امروز 26 دلو مصادف است با 23مین سالگرد خروج نیروهای متجاوز اتحاد جماهیر شوروی وقت از افغانستان نیروهای که با قوی ترین امکانات جنگی در سال 1358 هجری شمسی بر این کشور حمله کردند و برای بیش از 9 سال بر بخش های اعظم این کشور حکم راندند.
بیست و سه سال پیش از امروز این نیروها از افغانستان خارج شدند ولی قصه های را که از خود بیاد گار گذاشتند شاید مانند افسانه از نسل به نسل و از سینه به سینه تا امتداد زمان منتقل شود و به عنوان صفحه از تاریخ گذشته افغانستان و کشور حمله کننده بر این کشور باقی بمانند.
یکی از این قصه ها که مردم با گذشت این همه سال ها آن را فراموش نکرده و هنوز با یاد آوری از آن اشک می ریزند قتل عام یا کشتار دسته جمعی مردم افغانستان است که گفته می شود در بسا نقاط رخ داده و هنوز گور های دسته جمعی از این کشتارها در جاجای این کشور موجود است.
اینجا مردمی در ولایت بغلان هم که شاهد کشتارهای دسته جمعی عزیزان شان بودند می گویند، روزهای تلخ و وحشتناک که در یک روزی صدها تن را بخاک سپردند و در پی آن با رها کردن دار و مدار زندگی آواره ایران و پاکستان شدند.
حاجی محمد گل یکی از موی سفیدان قریه علی خیل دشت کیلگی ولایت بغلان می گویند، خود شاهد آن بود که روس ها در یک شبانه روزی نزدیک به صد تن از زنان مردان و اطفال آنانرا دسته دسته کشتند و خیلی از کسان را که موفق به فرار شده بودند زخمی کردند:
«والله روس ها که در همین قریه ها پیاده شدند مردم را در هر جای جمع کردن و بعداً تیر باران کردند و حتی زنان و کودکان را هم که بر سرجسد عزیزان شان چیغ می زدند کشتند بلی در همین قریه اوتمانخیل پنجاه نفر را کشتند و در قریه های دیگر هم چندین تن دیگر را و در جمله بیش از نود نفر را شهید کردند و ما بعد ازین حادثه قریب به یکهزار فامیل به طور دسته جمعی مهاجر شدیم که نیم ما هنوز نیامده است.»
این مردم می گویند، قوای روسی مردمان بیگناه و ملکی را بدون هیچ جرمی و فقط به شیطانی راپور چی های خودشان که گویا اینها مجاهدین هستند به قتل رسانیدند.
و نیز بگفته مردم بعد از آنکه روس ها قتل عامی را در کیلگی انجام دادند در دشت بایسقال ولسوالی بغلان مرکزی هم در یک شبانه روز نزدیک به دوصد تن را کشتند و مردم زیاد راه مجبور به ترک خانه هایشان کردند.
جمعه خان مردی ازین دیار در حالی که افسرده و غمگین معلوم می شد با اشاره به محلی را که در آن این قتل عام اتفاق افتاده بود به را به رادیو آزادی گفت:
«روسها که پیاده شدند مردم از ترس گریز کردند و در همین گریز نود نفر شهید شد و حیوا نات زیاد هم کشته شدند و فردای آن که ما هنوز از دفن کردن این شهیدان فارغ نشده بودیم که بازهم حمله صورت گرفت و صد نفر دیگر را کشتند. امریکائی ها خوب هستند که حق و نا حق مردم را نمی کشند ولی روسها هر که را که در محیط خارج از کنترول دولت میدید می کشتند و حتی اسپ ها را هم که می دید می کشتند. همینجا که می بینید مرده های انسان و شتر ها پای به پای افتیده بودند. و ما که چنین حالتی را دیدیدیم همه مهاجر شدیم و یکی دوسال می شود که عده ما بر گشته ایم.»
باید گفت، آنچنان که مردم می گویند، ولایت بغلان افزون براین کشتارها قصه از گورهای دسته جمعی کشف ناشده هم دارد که روسها صدها تن را در آن زنده بگور کردند و کسی نمی داند یا نمیخواهد آنرا بشگافد و غم های دیرینه مردم را تا زه کند.
یکی از آنها گوریست که خیلی از مردم از آن آگاه اند ولی من برای اینکه التاس کردند تا آنرا نشر نکنم چیز بیشتر ازین در موردش گفته نمیتوانم.
بشیر احمد غزالی
بیست و سه سال پیش از امروز این نیروها از افغانستان خارج شدند ولی قصه های را که از خود بیاد گار گذاشتند شاید مانند افسانه از نسل به نسل و از سینه به سینه تا امتداد زمان منتقل شود و به عنوان صفحه از تاریخ گذشته افغانستان و کشور حمله کننده بر این کشور باقی بمانند.
یکی از این قصه ها که مردم با گذشت این همه سال ها آن را فراموش نکرده و هنوز با یاد آوری از آن اشک می ریزند قتل عام یا کشتار دسته جمعی مردم افغانستان است که گفته می شود در بسا نقاط رخ داده و هنوز گور های دسته جمعی از این کشتارها در جاجای این کشور موجود است.
اینجا مردمی در ولایت بغلان هم که شاهد کشتارهای دسته جمعی عزیزان شان بودند می گویند، روزهای تلخ و وحشتناک که در یک روزی صدها تن را بخاک سپردند و در پی آن با رها کردن دار و مدار زندگی آواره ایران و پاکستان شدند.
حاجی محمد گل یکی از موی سفیدان قریه علی خیل دشت کیلگی ولایت بغلان می گویند، خود شاهد آن بود که روس ها در یک شبانه روزی نزدیک به صد تن از زنان مردان و اطفال آنانرا دسته دسته کشتند و خیلی از کسان را که موفق به فرار شده بودند زخمی کردند:
«والله روس ها که در همین قریه ها پیاده شدند مردم را در هر جای جمع کردن و بعداً تیر باران کردند و حتی زنان و کودکان را هم که بر سرجسد عزیزان شان چیغ می زدند کشتند بلی در همین قریه اوتمانخیل پنجاه نفر را کشتند و در قریه های دیگر هم چندین تن دیگر را و در جمله بیش از نود نفر را شهید کردند و ما بعد ازین حادثه قریب به یکهزار فامیل به طور دسته جمعی مهاجر شدیم که نیم ما هنوز نیامده است.»
این مردم می گویند، قوای روسی مردمان بیگناه و ملکی را بدون هیچ جرمی و فقط به شیطانی راپور چی های خودشان که گویا اینها مجاهدین هستند به قتل رسانیدند.
و نیز بگفته مردم بعد از آنکه روس ها قتل عامی را در کیلگی انجام دادند در دشت بایسقال ولسوالی بغلان مرکزی هم در یک شبانه روز نزدیک به دوصد تن را کشتند و مردم زیاد راه مجبور به ترک خانه هایشان کردند.
جمعه خان مردی ازین دیار در حالی که افسرده و غمگین معلوم می شد با اشاره به محلی را که در آن این قتل عام اتفاق افتاده بود به را به رادیو آزادی گفت:
«روسها که پیاده شدند مردم از ترس گریز کردند و در همین گریز نود نفر شهید شد و حیوا نات زیاد هم کشته شدند و فردای آن که ما هنوز از دفن کردن این شهیدان فارغ نشده بودیم که بازهم حمله صورت گرفت و صد نفر دیگر را کشتند. امریکائی ها خوب هستند که حق و نا حق مردم را نمی کشند ولی روسها هر که را که در محیط خارج از کنترول دولت میدید می کشتند و حتی اسپ ها را هم که می دید می کشتند. همینجا که می بینید مرده های انسان و شتر ها پای به پای افتیده بودند. و ما که چنین حالتی را دیدیدیم همه مهاجر شدیم و یکی دوسال می شود که عده ما بر گشته ایم.»
باید گفت، آنچنان که مردم می گویند، ولایت بغلان افزون براین کشتارها قصه از گورهای دسته جمعی کشف ناشده هم دارد که روسها صدها تن را در آن زنده بگور کردند و کسی نمی داند یا نمیخواهد آنرا بشگافد و غم های دیرینه مردم را تا زه کند.
یکی از آنها گوریست که خیلی از مردم از آن آگاه اند ولی من برای اینکه التاس کردند تا آنرا نشر نکنم چیز بیشتر ازین در موردش گفته نمیتوانم.
بشیر احمد غزالی
