آب روان از زمانه های باستان موجب شور و شادی انسان ها شده در اعتقادات انسانی راه خودش را باز کرده است.
آب روان مظهر پاکی و روشنایی بوده و در باور عوام همواره عاری از هر گونه ریا، کثافت و آلوده گی می باشد. این امر زیاد هم از واقیعت دور نیست، چه آب با حرکت از لابلای سنگ ریزه ها و مواد مدنی به شکل طبیعی فلتر و پاک شده، بی جهت نیست که می گویند، آب که هفت ملاق خورد پاک می شود.
انسان حتی خواب های پریشانش را به آب روان قصه می کند، از غم هایش با آب درد دل می کند، علاج اندود و غصه هایش را از او می خواهد و نذر ها نثارش می کند و از خشم آب هراسان می شود. روی همین دلیل در مصر باستان، هنگام طغیان رود نیل برایش قربانی می کردند.
آب در فرهنگ و عقاید اکثر کشور های جهان به شکلی از اشکال جایگاه خاص خودش را دارد. با آب کودک را غسل تمهید می دهند. آب دریای گنگا و بسیار دریا های دیگر در جهان مقدس شمرده می شود. در بسا کشور ها با هدیهء گل و روشنایی به آب از رفته گان بی برگشت یاد می کنند و زوج های تازه با هدیده گل و سکه های قیمتی به آب، زنده گی مشترک را می آغازند.
انداختن سکه ها و زیورات قیمتی به آب در افغانستان از زمانه های قدیم مروج است و این عنعنه تا هنوز هم باقی مانده است. سکه های براق و پر درخشش را هنوز هم می توان در چشمه ها و چاه های کهن آب یافت. هر سکه در حقیقت یاد آور آرزو و یا هم درد انسانی است که آرامشش را در آب جویید است.
کشف تصادفی چشمهء«میرزکه» در ولایت پکتیا که سالیان قبل صورت گرفت، یک واضح بر صدق این مدعاست، که تا اکنون به 100 ها کیلوگرام سکه های پر ارزش و جواهرات بیش بها از آن جا یافت شده، توسط مردم محل و قاچاقچیان آثار تاریخی تاراج شده است.
گذشته از آن که این عمل از لحاظ قانونی، تاریخی و ملی چگونه توجیه می شود، باید به خاطر داشت که دستبرد و سرقت سکه های نهفته در دل آب، در فرهنگ انسانی یک گناه نهایت عظیم شمرده می شود. از کجا که غم ها و اندوه های نهان در ارزش ظاهری این سکه ها و جواهرات، گریبان گیر آنهای نه شود که آرامش قرون آرزو های انسانی را در «میرزکه» و مناطق مشابه به آن برهم زده اند!؟
آب روان مظهر پاکی و روشنایی بوده و در باور عوام همواره عاری از هر گونه ریا، کثافت و آلوده گی می باشد. این امر زیاد هم از واقیعت دور نیست، چه آب با حرکت از لابلای سنگ ریزه ها و مواد مدنی به شکل طبیعی فلتر و پاک شده، بی جهت نیست که می گویند، آب که هفت ملاق خورد پاک می شود.
انسان حتی خواب های پریشانش را به آب روان قصه می کند، از غم هایش با آب درد دل می کند، علاج اندود و غصه هایش را از او می خواهد و نذر ها نثارش می کند و از خشم آب هراسان می شود. روی همین دلیل در مصر باستان، هنگام طغیان رود نیل برایش قربانی می کردند.
آب در فرهنگ و عقاید اکثر کشور های جهان به شکلی از اشکال جایگاه خاص خودش را دارد. با آب کودک را غسل تمهید می دهند. آب دریای گنگا و بسیار دریا های دیگر در جهان مقدس شمرده می شود. در بسا کشور ها با هدیهء گل و روشنایی به آب از رفته گان بی برگشت یاد می کنند و زوج های تازه با هدیده گل و سکه های قیمتی به آب، زنده گی مشترک را می آغازند.
انداختن سکه ها و زیورات قیمتی به آب در افغانستان از زمانه های قدیم مروج است و این عنعنه تا هنوز هم باقی مانده است. سکه های براق و پر درخشش را هنوز هم می توان در چشمه ها و چاه های کهن آب یافت. هر سکه در حقیقت یاد آور آرزو و یا هم درد انسانی است که آرامشش را در آب جویید است.
کشف تصادفی چشمهء«میرزکه» در ولایت پکتیا که سالیان قبل صورت گرفت، یک واضح بر صدق این مدعاست، که تا اکنون به 100 ها کیلوگرام سکه های پر ارزش و جواهرات بیش بها از آن جا یافت شده، توسط مردم محل و قاچاقچیان آثار تاریخی تاراج شده است.
گذشته از آن که این عمل از لحاظ قانونی، تاریخی و ملی چگونه توجیه می شود، باید به خاطر داشت که دستبرد و سرقت سکه های نهفته در دل آب، در فرهنگ انسانی یک گناه نهایت عظیم شمرده می شود. از کجا که غم ها و اندوه های نهان در ارزش ظاهری این سکه ها و جواهرات، گریبان گیر آنهای نه شود که آرامش قرون آرزو های انسانی را در «میرزکه» و مناطق مشابه به آن برهم زده اند!؟
