در حالیکه دومین سال تعلیمی بعد از سقوط طالبان در افغانستان اغاز می شود فقر و تعصب هنوز هم دختران را از تعلیم و تربیه باز میدارد.
در کابل هزاران دختر به مکتب میرود اما فراتر از حوالی شهر نسرین دختر هفت ساله به این فکر است که نوبت او چه وقت خواهد رسید؟
نسرین می گوید شعار "بیایید برویم درس بخوانیم " در هر دیوار و کنار نوشته است اما نمیدانم کجا و چگونه.
برای نسرین و دختران دیگر ده بگرام مکتبی وجود ندارد . علاقمندی نسرین به مکتب به اندازه ای است که در صنف های شخصی که برای هر شاگرد ماه سی افغانی می شود شامل شده است. اما برای خانواده فقیر او این مقدار هم پول زیاد است.
این نوع مکاتب شخصی تا زمانیکه دولت یا کدام موسسه خارجی برایشان مکتبی تاسیس کنندیگانه راه اموختن برای دختران ده است. برخی از خانواده ها مصارف گزافی را به خود قبولانده و به کابل رفته اند تا دختران شان به مکتب رفته بتوانند. اما برای هزاران دختر در سراسر افغانستان که این توانایی را ندارند چاره دیگر ی جز انتظار نیست.
جمیله یک دختر پانزده ساله از ده بتخاک بگرام گفت : ما پنج سال را در زمان طالبان رنج بردیم اکنون وضع جدی تر است که مکاتب . وجو د ندارد. انانیکه قدرت مالی داشتند به مکاتب شهر ها رفتند ولی بقیه نومید در خانه ها نشسته ایم.
این مشکل در بعضی از دهات دور دست برای پسران نیز وجود دارد.
حتی در بتخاک که بیست کیلو متر از کابل فاصله دارد به گفته محب اله یکی از بزرگان این ناحیه 3000 خانواده اظفال مساعد به مکتب دارند. محب اله می گوید مردم بار ها از وزارت معارف تقاضا ی مکتب را کرده اند و با انکه زمینی اماده برای مکتب وجود دارد اقدامی در زمنیه صورت نگرفته است.
ذکیه یک باشنده بیست ساله قلعه مسلم ولسوالی چار اسیاب به خبرنگار انستیتوت گزارش دهی جنگ و صلح گفت مردم در سراسر جهان طالبان را محکوم میکردند که حقوق زنان را پایمال می کنند حالا هیچ کس از مکتب رفتن ما جلو گیری نمی کند اما مکتبی نیست که ما برویم. نمیدانیم حالا که را ملامت کنیم.
کمبود مکاتب مشکلی است که عوامل بسیار دارد. سالهای جنگ مکاتب را ویران کرده است. طالبان دختران را از رفتن به مکاتب منع کردند و برخی از دهات فقیر و دور دست هرگز مکتب نداشته اند. برگشت بالاتر ار تصور مهاجرین و معطلی در کمک کشور های کمک دهنده به این مشکلات افزوده است.
اما با وجود همه این مشکلات بلا فاصله بعد از سقوط طالبان به صد ها مکتب به کمک 50موسسه غیر دولتی دوباره اباد شد. و بیشتر از سه ملیون کودک به مکتب رفت.
بخاطر تقاضای زیاد اکثر اطفال نیمه روزه مکتب میروند. به گفته انجینر محمد ملا بریالی امر بخش ساختمانی وزارت معارف مکاتب طوری تنظیم شده که پسران از طرف صبح و دختران بعد از ظهر به مکتب میروند. وی گفت برای دختران مکاتب انگشت شماری در ولایات زابل نیمروز هلمند فراه پکتیا پکتیکا و خوست نورستان و برخی ولایات دیگر موجود است. چون بعضی مردم هنوز هم در این ولایات فکر می کنند که تعلیم و تربیه دختران خلاف قانون است. وزارت معارف میخواهد 20 مکتب جدید در هر ولایت بسازد اما این تعداد نمیتواند جوابگوی همه نیازمندی ها باشد.
موسسه کمک به اطفال ملل متحد یا یونسف در سال گذشته 16 ملیون دالر را به مصرف بازسازی 1800مکتب در شهر کابل و ولایات بلخ ننگرهار قندهار و هرات رسانید و قرار است 380 مکتب دیگر را در دهات و اطراف کابل در سال اینده اباد کند. کابل بخاطر برگشت یک تعداد زاید مهاجرین ارجحیت خواهد داشت .
با انکه بطور عموم مردم باز شدن مکاتب را بخوشی اسقبال کردند در برخی از نقاط محافظه کار مکاتب دختران مورد حمله قرار گرفت و اوراق تهدید امیز به خانواده ها پخش میشد که دختران خود را به مکتب نفرستند. در برخی مناطق هم مخالفت در برابر مکتب دختران بحدی بود که از ساختن مکاتب در انحا ها جلوگیری شد.
بسیاری از ملا ها و روستاییان با وجودیکه دختران خود شان رفتن به مکتب را ارزو می کنند اشکارا مخالف تحصیل دختران هستند.
ماهر ه که در مراسم تجلیل روز زن در پروان سخنرانی می کرد گفت جهان به مهتاب میرود و با انترنت سفر می کند ما با تعصب روبرو هستیم. خان محمد خان مدیر معارف ولسوالی پنجشیر تایید کرد که دلیل نبودن مکاتب دختران مخالفت ملا های منطقه است.
اما مولوی عبدل حمید یکی از علمای پنجشر به خبرنگار انستیتوت گزارش دهی جنگ و صلح گفت ما مخالف تحصیل دختران هستیم اما نه کاملا . ما میخواهیم مکاتب دختران مطابق قوانین اسلامی باشد. ما میخواهیم مکاتب دختران و پسران جدا باشد و دختران را معلیمن زن تدریس کنند. در مکتب دختران باید هیچ مرد نباشد. اگر دختران را معلمین زن در خانه هایشان تدریس کنند واضحا ما با ان موافق هستیم.
والدین بدینترتیب میان خواهشات دختران شان که ارزوی درس خواندن دارند و قدرت علمای مذهب در دو راهی قرار دارند.
مجده ملکزاده یک کارمند صحی گفت دلش برای دخترانی که در نقاط دوردست پروان و کاپیسا می بیند میسوزد. وی گفت
وقتی من به نقاط دور دست میروم دختران مرا حلقه می کنند و می گویند کاش میتوانستند مانند من درس خوانده بتوانند. انها نومید به نطر میرسند و می گویند لطفا پیام ما را به جامعه جهانی برسانید .
در کابل هزاران دختر به مکتب میرود اما فراتر از حوالی شهر نسرین دختر هفت ساله به این فکر است که نوبت او چه وقت خواهد رسید؟
نسرین می گوید شعار "بیایید برویم درس بخوانیم " در هر دیوار و کنار نوشته است اما نمیدانم کجا و چگونه.
برای نسرین و دختران دیگر ده بگرام مکتبی وجود ندارد . علاقمندی نسرین به مکتب به اندازه ای است که در صنف های شخصی که برای هر شاگرد ماه سی افغانی می شود شامل شده است. اما برای خانواده فقیر او این مقدار هم پول زیاد است.
این نوع مکاتب شخصی تا زمانیکه دولت یا کدام موسسه خارجی برایشان مکتبی تاسیس کنندیگانه راه اموختن برای دختران ده است. برخی از خانواده ها مصارف گزافی را به خود قبولانده و به کابل رفته اند تا دختران شان به مکتب رفته بتوانند. اما برای هزاران دختر در سراسر افغانستان که این توانایی را ندارند چاره دیگر ی جز انتظار نیست.
جمیله یک دختر پانزده ساله از ده بتخاک بگرام گفت : ما پنج سال را در زمان طالبان رنج بردیم اکنون وضع جدی تر است که مکاتب . وجو د ندارد. انانیکه قدرت مالی داشتند به مکاتب شهر ها رفتند ولی بقیه نومید در خانه ها نشسته ایم.
این مشکل در بعضی از دهات دور دست برای پسران نیز وجود دارد.
حتی در بتخاک که بیست کیلو متر از کابل فاصله دارد به گفته محب اله یکی از بزرگان این ناحیه 3000 خانواده اظفال مساعد به مکتب دارند. محب اله می گوید مردم بار ها از وزارت معارف تقاضا ی مکتب را کرده اند و با انکه زمینی اماده برای مکتب وجود دارد اقدامی در زمنیه صورت نگرفته است.
ذکیه یک باشنده بیست ساله قلعه مسلم ولسوالی چار اسیاب به خبرنگار انستیتوت گزارش دهی جنگ و صلح گفت مردم در سراسر جهان طالبان را محکوم میکردند که حقوق زنان را پایمال می کنند حالا هیچ کس از مکتب رفتن ما جلو گیری نمی کند اما مکتبی نیست که ما برویم. نمیدانیم حالا که را ملامت کنیم.
کمبود مکاتب مشکلی است که عوامل بسیار دارد. سالهای جنگ مکاتب را ویران کرده است. طالبان دختران را از رفتن به مکاتب منع کردند و برخی از دهات فقیر و دور دست هرگز مکتب نداشته اند. برگشت بالاتر ار تصور مهاجرین و معطلی در کمک کشور های کمک دهنده به این مشکلات افزوده است.
اما با وجود همه این مشکلات بلا فاصله بعد از سقوط طالبان به صد ها مکتب به کمک 50موسسه غیر دولتی دوباره اباد شد. و بیشتر از سه ملیون کودک به مکتب رفت.
بخاطر تقاضای زیاد اکثر اطفال نیمه روزه مکتب میروند. به گفته انجینر محمد ملا بریالی امر بخش ساختمانی وزارت معارف مکاتب طوری تنظیم شده که پسران از طرف صبح و دختران بعد از ظهر به مکتب میروند. وی گفت برای دختران مکاتب انگشت شماری در ولایات زابل نیمروز هلمند فراه پکتیا پکتیکا و خوست نورستان و برخی ولایات دیگر موجود است. چون بعضی مردم هنوز هم در این ولایات فکر می کنند که تعلیم و تربیه دختران خلاف قانون است. وزارت معارف میخواهد 20 مکتب جدید در هر ولایت بسازد اما این تعداد نمیتواند جوابگوی همه نیازمندی ها باشد.
موسسه کمک به اطفال ملل متحد یا یونسف در سال گذشته 16 ملیون دالر را به مصرف بازسازی 1800مکتب در شهر کابل و ولایات بلخ ننگرهار قندهار و هرات رسانید و قرار است 380 مکتب دیگر را در دهات و اطراف کابل در سال اینده اباد کند. کابل بخاطر برگشت یک تعداد زاید مهاجرین ارجحیت خواهد داشت .
با انکه بطور عموم مردم باز شدن مکاتب را بخوشی اسقبال کردند در برخی از نقاط محافظه کار مکاتب دختران مورد حمله قرار گرفت و اوراق تهدید امیز به خانواده ها پخش میشد که دختران خود را به مکتب نفرستند. در برخی مناطق هم مخالفت در برابر مکتب دختران بحدی بود که از ساختن مکاتب در انحا ها جلوگیری شد.
بسیاری از ملا ها و روستاییان با وجودیکه دختران خود شان رفتن به مکتب را ارزو می کنند اشکارا مخالف تحصیل دختران هستند.
ماهر ه که در مراسم تجلیل روز زن در پروان سخنرانی می کرد گفت جهان به مهتاب میرود و با انترنت سفر می کند ما با تعصب روبرو هستیم. خان محمد خان مدیر معارف ولسوالی پنجشیر تایید کرد که دلیل نبودن مکاتب دختران مخالفت ملا های منطقه است.
اما مولوی عبدل حمید یکی از علمای پنجشر به خبرنگار انستیتوت گزارش دهی جنگ و صلح گفت ما مخالف تحصیل دختران هستیم اما نه کاملا . ما میخواهیم مکاتب دختران مطابق قوانین اسلامی باشد. ما میخواهیم مکاتب دختران و پسران جدا باشد و دختران را معلیمن زن تدریس کنند. در مکتب دختران باید هیچ مرد نباشد. اگر دختران را معلمین زن در خانه هایشان تدریس کنند واضحا ما با ان موافق هستیم.
والدین بدینترتیب میان خواهشات دختران شان که ارزوی درس خواندن دارند و قدرت علمای مذهب در دو راهی قرار دارند.
مجده ملکزاده یک کارمند صحی گفت دلش برای دخترانی که در نقاط دوردست پروان و کاپیسا می بیند میسوزد. وی گفت
وقتی من به نقاط دور دست میروم دختران مرا حلقه می کنند و می گویند کاش میتوانستند مانند من درس خوانده بتوانند. انها نومید به نطر میرسند و می گویند لطفا پیام ما را به جامعه جهانی برسانید .