نگرانی جوانان با رسیدن سال 2014/ ملک محمد صبر که از دوپا معلول است گپ های دارد.
با گذشت بیش از چندین سال از تاسیس نظام جدید و حضور جامعه بین المللی در افغانستان، روزانه شماری زیاد از مردم به خصوص جوانان، در جستجوی زندگی و آینده بهتر بودند و قسمیکه همه می دانیم هر انسان برای سپری کردن زندگی خود به مکان آرام و کار ضرورت دارد.
راه یابی کمک های بین المللی به افغانستان، این انتظار را ایجاد کرده بود که معضل بیکاری تا حدی در افغانستان خاتمه یابد.
ولی حالا مردم نگران این هستند زمانی که نیرو های خارجی در سال 2014 این کشور را ترک کنند شاید مشکلات زیاد همچو بیکاری، رکود اقتصادی، بدتر شدن وضعیت امنیتی، زندانی شدن زنان در چهار دیوار خانه و تکرار وضعیت دهه قبل دامن گیر این کشور خواهد شد.
عدهء از مردم از وضعیت فعلی و این که بعد از سال 2014 چه وضعیت فرا راه شان است نگران اند و به باور خود راه جز فرار از افغانستان را نمی یابند.
ادامه ناامنی و ابهام در مورد وضعیت سال 2014 ، یاس و نگرانی مردم را افزایش داده است و عدهء از جوانان به این باور استند که این شایعه را در بین مردم همین رسانه ها به راه می اندازند اگر نه نگرانی قابل ملاحظه نخواهد بود.
برخی دیگر از جوانان می گویند: از این که به امید کشور های دیگر باشیم و کمک بخواهیم یا نا امید شویم بهتر است که دست به دست هم داده افغانستان را آباد کنیم.
آنها از وضعیت آینده افغانستان در سال 2014 خوشبین به نظر می رسند.
ویس باشنده ولایت هرات که مدتی در خارج از کشور بود می گوید: جوانان که راه کشور های بیگانه را پیش می گیرند و فکر می کنند که زنده گی شان بهتر می شود کاملاً کار نادرست می کنند.
شماری از وکلا هم هر چند تایید می کنند که عوامل نارامی های داخلی در افغانستان مانند گذشته وجود دارد، ولی مردم از جنگ و ناآرامی خسته شده اند و برای گریز از جنگ تلاش برای صلح و ثبات در میان مردم محسوس است.
داکتر رمضان بشر دوست نماینده مردم در پارلمان هم رسیدن سال 2014 و نگرانی مردم را بی اساس خوانده می گوید که خوبی و بدی آینده افغانستان مربوط امریکایی ها و سال 2014 نمی شود بلکه مربوط سیاست مداران افغانستان است.
آقای بشر دوست می گوید: نگرانی جوانان از آینده افغانستان بی مورد است. او در ادامه گپ هایش به جوانان گفت که ترک کردن میدان راه حل نیست.
*****
اگر متوجه شویم هر کس به ادامه زندگی امید می داشته باشد حتی معلولین و معیوبین و هیچ گاه امید خود را از دست نمی دهند و استند کسانی که با آن که معلول استند اما کشور و مردم خود را دوست دارند و می خواهند زنده گی را با هر رنگ اش پیش بیبرند.
از آن جمله جوانان معلول که به زندگی امیدوار است ملک محمد صبر که هر دو پایش را از اثر جنگ ها از دست داده و فعلاً عضو تیم پاراالمپیک و فدراسیون شنا در افغانستان است.
وی می گوید: زمانی که طفل بود با تحمیل جنگ های داخلی روانه کشور پاکستان می شود بعد از اندک آرامی دوباره به کشور بر می گردد اما برگشت ملک محمد به کشور زندگی اش را طور دیگر می سازد و او که در آن زمان در سن 15 سالگی قرار داشت در ضمن این که مکتب می خواند کار هم می کرد روزی در اثر انفجار ماین هر دو پای خود را از دست می دهد.
او می گوید: وقتی دید هر دو پایش قطع شده دیگر امید خود را از دست داده بود و در سال 2007 برای تداوی در یکی از شفاخانه های امریکا فرستاده می شود و با گذشت زمان مایوسی را به خود راه نمی دهد.
ملک محمد صبر وقتی در خود قوه برزگ فزیکی را می بیند می خواهد چند رشته ورزشی را پیش ببرد و او در چندین مسابقات خارجی اشتراک می کند و با کسب افتخارات عالی به کشور بر می گردد.
ملک محمد می گوید: در پهلوی این که در رشته های ورزشی فعالیت می کند کار هم می کند و عایدی هم به دست می آورد و کمکی هم به خود و خانواده اش می شود او می گوید: «آروزیم همین بود که احتیاج به کسی نباشم».
او می گوید: چون معلولین بعضی وقت ها از طرف برخی اشخاص اذیت می شوند، او هم گاهی گاهی مورد همچو اهانت ها قرار گرفته است اما حال که درک کرده دیگر از حرف های کسی ناراحت نمی شود و او از دولت و بعضی دوست هایش می خواهد تا معلولین را کمک کنند.
و بالاخره ملک محمد می گوید فامیلیش از او راضی است و آرزو دارد از طریق زحمت و تحصیل خود و همکاری دوست هایش یک داکتر لایق شود تا به هموطنان خود به خصوص اشخاص معلول کمک کرده بتواند.
ترتیب کننده برنامه: فروزان حبیب زاده
با گذشت بیش از چندین سال از تاسیس نظام جدید و حضور جامعه بین المللی در افغانستان، روزانه شماری زیاد از مردم به خصوص جوانان، در جستجوی زندگی و آینده بهتر بودند و قسمیکه همه می دانیم هر انسان برای سپری کردن زندگی خود به مکان آرام و کار ضرورت دارد.
راه یابی کمک های بین المللی به افغانستان، این انتظار را ایجاد کرده بود که معضل بیکاری تا حدی در افغانستان خاتمه یابد.
ولی حالا مردم نگران این هستند زمانی که نیرو های خارجی در سال 2014 این کشور را ترک کنند شاید مشکلات زیاد همچو بیکاری، رکود اقتصادی، بدتر شدن وضعیت امنیتی، زندانی شدن زنان در چهار دیوار خانه و تکرار وضعیت دهه قبل دامن گیر این کشور خواهد شد.
عدهء از مردم از وضعیت فعلی و این که بعد از سال 2014 چه وضعیت فرا راه شان است نگران اند و به باور خود راه جز فرار از افغانستان را نمی یابند.
ادامه ناامنی و ابهام در مورد وضعیت سال 2014 ، یاس و نگرانی مردم را افزایش داده است و عدهء از جوانان به این باور استند که این شایعه را در بین مردم همین رسانه ها به راه می اندازند اگر نه نگرانی قابل ملاحظه نخواهد بود.
برخی دیگر از جوانان می گویند: از این که به امید کشور های دیگر باشیم و کمک بخواهیم یا نا امید شویم بهتر است که دست به دست هم داده افغانستان را آباد کنیم.
آنها از وضعیت آینده افغانستان در سال 2014 خوشبین به نظر می رسند.
ویس باشنده ولایت هرات که مدتی در خارج از کشور بود می گوید: جوانان که راه کشور های بیگانه را پیش می گیرند و فکر می کنند که زنده گی شان بهتر می شود کاملاً کار نادرست می کنند.
شماری از وکلا هم هر چند تایید می کنند که عوامل نارامی های داخلی در افغانستان مانند گذشته وجود دارد، ولی مردم از جنگ و ناآرامی خسته شده اند و برای گریز از جنگ تلاش برای صلح و ثبات در میان مردم محسوس است.
داکتر رمضان بشر دوست نماینده مردم در پارلمان هم رسیدن سال 2014 و نگرانی مردم را بی اساس خوانده می گوید که خوبی و بدی آینده افغانستان مربوط امریکایی ها و سال 2014 نمی شود بلکه مربوط سیاست مداران افغانستان است.
آقای بشر دوست می گوید: نگرانی جوانان از آینده افغانستان بی مورد است. او در ادامه گپ هایش به جوانان گفت که ترک کردن میدان راه حل نیست.
*****
اگر متوجه شویم هر کس به ادامه زندگی امید می داشته باشد حتی معلولین و معیوبین و هیچ گاه امید خود را از دست نمی دهند و استند کسانی که با آن که معلول استند اما کشور و مردم خود را دوست دارند و می خواهند زنده گی را با هر رنگ اش پیش بیبرند.
از آن جمله جوانان معلول که به زندگی امیدوار است ملک محمد صبر که هر دو پایش را از اثر جنگ ها از دست داده و فعلاً عضو تیم پاراالمپیک و فدراسیون شنا در افغانستان است.
وی می گوید: زمانی که طفل بود با تحمیل جنگ های داخلی روانه کشور پاکستان می شود بعد از اندک آرامی دوباره به کشور بر می گردد اما برگشت ملک محمد به کشور زندگی اش را طور دیگر می سازد و او که در آن زمان در سن 15 سالگی قرار داشت در ضمن این که مکتب می خواند کار هم می کرد روزی در اثر انفجار ماین هر دو پای خود را از دست می دهد.
او می گوید: وقتی دید هر دو پایش قطع شده دیگر امید خود را از دست داده بود و در سال 2007 برای تداوی در یکی از شفاخانه های امریکا فرستاده می شود و با گذشت زمان مایوسی را به خود راه نمی دهد.
ملک محمد صبر وقتی در خود قوه برزگ فزیکی را می بیند می خواهد چند رشته ورزشی را پیش ببرد و او در چندین مسابقات خارجی اشتراک می کند و با کسب افتخارات عالی به کشور بر می گردد.
ملک محمد می گوید: در پهلوی این که در رشته های ورزشی فعالیت می کند کار هم می کند و عایدی هم به دست می آورد و کمکی هم به خود و خانواده اش می شود او می گوید: «آروزیم همین بود که احتیاج به کسی نباشم».
او می گوید: چون معلولین بعضی وقت ها از طرف برخی اشخاص اذیت می شوند، او هم گاهی گاهی مورد همچو اهانت ها قرار گرفته است اما حال که درک کرده دیگر از حرف های کسی ناراحت نمی شود و او از دولت و بعضی دوست هایش می خواهد تا معلولین را کمک کنند.
و بالاخره ملک محمد می گوید فامیلیش از او راضی است و آرزو دارد از طریق زحمت و تحصیل خود و همکاری دوست هایش یک داکتر لایق شود تا به هموطنان خود به خصوص اشخاص معلول کمک کرده بتواند.
ترتیب کننده برنامه: فروزان حبیب زاده
