شفیقه نام زنی است که دور از چهار کودک اش در یک خانهء امن در کابل زنده گی می کند.
او می گوید: به شدت از سوی شوهر و خانوادهء همسرش مورد خشونت قرار گرفته است.
شفیقهء بیست و هفت ساله رنج و درد زیادی دیده است.
این زن جوان دیگر نسبت به آینده اش خوشبین نیست.
شفیقه، زمانی که پانزده سال داشت با یک مرد ازدواج کرد.
این مرد سپس به مواد مخدر معتاد شد.
در صحبتی که با شفیقه داشتم خواستم در مورد آنچه همسر او بالایش روا داشته قصه کند:
« در جریان دوازده سالی که از ازدواج من سپری می شود، ظلم زیادی بالایم صورت گرفته است. شوهرم من را با چاقو زخمی ساخت. شوهرم معتاد است، هنگامی که بولانی می پذیدم من را مورد ضرب چاقو قرار داد.»
ضربات چاقوی شوهر شفیقه او را به شفاخانه کشاند و با مرگ فاصلهء زیادی نداشت.
شفیقه می گوید: نه تنها شوهرش بلکه کسانی دیگری هم با او خشونت کرده اند:
« برادران و خواهران شوهرم، حتی پدر و مادر وی با من خشونت می کردند، پدر شوهرم نه تنها من را بلکه کودکانم را نیز لت و کوب می کرد.»
شفیقه دیگر تاب نیاورد، خانهء شوهر را ترک کرد و از ناچاری چهار کودک اش را تنها گذاشت.
در حال حاضر شفیقه در یکی از خانه های امن در کابل زنده گی می کند.
در این خانه مثل شفیقه چندین زن دیگر هم شب و روز شان را سپری می کنند.
لت و کوب، ندادن نفقه، اخراج از خانه، ازدواج اجباری، تهدید به مرگ، آزار و اذیت، تجاوز جنسی و طلاق اجباری از مواردیست که این زنان را وادار ساخته تا به خانهء امن پناه بیآورند.
به گفتهء کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان این موارد در کابل در سال 1391 در مقایسه با 1390 افزایش یافته است.
پروین رحیمی، مسوول بخش حمایت و انکشاف حقوق زن در دفتر ساحوی کابلِ این کمسیون به رادیو آزادی در این مورد گفت:
« در سال1390 حدود سی و چهار قضیهء خشونت علیه زنان و در سال 1391 نه صد و نود و چهار قضیه را در کابل ثبت کرده ایم که متاسفانه افزایش را نشان می دهد.»
اما کریمه سالک مسوول ادارهء امور زنان ولایت کابل از کاهش میزان خشونت علیه زنان در سال 1391 در مقایسه با1390 خبر می دهد.
خانم سالک گفت، ارقام در این مورد ارایه کرده نمی توانند:
« میزان لت و کوب، طلاق و خود سوزی در کابل کم است. احصائیه های وزارت امور زنان نشان می دهد که خشونت ها در کابل در سال1391 در مقایسه با1390 کاهش یافته است.»
شماری از اعضای ولسی جرگهء افغانستان نیز مثل مقام های کمسیون حقوق بشر بخاطر وضعیت زنان در کابل نگران اند.
آنها می گویند: این مشکل مانع رشد زنان در عرصه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی می شود.
او می گوید: به شدت از سوی شوهر و خانوادهء همسرش مورد خشونت قرار گرفته است.
شفیقهء بیست و هفت ساله رنج و درد زیادی دیده است.
این زن جوان دیگر نسبت به آینده اش خوشبین نیست.
شفیقه، زمانی که پانزده سال داشت با یک مرد ازدواج کرد.
این مرد سپس به مواد مخدر معتاد شد.
در صحبتی که با شفیقه داشتم خواستم در مورد آنچه همسر او بالایش روا داشته قصه کند:
« در جریان دوازده سالی که از ازدواج من سپری می شود، ظلم زیادی بالایم صورت گرفته است. شوهرم من را با چاقو زخمی ساخت. شوهرم معتاد است، هنگامی که بولانی می پذیدم من را مورد ضرب چاقو قرار داد.»
ضربات چاقوی شوهر شفیقه او را به شفاخانه کشاند و با مرگ فاصلهء زیادی نداشت.
شفیقه می گوید: نه تنها شوهرش بلکه کسانی دیگری هم با او خشونت کرده اند:
« برادران و خواهران شوهرم، حتی پدر و مادر وی با من خشونت می کردند، پدر شوهرم نه تنها من را بلکه کودکانم را نیز لت و کوب می کرد.»
شفیقه دیگر تاب نیاورد، خانهء شوهر را ترک کرد و از ناچاری چهار کودک اش را تنها گذاشت.
در حال حاضر شفیقه در یکی از خانه های امن در کابل زنده گی می کند.
در این خانه مثل شفیقه چندین زن دیگر هم شب و روز شان را سپری می کنند.
لت و کوب، ندادن نفقه، اخراج از خانه، ازدواج اجباری، تهدید به مرگ، آزار و اذیت، تجاوز جنسی و طلاق اجباری از مواردیست که این زنان را وادار ساخته تا به خانهء امن پناه بیآورند.
به گفتهء کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان این موارد در کابل در سال 1391 در مقایسه با 1390 افزایش یافته است.
پروین رحیمی، مسوول بخش حمایت و انکشاف حقوق زن در دفتر ساحوی کابلِ این کمسیون به رادیو آزادی در این مورد گفت:
« در سال1390 حدود سی و چهار قضیهء خشونت علیه زنان و در سال 1391 نه صد و نود و چهار قضیه را در کابل ثبت کرده ایم که متاسفانه افزایش را نشان می دهد.»
اما کریمه سالک مسوول ادارهء امور زنان ولایت کابل از کاهش میزان خشونت علیه زنان در سال 1391 در مقایسه با1390 خبر می دهد.
خانم سالک گفت، ارقام در این مورد ارایه کرده نمی توانند:
« میزان لت و کوب، طلاق و خود سوزی در کابل کم است. احصائیه های وزارت امور زنان نشان می دهد که خشونت ها در کابل در سال1391 در مقایسه با1390 کاهش یافته است.»
شماری از اعضای ولسی جرگهء افغانستان نیز مثل مقام های کمسیون حقوق بشر بخاطر وضعیت زنان در کابل نگران اند.
آنها می گویند: این مشکل مانع رشد زنان در عرصه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی می شود.
