ایالات متحده امریکا از مصروفیت در افغانستان خسته شده، اما عوض رها کردن افغانستان را به سرنوشت خودش، بهتر است ایالات متحده امریکا یک برخورد واقع بینانه را برای دولت سازی اتخاذ نماید.
ممکن هیچ گاه هدف این نبوده باشد که افغانستان دارای یک حکومت قدرت مند مرکزی و یک جامعهء مدنی متکی به اصول دموکراسی داشته باشد.
از سال 2001 میلادی به این طرف، ایالات متحده امریکا تلاش کرد تا نسخه این نوع جامعه را با قیمت جان بیش از 1600 عسکر امریکایی و مصرف بیش 444 ملیارد دالر ایجاد نماید، مگر این تلاش ها بلاخره به نتیجه نرسید.
اما ترک کردن تلاش های دولت سازی به این آسانی هم خطرات زیاد در پی دارد. بناءً ایالات متحده امریکا باید مسیر تلاش های خود را تغییر بدهد.
سیاست مداران امریکایی عوض مجبور ساختن افغانستان به نمونه و سبک غربی، آنها باید به بازسازی آن بخش های جامعهء افغانی توجه کنند که زمانی کارا و فعال بود. این گونه برخورد شاید با جریان فعلی کاهش نیروها وفق نداشته باشد، اما این یگانه طریقهء رسیدن به ثبات و امنیت پایه دار است.
در 22 ماه جون بارک اوباما رییس جمهور ایالات متحده امریکا ضرب الاجل خروج نیروها را از افغانستان اعلان کرد. تا ختم سال 2014 میلادی روند انتقال تکمیل می گردد و مردم افغانستان مسوولیت تامین امنیت کشور شان را کاملاً خود به عهده می گیرند.
بارک اوباما به روز چهارشنبه اعتراف کرد که سیاست های امریکا اکنون روی مذاکره با طالبان متمرکز است تا پیروزی نظامی بالای طالبان.
اما حتی اگر حکومت اوباما و کرزی با طالبان به توافق هم برسند، معلوم نمی شود که در افغانستان صلح برقرار شود. این تجربه در مرحلهء آخر جنگ طولانی امریکا در ویتنام و زمانی ثابت شد که موافقت نامه ماه اکتوبر سال 1972 پاریس در سال های بعد تر به شکست مواجه گردید.
درخاتمه کار که امریکا یی ها از جنگ نزده ساله در جنوب آسیا خسته شدند و از ویتنام خارج گردیدند، ویتنام جنوبی متحد امریکا در ماه اپریل سال 1975 توسط عساکر ویتنام شمالی سقوط کرد.
در جریان سال های 1970 میلادی رهبران ویتنام شمالی در صدد کمایی کردن وقت شدند و حملات را بالای نیروهای امریکایی شدت بخشیدند.
ملا عمر و نیروهای او مانند ویتنام شمالی وقت کمایی می کنند و از طریق یک جنگ غیر متوازن، بالای نیروهای ایالات متحده امریکا حمله می کنند و تلفات وارد می کنند.
بعد از اعلان خروج عساکر امریکایی توسط بارک اوباما، طالبان شاید ترس کمتر داشته باشند و خود را مطمین تر احساس کنند، اما عامهء مردم افغانستان جز این که به تقاضای طالبان تن در دهند انتخاب دیگر ندارند.
از سوی دیگر معلوم می شود که حامد کرزی هم حمایت مردم را از دست می دهد و شاید با خروج نیروهای امریکایی از افغانستان، او هم افغانستان را ترک کند که در آن صورت در افغانستان شاید درجهء هرج و مرج و نا امنی به سطح روزهای سقوط سایگون برسد.
هر چند که تعداد اردوی ملی افغانستان از سطح یکصد هزار گذشته است، اما باید گفته شود که اردو و واحد های پولیس هنوز بی کفایت و در فساد غرق می باشند. خلاصه کلام این که واشنگتن تا اکنون برای بوجود آوردن یک حکومت کارا و با کفایت در افغانستان و یا هم در جهت از بین بردن افراطیون مسلح موفق نشده است.
اگر امریکایی ها به این زودی از افغانستان خارج شوند، این اهداف هیچگاه هم بر آورده نخواهد شد.
با کشته شدن بن لادن و سایر رهبران القاعده امریکایی ها شاید خوشحال شده باشند، اما نمی توانند تهدید تروریزم را در افغانستان از بین ببرند.
برای رسیدن به این هدف، یگانه راه بوجود آوردن یک جامعهء واقعاً با ثبات است.
نه سال انتظار برای تغییر مثبت شاید یک مدت طولانی معلوم شود، اما به اصطلاح تاریخ، این یک زمان کوتاه می باشد.
ممکن هیچ گاه هدف این نبوده باشد که افغانستان دارای یک حکومت قدرت مند مرکزی و یک جامعهء مدنی متکی به اصول دموکراسی داشته باشد.
از سال 2001 میلادی به این طرف، ایالات متحده امریکا تلاش کرد تا نسخه این نوع جامعه را با قیمت جان بیش از 1600 عسکر امریکایی و مصرف بیش 444 ملیارد دالر ایجاد نماید، مگر این تلاش ها بلاخره به نتیجه نرسید.
اما ترک کردن تلاش های دولت سازی به این آسانی هم خطرات زیاد در پی دارد. بناءً ایالات متحده امریکا باید مسیر تلاش های خود را تغییر بدهد.
سیاست مداران امریکایی عوض مجبور ساختن افغانستان به نمونه و سبک غربی، آنها باید به بازسازی آن بخش های جامعهء افغانی توجه کنند که زمانی کارا و فعال بود. این گونه برخورد شاید با جریان فعلی کاهش نیروها وفق نداشته باشد، اما این یگانه طریقهء رسیدن به ثبات و امنیت پایه دار است.
در 22 ماه جون بارک اوباما رییس جمهور ایالات متحده امریکا ضرب الاجل خروج نیروها را از افغانستان اعلان کرد. تا ختم سال 2014 میلادی روند انتقال تکمیل می گردد و مردم افغانستان مسوولیت تامین امنیت کشور شان را کاملاً خود به عهده می گیرند.
بارک اوباما به روز چهارشنبه اعتراف کرد که سیاست های امریکا اکنون روی مذاکره با طالبان متمرکز است تا پیروزی نظامی بالای طالبان.
اما حتی اگر حکومت اوباما و کرزی با طالبان به توافق هم برسند، معلوم نمی شود که در افغانستان صلح برقرار شود. این تجربه در مرحلهء آخر جنگ طولانی امریکا در ویتنام و زمانی ثابت شد که موافقت نامه ماه اکتوبر سال 1972 پاریس در سال های بعد تر به شکست مواجه گردید.
درخاتمه کار که امریکا یی ها از جنگ نزده ساله در جنوب آسیا خسته شدند و از ویتنام خارج گردیدند، ویتنام جنوبی متحد امریکا در ماه اپریل سال 1975 توسط عساکر ویتنام شمالی سقوط کرد.
در جریان سال های 1970 میلادی رهبران ویتنام شمالی در صدد کمایی کردن وقت شدند و حملات را بالای نیروهای امریکایی شدت بخشیدند.
ملا عمر و نیروهای او مانند ویتنام شمالی وقت کمایی می کنند و از طریق یک جنگ غیر متوازن، بالای نیروهای ایالات متحده امریکا حمله می کنند و تلفات وارد می کنند.
بعد از اعلان خروج عساکر امریکایی توسط بارک اوباما، طالبان شاید ترس کمتر داشته باشند و خود را مطمین تر احساس کنند، اما عامهء مردم افغانستان جز این که به تقاضای طالبان تن در دهند انتخاب دیگر ندارند.
از سوی دیگر معلوم می شود که حامد کرزی هم حمایت مردم را از دست می دهد و شاید با خروج نیروهای امریکایی از افغانستان، او هم افغانستان را ترک کند که در آن صورت در افغانستان شاید درجهء هرج و مرج و نا امنی به سطح روزهای سقوط سایگون برسد.
هر چند که تعداد اردوی ملی افغانستان از سطح یکصد هزار گذشته است، اما باید گفته شود که اردو و واحد های پولیس هنوز بی کفایت و در فساد غرق می باشند. خلاصه کلام این که واشنگتن تا اکنون برای بوجود آوردن یک حکومت کارا و با کفایت در افغانستان و یا هم در جهت از بین بردن افراطیون مسلح موفق نشده است.
اگر امریکایی ها به این زودی از افغانستان خارج شوند، این اهداف هیچگاه هم بر آورده نخواهد شد.
با کشته شدن بن لادن و سایر رهبران القاعده امریکایی ها شاید خوشحال شده باشند، اما نمی توانند تهدید تروریزم را در افغانستان از بین ببرند.
برای رسیدن به این هدف، یگانه راه بوجود آوردن یک جامعهء واقعاً با ثبات است.
نه سال انتظار برای تغییر مثبت شاید یک مدت طولانی معلوم شود، اما به اصطلاح تاریخ، این یک زمان کوتاه می باشد.
