در حالیکه برخی از مقام های افغان می گویند که ظرف سال های اخیر قدم هایی مثبت در جهت شرکت زنان در فعالیت های اجتماعی، اقتصاد و سیاسی برداشته شده، ولی بخش اعظم از زنان افغان مخالف این مفکوره اند.
این زنان افغان می گویند: آنان آمادگی دارند که دوشا دوش مردان در فعالیت های مختلف بخاطر پیشرفت و ترقی افغانستان کار کنند، ولی به باور این زنان شرایط کاری لازم برای آنها مساعد نیست.
زهرا توخی یک عضو ولسی جرگهء افغانستان در مورد چنین گفت:
« سهم زنان در ادارات دولتی نسبت به سهم مردان بسیار کم است، علت اساسی این موضوع اینست ک مرد سالاری در افغانستان حاکم بوده و هم چنان رسم و رواج های ناپسند زنان را از حقوق اصلی شان محروم کرده است.»
نظر به اطلاعات ادارهء احصاییه مرکزی افغانستان و سایر نهاد هایی که در بخش احصاییه گیری کار می کنند، زنان در مقایسه به مردان در موسسات دولتی و غیر دولتی در افغانستان کمتر حضور دارند.
سمیع نبی یک تن از مسوولان ادارهء مرکزی احصاییه در مورد گفت:
« 8.2 فیصد زنان در سطح تصمیم گیری در بست های دو به بالا هستند و در حدود 25 فیصد طبقه اناث در ادارات دولتی در سطح مرکز و ولایات کار می کنند.»
برخی ها به این باور اند که جنگ های پیهم سی ساله، محدویت ها در مورد فعالیت های زنان در دوره حاکمیت طالبان و رسم و عنعنات ناپسند عوامل اند که زنان از پروسهء تعلیم و تربیه بدور بمانند.
مقامات در وزارت معارف می گویند: هر چند حضور زنان در برنامه های آموزشی کم رنگ است، ولی برنامه های درازمدت در مورد شرکت فعال تر زن افغان در پروسهء آموزش موجود است.
نجیب الله کامران رییس معارف شهر کابل در مورد شمولیت زنان در بخش آموزش می گوید:
« در سطح کشور رقم متعلمین اناث به 30 درصد می رسد. در ولسوالی ها به علت کمبود معلمین اناث، اکثراً متعلمان نمی توانند از صنف 9 به بالا تحصیل شان را ادامه دهند.
به نظر ما در سطح کابل باید 50 فیصد هم از طبقه اناث و هم ذکور شامل برنامهء تدریسی قرار داشته باشند، اما دختران 47 درصد و پسران 53 درصد شامل برنامهء تدریس می باشند.
این پروسهء نیست که ما آن را به شکل اجباری حل کنیم، زمینه سازی بزرگ برای این کار لازم است. هم مردم و هم حکومت باید در این مورد کار کنند تا زمینهء تدریس هم برای مردم و هم برای معلمان ما به یک پروسهء دوامدار مبدل شود.»
در افغانستان به منظور تنظیم هر چه بیشتر فعالیت های زنان در کشور، وزارت امور زنان سعی و تلاش می ور زد.
این که این وزارت در زمینهء شرایط کاری زنان چه برنامه های دارد، مژگان مصطفوی معین وزارت زنان می گوید:
« طی سال های گذشته به صد ها سیمینار، ورکشاپ، برنامه های ارتقای ظرفیت برای خانم ها چه در حکومت کار می کنند چه خارج از نهاد های دولتی مصروف اجرای وظیفه اند، از طرف وزارت امور زنان برگزار شده است. ظرف یک ماه گذشته ما توانستیم به تعداد دو صد کارمند دولت را در زمینهء مسایل جندر آموزش دهیم.»
در حالیکه میزان حضور زنان در ادارات دولتی و غیر دولتی افغانستان کم رنگ خوانده می شود، وزارت کار و امور اجتماعی افغانستان می گوید: تلاش های سال های اخیر نشان می دهد که سهم گیری زنان در ادارات دولتی و غیر دولتی رو به افزایش است.
آمنه افضلی وزیر کار و امور اجتماعی افغانستان در مورد گفت:
« یقیناً که شرایط برای زنان کم تر مساعد بوده است، از لحاظ استعداد و توانایی فرق میان زن و مرد وجود ندارد. ما مثال های خوب در این مورد داریم که زنان در سطوح مختلف تصمیم گیری در حال حاضر در ادارات دولتی حضور دارند، و هیچ تفاوت در زمینه وجود ندارد.»
عدم دسترسی به سواد یگانه مشکل زن افغان نیست بلکه گفته می شود بعضی رسم و رواج های جامعه و بلاخره جار و جنجال های موجود در خانواده های کم سواد افغان سبب شده است تا زنان افغان با شرایط دشوار زندگی رو برو گردند.
به عقیدهء شماری از آگاهان، به همین علت میزان خود کشی ها و فرار از خانه در بین زنان رو به افزایش است و خشونت علیه زنان، آنان را در برخی موارد مجبور ساخته است تا با پاشیدن تیل بر وجود شان، خود را آتش بزنند.
حمید پژمان
این زنان افغان می گویند: آنان آمادگی دارند که دوشا دوش مردان در فعالیت های مختلف بخاطر پیشرفت و ترقی افغانستان کار کنند، ولی به باور این زنان شرایط کاری لازم برای آنها مساعد نیست.
زهرا توخی یک عضو ولسی جرگهء افغانستان در مورد چنین گفت:
« سهم زنان در ادارات دولتی نسبت به سهم مردان بسیار کم است، علت اساسی این موضوع اینست ک مرد سالاری در افغانستان حاکم بوده و هم چنان رسم و رواج های ناپسند زنان را از حقوق اصلی شان محروم کرده است.»
نظر به اطلاعات ادارهء احصاییه مرکزی افغانستان و سایر نهاد هایی که در بخش احصاییه گیری کار می کنند، زنان در مقایسه به مردان در موسسات دولتی و غیر دولتی در افغانستان کمتر حضور دارند.
سمیع نبی یک تن از مسوولان ادارهء مرکزی احصاییه در مورد گفت:
« 8.2 فیصد زنان در سطح تصمیم گیری در بست های دو به بالا هستند و در حدود 25 فیصد طبقه اناث در ادارات دولتی در سطح مرکز و ولایات کار می کنند.»
برخی ها به این باور اند که جنگ های پیهم سی ساله، محدویت ها در مورد فعالیت های زنان در دوره حاکمیت طالبان و رسم و عنعنات ناپسند عوامل اند که زنان از پروسهء تعلیم و تربیه بدور بمانند.
مقامات در وزارت معارف می گویند: هر چند حضور زنان در برنامه های آموزشی کم رنگ است، ولی برنامه های درازمدت در مورد شرکت فعال تر زن افغان در پروسهء آموزش موجود است.
نجیب الله کامران رییس معارف شهر کابل در مورد شمولیت زنان در بخش آموزش می گوید:
« در سطح کشور رقم متعلمین اناث به 30 درصد می رسد. در ولسوالی ها به علت کمبود معلمین اناث، اکثراً متعلمان نمی توانند از صنف 9 به بالا تحصیل شان را ادامه دهند.
به نظر ما در سطح کابل باید 50 فیصد هم از طبقه اناث و هم ذکور شامل برنامهء تدریسی قرار داشته باشند، اما دختران 47 درصد و پسران 53 درصد شامل برنامهء تدریس می باشند.
این پروسهء نیست که ما آن را به شکل اجباری حل کنیم، زمینه سازی بزرگ برای این کار لازم است. هم مردم و هم حکومت باید در این مورد کار کنند تا زمینهء تدریس هم برای مردم و هم برای معلمان ما به یک پروسهء دوامدار مبدل شود.»
در افغانستان به منظور تنظیم هر چه بیشتر فعالیت های زنان در کشور، وزارت امور زنان سعی و تلاش می ور زد.
این که این وزارت در زمینهء شرایط کاری زنان چه برنامه های دارد، مژگان مصطفوی معین وزارت زنان می گوید:
« طی سال های گذشته به صد ها سیمینار، ورکشاپ، برنامه های ارتقای ظرفیت برای خانم ها چه در حکومت کار می کنند چه خارج از نهاد های دولتی مصروف اجرای وظیفه اند، از طرف وزارت امور زنان برگزار شده است. ظرف یک ماه گذشته ما توانستیم به تعداد دو صد کارمند دولت را در زمینهء مسایل جندر آموزش دهیم.»
در حالیکه میزان حضور زنان در ادارات دولتی و غیر دولتی افغانستان کم رنگ خوانده می شود، وزارت کار و امور اجتماعی افغانستان می گوید: تلاش های سال های اخیر نشان می دهد که سهم گیری زنان در ادارات دولتی و غیر دولتی رو به افزایش است.
آمنه افضلی وزیر کار و امور اجتماعی افغانستان در مورد گفت:
« یقیناً که شرایط برای زنان کم تر مساعد بوده است، از لحاظ استعداد و توانایی فرق میان زن و مرد وجود ندارد. ما مثال های خوب در این مورد داریم که زنان در سطوح مختلف تصمیم گیری در حال حاضر در ادارات دولتی حضور دارند، و هیچ تفاوت در زمینه وجود ندارد.»
عدم دسترسی به سواد یگانه مشکل زن افغان نیست بلکه گفته می شود بعضی رسم و رواج های جامعه و بلاخره جار و جنجال های موجود در خانواده های کم سواد افغان سبب شده است تا زنان افغان با شرایط دشوار زندگی رو برو گردند.
به عقیدهء شماری از آگاهان، به همین علت میزان خود کشی ها و فرار از خانه در بین زنان رو به افزایش است و خشونت علیه زنان، آنان را در برخی موارد مجبور ساخته است تا با پاشیدن تیل بر وجود شان، خود را آتش بزنند.
حمید پژمان
