباید به جنگ فراموش شده تبدیل شود، همانگونه که با پی آمد خطر ناک بعد از سال 2002 واقع شد.
اینجا نشانه هایی از یک دگرگونی عمده در سیاست دیده می شود. چنانچه هیلاری کلنتن وزیر خارجه ایالات متحده امریکا در ماه فبروری از تلاش های بیشتر سیاسی سخن گفت و مارک سیدویل نماینده ملکی ناتو در ماه گذشته گفت، وقت آن رسیده تا خطر را قبول کرد و اجندای سیاسی را با همان شدت و انرژی که باعث افزایش نیروهای نظامی و ملکی گردید تعقیب نمود.
نویسنده مقاله در ادامه می نویسد، سال 2014 میلادی که توسط ناتو سال ختم خروج نیروها تعین گردیده، گمراه کننده می باشد مگر این که اینجاه طرح برای پایان بازی باشد، و این پایان بازی باید مذاکره باشد که در آن قدرت های غربی برهبری ایالات متحده امریکا با همه فرقه ها و دسته بندی درگیر در جنگ افغانستان و حامیان آنها در منطقه سهیم باشند.
اما باید گفت که موضوع به این ساده گی نیست که گویا مثلث دفاع، انکشاف و دپلوماسی کار نمی کند و در عمل گم است. بلکه مساله اساسی اینست که راه حل سیاسی یگانه عامل در ستراتیژی چند بعدی در جنگ ضد شورش نیست، بلکه این یک چارچوب بزرگ و وسیع است که در آن هر چیز می تواند گنجانیده شود.
بناً اول تر و مهم تر از همه اینست که، شورای امنیت ملل متحد یک میانجی با صلاحیت تعین نماید تا زمینه مذاکرات را با تعهد و وظایف روشن مشخص بسازد تا اصول پایان بازی را تعین کند و از همه دعوت نماید تا بصورت آزاد در آن شرکت نمایند.
دیوید ملی باند نویسنده مقاله در ادامه می نویسد، ما به اقداماتی ضرورت داریم که توسط آن هر یک از طرفین بتوانند واجد شرایط بودن خود را تثبیت کنند. طالبان می خواهند حملات شبانه متوقف ساخته شود، گذرگاه مصون برای آمد و رفت آنها مهیا گردد و زندانیان آنها آزاد گردند. اما ما به عملی کردن آتش بست، امنیت برای پروژه های انکشافی بشکل کمپاین واکسین پولیو که طالبان در گذشته از آن حمایت کرده و اعلان قطع ارتباط از شبکه القاعده ضرورت داریم.
برای حضور بین المللی در افغانستان، به فرماندهی ملکی نظیر فرماندهی نظامی ضرورت است. از آن جای که ایالات متحده امریکا در نظر دارد در سال جاری سفیر جدیدی در افغانستان تعین نماید، بناً این سفیر باید دارای خصوصیات و قدرت رهنمایی مشخص باشد تا تلاش های مختلف و غیر متجانس ملکی را از حالا تا 2014 میلادی بهم آمیخته و پیوند بدهد.
نویسنده در اخیر مقاله می نویسد، اینجا به یک روندی ضرورت است که در آن همه همسایه ها بصورت جدی و ساختاری با هم مذاکره کنند. نماینده جدید ملل متحد باید مسوول مذاکرات منطقوی و همچنان داخلی باشد و در مرحله اول باید این مذاکرات دوجانبه باشد.
هدف متوسط مدت باید تشکیل یک شورای ثبات منطقوی باشد که از فشرده مسایل میان همسایه ها و افغانستان نظارت نماید. خلاصه ضرورت است تا سیاست مداران این روند را رهبری و هدایت کنند، اینست طریقه جلو رفتن در افغانستان، باید کار برای بهبود و مرمت کاری صورت بگیرد اما نه عجله برای ختم آن.
اینجا اولویت ها و چالش های جدید وجود دارد که غرب باید بصورت جدی با آن توجه کند. اما این حتمی است که جنگ در افغانستان نباید به جنگ فراموش شده تبدیل شود، همانگونه که با پی آمد خطر ناک بعد از سال 2002 واقع شد.
اینجا نشانه هایی از یک دگرگونی عمده در سیاست دیده می شود. چنانچه هیلاری کلنتن وزیر خارجه ایالات متحده امریکا در ماه فبروری از تلاش های بیشتر سیاسی سخن گفت و مارک سیدویل نماینده ملکی ناتو در ماه گذشته گفت، وقت آن رسیده تا خطر را قبول کرد و اجندای سیاسی را با همان شدت و انرژی که باعث افزایش نیروهای نظامی و ملکی گردید تعقیب نمود.
نویسنده مقاله در ادامه می نویسد، سال 2014 میلادی که توسط ناتو سال ختم خروج نیروها تعین گردیده، گمراه کننده می باشد مگر این که اینجاه طرح برای پایان بازی باشد، و این پایان بازی باید مذاکره باشد که در آن قدرت های غربی برهبری ایالات متحده امریکا با همه فرقه ها و دسته بندی درگیر در جنگ افغانستان و حامیان آنها در منطقه سهیم باشند.
اما باید گفت که موضوع به این ساده گی نیست که گویا مثلث دفاع، انکشاف و دپلوماسی کار نمی کند و در عمل گم است. بلکه مساله اساسی اینست که راه حل سیاسی یگانه عامل در ستراتیژی چند بعدی در جنگ ضد شورش نیست، بلکه این یک چارچوب بزرگ و وسیع است که در آن هر چیز می تواند گنجانیده شود.
بناً اول تر و مهم تر از همه اینست که، شورای امنیت ملل متحد یک میانجی با صلاحیت تعین نماید تا زمینه مذاکرات را با تعهد و وظایف روشن مشخص بسازد تا اصول پایان بازی را تعین کند و از همه دعوت نماید تا بصورت آزاد در آن شرکت نمایند.
دیوید ملی باند نویسنده مقاله در ادامه می نویسد، ما به اقداماتی ضرورت داریم که توسط آن هر یک از طرفین بتوانند واجد شرایط بودن خود را تثبیت کنند. طالبان می خواهند حملات شبانه متوقف ساخته شود، گذرگاه مصون برای آمد و رفت آنها مهیا گردد و زندانیان آنها آزاد گردند. اما ما به عملی کردن آتش بست، امنیت برای پروژه های انکشافی بشکل کمپاین واکسین پولیو که طالبان در گذشته از آن حمایت کرده و اعلان قطع ارتباط از شبکه القاعده ضرورت داریم.
برای حضور بین المللی در افغانستان، به فرماندهی ملکی نظیر فرماندهی نظامی ضرورت است. از آن جای که ایالات متحده امریکا در نظر دارد در سال جاری سفیر جدیدی در افغانستان تعین نماید، بناً این سفیر باید دارای خصوصیات و قدرت رهنمایی مشخص باشد تا تلاش های مختلف و غیر متجانس ملکی را از حالا تا 2014 میلادی بهم آمیخته و پیوند بدهد.
نویسنده در اخیر مقاله می نویسد، اینجا به یک روندی ضرورت است که در آن همه همسایه ها بصورت جدی و ساختاری با هم مذاکره کنند. نماینده جدید ملل متحد باید مسوول مذاکرات منطقوی و همچنان داخلی باشد و در مرحله اول باید این مذاکرات دوجانبه باشد.
هدف متوسط مدت باید تشکیل یک شورای ثبات منطقوی باشد که از فشرده مسایل میان همسایه ها و افغانستان نظارت نماید. خلاصه ضرورت است تا سیاست مداران این روند را رهبری و هدایت کنند، اینست طریقه جلو رفتن در افغانستان، باید کار برای بهبود و مرمت کاری صورت بگیرد اما نه عجله برای ختم آن.
