صد ها تن از زنان در شهر شبرغان در یک راه پیمایی از طرف های درگیر جنگ خواستند تا هر چه زود تر صلح نمایند.
آنان می گویند که بزرگ ترین آرزوی مادران در افغانستان، اینست که در کشور امنیت و آرامش وجود داشته باشد و زمینه های دسترسی به آموزش و کار برای زنان فراهم گردد.
این زنان شعار سر می دادند که بیش از سه دهه است که مادران افغان به دلیل خشونت و جنگ اشک ریخته اند، دیگر باید طرف های درگیر دست از جنگ و خشونت برداشته و در کنار همدیگر به گونهء صلح آمیز زندگی نمایند.
این راه پیمایی که از سوی زنان ولایت جوزجان به همکاری ریاست امور زنان و جامعه مدنی این ولایت راه اندازی شده بود تعدادی از زنان شعار های، «ما صلح می خواهیم» را سر می دادند.
شماری از این زنان اظهار تاسف می کنند از این که مادرانی هستند که در اثر جنگ و خشونت شوهران شان را از دست داده اند و اکنون حتی نانی برای کودکان بی سرپرست شان ندارند.
حاجی گل، یک تن از زنان که در راه پیمایی شرکت کرده بود به رادیو آزادی گفت:
« آیا ما حق نداریم من حیث یک مادر، اولاد ما به صلح زندگی کند، آیا ما حق نداریم که به وطن خود زندگی کنیم و یک نفس راحت بکشیم، لا اقل وقتی که می میریم از بابت سرنوشت بچه های خود تشویش نداشته باشیم.»
فروزان، یکی دیگر از این زنان خاطر نشان ساخت که جنگ و نا امنی از یک سو، بیکاری و ناداری را به بار آورده از سوی هم باعث شده تا بر زنان افغان خشونت های گونه گون فیزیکی و روانی اعمال شود.
فروزان گفت:
« ما از تمام طرف های درگیر جنگ می خواهیم که جنگ را بس کنند.»
آگاهان امور نیز اظهارات این شمار زنان را تایید می کنند و می گویند جنگ سبب همه بدبختی ها در کشور شده می تواند. آنچه زنان افغان را در مسیر حرکت شان به سوی ترقی، با چالش های جدی مواجه می کند سنت های قبیلوی و نهادینه شده در کشور است. سنت های که گاه به مرگ تدریجی شان در اتاق تاریک می انجامد و یا با فتوای هر کسی کشته و سنگسار می گردند.
گزارشگر محمد عالم رحمانیار
آنان می گویند که بزرگ ترین آرزوی مادران در افغانستان، اینست که در کشور امنیت و آرامش وجود داشته باشد و زمینه های دسترسی به آموزش و کار برای زنان فراهم گردد.
این زنان شعار سر می دادند که بیش از سه دهه است که مادران افغان به دلیل خشونت و جنگ اشک ریخته اند، دیگر باید طرف های درگیر دست از جنگ و خشونت برداشته و در کنار همدیگر به گونهء صلح آمیز زندگی نمایند.
این راه پیمایی که از سوی زنان ولایت جوزجان به همکاری ریاست امور زنان و جامعه مدنی این ولایت راه اندازی شده بود تعدادی از زنان شعار های، «ما صلح می خواهیم» را سر می دادند.
شماری از این زنان اظهار تاسف می کنند از این که مادرانی هستند که در اثر جنگ و خشونت شوهران شان را از دست داده اند و اکنون حتی نانی برای کودکان بی سرپرست شان ندارند.
حاجی گل، یک تن از زنان که در راه پیمایی شرکت کرده بود به رادیو آزادی گفت:
« آیا ما حق نداریم من حیث یک مادر، اولاد ما به صلح زندگی کند، آیا ما حق نداریم که به وطن خود زندگی کنیم و یک نفس راحت بکشیم، لا اقل وقتی که می میریم از بابت سرنوشت بچه های خود تشویش نداشته باشیم.»
فروزان، یکی دیگر از این زنان خاطر نشان ساخت که جنگ و نا امنی از یک سو، بیکاری و ناداری را به بار آورده از سوی هم باعث شده تا بر زنان افغان خشونت های گونه گون فیزیکی و روانی اعمال شود.
فروزان گفت:
« ما از تمام طرف های درگیر جنگ می خواهیم که جنگ را بس کنند.»
آگاهان امور نیز اظهارات این شمار زنان را تایید می کنند و می گویند جنگ سبب همه بدبختی ها در کشور شده می تواند. آنچه زنان افغان را در مسیر حرکت شان به سوی ترقی، با چالش های جدی مواجه می کند سنت های قبیلوی و نهادینه شده در کشور است. سنت های که گاه به مرگ تدریجی شان در اتاق تاریک می انجامد و یا با فتوای هر کسی کشته و سنگسار می گردند.
گزارشگر محمد عالم رحمانیار
