ادبیات و به خصوص سرودن اشعار در میان زنان هرچند سابقهء هزار ساله دارد و رابعهء بلخی نخستین نماد پایداری در این راه دانسته می شود، اما با آنهم ادبیات بیشتر در دست مرد ها بوده تا زنان. در افغانستان از دههء 1340 به بعد، ادبیات در میان زنان راه باز کرد و در اواخر دههء 60 علاقمندی بیشتری در میان زنان و دختران افغان برای سرودن شعر به وجود آمد. برخی ها رشد کردند و تعدادی هم نتوانستند پیشرفت نمایند.
با آمدن حکومت طالبان بر فعالیت های ادبی و فرهنگی زنان محدویت هایی وضع گردید. اما در سال های اخیر زنان و دختران باز به سرودن شعر و کارهای ادبی رو آوردند و آثار شان را به چاپ رسانیدند. بس بی بی شیوا که از ولایت سمنگان در جشنوارهء ادبی زنان به کابل آمده بود گفت، در ولایت سمنگان انجمن های موجود است که زنان دور هم جمع شده و بکار های ادبی شان می پردازند.
از سوی دیگر آریا عزیزی یکتن از دختران جوان ولایت کندهار که او نیز به جشنوارهء ادبی زنان به کابل دعوت شده بود، از وضعیت زنان و دختران ولایت کندهار چنین توصیف کرد و گفت: نا امنی، پایین بودن سطح آگاهی و مشکلات فرهنگی در آن ولایت باعث شده است که زنان و دختران زیادی نتوانند بکار های فرهنگی رو بیآورند.
با آمدن حکومت طالبان بر فعالیت های ادبی و فرهنگی زنان محدویت هایی وضع گردید. اما در سال های اخیر زنان و دختران باز به سرودن شعر و کارهای ادبی رو آوردند و آثار شان را به چاپ رسانیدند. بس بی بی شیوا که از ولایت سمنگان در جشنوارهء ادبی زنان به کابل آمده بود گفت، در ولایت سمنگان انجمن های موجود است که زنان دور هم جمع شده و بکار های ادبی شان می پردازند.
از سوی دیگر آریا عزیزی یکتن از دختران جوان ولایت کندهار که او نیز به جشنوارهء ادبی زنان به کابل دعوت شده بود، از وضعیت زنان و دختران ولایت کندهار چنین توصیف کرد و گفت: نا امنی، پایین بودن سطح آگاهی و مشکلات فرهنگی در آن ولایت باعث شده است که زنان و دختران زیادی نتوانند بکار های فرهنگی رو بیآورند.
