در اثر شیوع یک نوع مرض حیوانی که از یک ماه بدینسو در برخی قریه جات ولسوالی دوشی ولایت بغلان شدت گرفته است، نزدیک به دوصد گاو تلف شده اند.
مردم این قریه جات که 90 درصد زندگی متکی بر مالداری دارند می گویند، چندین فامیل که چیزی از حیوانات شان باقی نمانده مجبور به ترک منطقه شدند.
این مرض ساری که آن را بعضی از متخصصین امراض حیوانی "انترکس" و یا هم "بروسلوز" تشخیص کرده اند از پنج سالی بدینسو در قریه های رباط، چپر قول و باریکی سیاه آب این ولسوالی شیوع کرده و به گفته نوربیگ نماینده این قریه ها تا حال بیش از دو هزار راس مواشی عمدتاً گاو را تلف کرده است:
« من شمار دقیق تلفات مواشی این مردم را چند بار تهیه و به مراجع مربوط ارایه کردم ام و رقم دقیق تنها تلفات گاو را که همین امروز تقدیم کردم از سال 1386 که این مرض در همین قریه ها پیدا شده تا حال بیش از دو هزار راس می باشد و اسپ و مرکب هم زیاد تلف شده اند.»
او می گوید، این بیماری در یک ماه اخیر چنان شدت گرفته که همه را وحشت زده و هراسان کرده است.
اما این چه نوع مرض است و در یک ماه اخی رکه شدت گرفته چه تعداد از حیوانات را تلف کرده است، یک تن دیگر از این مردم می گوید:
« تنها در یک ماه اخیر بیش از یک صد و پنجاه گاو قلبه ای و شیری مردم تلف شده اند و مریضی آن هم طوری است که هیچ علایم ندارد که مردم بفهمد و چاره آن را بکند، فقط یک بار بوغ می زند و فوراً جان می دهد و اگر در همان لحظه حلال شود بهتر در غیر آن حرام می شود و به همین خاطر در پشت هرگاو یک نفر بچه مرد موظف است تا مبادا گاو دچار سکته شود و بمیرد.»
آنها که 95 درصد پیشه مالداری به خصوص گاو پروری دارند، می گویند که مرگ و میر حیوانات شان که سال هاست دوام دارد و علاج برای آن پیدا نشده است تاثیرات بد بر ابعاد مختلف زندگی آنان گذاشته و تعدادی را هم مجبور به ترک خانه های شان کرده است:
« ما قبلاً آب را توسط مرکب می آوردیم، ولی حالا که مرکب ها مرده اند آن را با دست می آوریم و مرکب هم خریده نمی توانیم، زیرا می ترسیم که شاید بمیرد و پول ما ضایع شود.
گاو های قلبه که مردند زمین های ما خشک ماند و مردم به شدت دچار فقر اقتصادی شدند.
چندین فامیل که چیزی از مواشی شان نماند مجبور به ترک قریه و مهاجر به جا های دیگر شدند.
گاو های ما را مردم به نیم بیع نمی خرند زیرا بیم آن را دارند که این ها مریض استند و حتماً می میرند.»
انها می گویند، بار باری این موضوع را به گوش مسوولین رسانیده اند اما کمترین توجه به آن صورت گرفته است.
حال مسوولین اداره زراعت بغلان می گویند، برای مهار این مرض اقدامات را روی دست گرفته اند.
شمس الدین سرحدی ولسوال دوشی که شیوع این مرض حیوانی را خیلی زیانبار می داند می گوید:
« چند روز پیش یک تیم از واکسیناتوران وزارت زراعت آمدند و گفتند که ما حیوانات مردم دوشی را واکسین می کنیم و من هم رهنمایی های لازم را انجام دادم، ولی چند روز بعد خبر شدم که واکسینی در کار نبوده و فقط در یکی دو قریه اطراف سرک رفته اند و چنین قریه ها که ضرورت به واکسین داشتند اصلاً خبری از واکسین ندارند.
به هر حال، من موضوع مرگ و میر حیوانات این مردم را فوراً به ریاست زراعت و مقام ولایت خبر دادم و از رادیو آزادی نیز که یک رادیو دلسوز به مردم است دعوت کردم تا آن را پوشش بدهد تا مگر مسوولین بشنوند و دست به کار شوند.»
اما این که تا حال در این سه قریه کوچک بیش از دوهزار راس مواشی در اثر همین مرض تلف شده و به آن رسیدگی نشده است، بعد ازین کاری در مورد انجام خواهد شد یا نه موضوعیست که با گذشت زمان معلوم می شود.
بشیر احمد غزالی، بغلان
مردم این قریه جات که 90 درصد زندگی متکی بر مالداری دارند می گویند، چندین فامیل که چیزی از حیوانات شان باقی نمانده مجبور به ترک منطقه شدند.
این مرض ساری که آن را بعضی از متخصصین امراض حیوانی "انترکس" و یا هم "بروسلوز" تشخیص کرده اند از پنج سالی بدینسو در قریه های رباط، چپر قول و باریکی سیاه آب این ولسوالی شیوع کرده و به گفته نوربیگ نماینده این قریه ها تا حال بیش از دو هزار راس مواشی عمدتاً گاو را تلف کرده است:
« من شمار دقیق تلفات مواشی این مردم را چند بار تهیه و به مراجع مربوط ارایه کردم ام و رقم دقیق تنها تلفات گاو را که همین امروز تقدیم کردم از سال 1386 که این مرض در همین قریه ها پیدا شده تا حال بیش از دو هزار راس می باشد و اسپ و مرکب هم زیاد تلف شده اند.»
او می گوید، این بیماری در یک ماه اخیر چنان شدت گرفته که همه را وحشت زده و هراسان کرده است.
اما این چه نوع مرض است و در یک ماه اخی رکه شدت گرفته چه تعداد از حیوانات را تلف کرده است، یک تن دیگر از این مردم می گوید:
« تنها در یک ماه اخیر بیش از یک صد و پنجاه گاو قلبه ای و شیری مردم تلف شده اند و مریضی آن هم طوری است که هیچ علایم ندارد که مردم بفهمد و چاره آن را بکند، فقط یک بار بوغ می زند و فوراً جان می دهد و اگر در همان لحظه حلال شود بهتر در غیر آن حرام می شود و به همین خاطر در پشت هرگاو یک نفر بچه مرد موظف است تا مبادا گاو دچار سکته شود و بمیرد.»
آنها که 95 درصد پیشه مالداری به خصوص گاو پروری دارند، می گویند که مرگ و میر حیوانات شان که سال هاست دوام دارد و علاج برای آن پیدا نشده است تاثیرات بد بر ابعاد مختلف زندگی آنان گذاشته و تعدادی را هم مجبور به ترک خانه های شان کرده است:
« ما قبلاً آب را توسط مرکب می آوردیم، ولی حالا که مرکب ها مرده اند آن را با دست می آوریم و مرکب هم خریده نمی توانیم، زیرا می ترسیم که شاید بمیرد و پول ما ضایع شود.
گاو های قلبه که مردند زمین های ما خشک ماند و مردم به شدت دچار فقر اقتصادی شدند.
چندین فامیل که چیزی از مواشی شان نماند مجبور به ترک قریه و مهاجر به جا های دیگر شدند.
گاو های ما را مردم به نیم بیع نمی خرند زیرا بیم آن را دارند که این ها مریض استند و حتماً می میرند.»
انها می گویند، بار باری این موضوع را به گوش مسوولین رسانیده اند اما کمترین توجه به آن صورت گرفته است.
حال مسوولین اداره زراعت بغلان می گویند، برای مهار این مرض اقدامات را روی دست گرفته اند.
شمس الدین سرحدی ولسوال دوشی که شیوع این مرض حیوانی را خیلی زیانبار می داند می گوید:
« چند روز پیش یک تیم از واکسیناتوران وزارت زراعت آمدند و گفتند که ما حیوانات مردم دوشی را واکسین می کنیم و من هم رهنمایی های لازم را انجام دادم، ولی چند روز بعد خبر شدم که واکسینی در کار نبوده و فقط در یکی دو قریه اطراف سرک رفته اند و چنین قریه ها که ضرورت به واکسین داشتند اصلاً خبری از واکسین ندارند.
به هر حال، من موضوع مرگ و میر حیوانات این مردم را فوراً به ریاست زراعت و مقام ولایت خبر دادم و از رادیو آزادی نیز که یک رادیو دلسوز به مردم است دعوت کردم تا آن را پوشش بدهد تا مگر مسوولین بشنوند و دست به کار شوند.»
اما این که تا حال در این سه قریه کوچک بیش از دوهزار راس مواشی در اثر همین مرض تلف شده و به آن رسیدگی نشده است، بعد ازین کاری در مورد انجام خواهد شد یا نه موضوعیست که با گذشت زمان معلوم می شود.
بشیر احمد غزالی، بغلان
