در قطار مشکلات بزرگ که امروزه جوانان افغانستان به آن دست و پنجه نرم می کنند، یکی هم مشکل بیکاری آنهاست.
زمانیکه برای تهیه گزارش در مورد وضعیت این افراد به شهر کابل سرزدم با حرف ها و مشکلات جوانان که از بیکاری شکایت داشتند، روبرو شدم.
با دیدن و شنیدن حرف های شان می توان حدس زد که شمار افراد بیکار با گذشت هر روز بیشتر می شود.
در اکثر جاده ها و چهار راه های کابل، مردم به دنبال کار سر گردان استند و این معضلی است که علاوه بر جنبه های اقتصادی، دارای پیامد های ناگوار اجتماعی و حتی سیاسی است.
شمار ی از جوانان می گویند، دولت برای افراد بیکار تا اکنون نتوانسته کاری هم فراهم سازد و تجمع روزانه افراد بیکار از آغاز صبح در چهاراهی های شهر کابل گویایی این مساله است.
میزان بیکاری نه تنها در بین جوانان بی سواد و کم سواد، بلکه دامن گیر جوانان تحصیل کرده نیز می باشد.
نجیب الله کارمند یکی از دفاتر دولتی گفت، در جهان هیچ کشوری نیست که بیکار نداشته باشد اما این کشور ها برای حل این معضل پلان های جامع و کاری دارند و تا حدودی از بیکاری جلوگیری می کنند، اما با تاسف در افغانستان برای حل بحران بیکاری تا حال گام های موثر برداشته نشده است.
او یکی از دلایل بیکاری جوانان را غیر فعال شدن برخی از ادارات و موسسات دولتی و خصوصی می داند.
برخی از کارشناسان امور اقتصادی، عامل اصلی بیکاری در افغانستان را نبود برنامه های درست و مناسب برای کاریابی و اشتغال زایی در این کشور می دانند.
وقتی از مسوولان وزارت کار و امور اجتماعی در این مورد پرسیدیم گفتند، هر چند نظر به سال های گذشته گراف بیکاری پایین آمده است اما باز هم قناعت بخش نبوده و در مجموع وضعیت کار یا زمینه کاریابی به شکل مناسب آن وجود ندارد.
علی افتخاری سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی و شهدا و معلولین در این مورد گفت، روی مسلکی سازی افراد و حرفه یی ساختن افراد بیشتر کار می کنند و در این مورد چندی پیش با عده یی از وزارت خانه ها نشستی هم با ابتکار وزارت کار، وزارت اقتصاد، بانک جهانی و سازمان بین المللی کار برگزار شد که در این نشست از نهاد های سکتوری دولتی سکتور های خصوصی، اتحادیه های کارگری و شبکه های جامعه مدنی دعوت کردیم تا روی مشکلات و موانع صجت شود و راهکار های ارایه شود.
با آنکه دولت هم کوشش خود را در این راستا می کند، اما در مورد با برخی از جوانان دیگر هم حرف هایی داشتیم و ایشان به این نظر بودند و می گفتند که جوانان نباید تنها اکتفا به تحصیل خاص یا کار روز مزد کنند در ضمن می توانند که یک حرفه یا کسب را هم پیش ببرند.
صدف دختر جوانی که محصل سال اول پوهنځی ساینس پوهنتون کابل است می گوید: در پهلوی درس مسلکی، خیاطی را هم پیش می برد و به این عقیده بود که جوانان در کنار تحصیل باید یک کسب را هم یاد بگیرند تا هیچ گاه بیکار نمانند.
جاوید جوان دیگری که در ابتدا با پول اندکی کار را شروع کرده، با تصمیم و اراده قوی که داشت فعلاً یک دکان زرگری دارد.
عبدالقادر که در بخش ساختمان به حیث پالش کار، کار می کند می گوید: بدون پول هم می شود کار کرد او در پهلوی این که درس می خواند، خواست یک کسب را هم فرا بگیرد و از اینکه هیچ گاه بیکار نبوده به دیگر جوانان گفت: یاد گرفتن کسب کارخوبی است.
پس کار و کوشش، اساس زنده گی انسان است و در آخر این گونه نتیجه گیری می شود که دولت طبق قانون مکلفیت دارد تا زمینه کار را به جوانان مساعد سازد و جوانان هم با همت، تلاش و پشت کار خود می توانند از مشکلات بیکاری خود را نجات دهند.
ترتیب کننده برنامه: فروزان حبیب زاده
زمانیکه برای تهیه گزارش در مورد وضعیت این افراد به شهر کابل سرزدم با حرف ها و مشکلات جوانان که از بیکاری شکایت داشتند، روبرو شدم.
با دیدن و شنیدن حرف های شان می توان حدس زد که شمار افراد بیکار با گذشت هر روز بیشتر می شود.
در اکثر جاده ها و چهار راه های کابل، مردم به دنبال کار سر گردان استند و این معضلی است که علاوه بر جنبه های اقتصادی، دارای پیامد های ناگوار اجتماعی و حتی سیاسی است.
شمار ی از جوانان می گویند، دولت برای افراد بیکار تا اکنون نتوانسته کاری هم فراهم سازد و تجمع روزانه افراد بیکار از آغاز صبح در چهاراهی های شهر کابل گویایی این مساله است.
میزان بیکاری نه تنها در بین جوانان بی سواد و کم سواد، بلکه دامن گیر جوانان تحصیل کرده نیز می باشد.
نجیب الله کارمند یکی از دفاتر دولتی گفت، در جهان هیچ کشوری نیست که بیکار نداشته باشد اما این کشور ها برای حل این معضل پلان های جامع و کاری دارند و تا حدودی از بیکاری جلوگیری می کنند، اما با تاسف در افغانستان برای حل بحران بیکاری تا حال گام های موثر برداشته نشده است.
او یکی از دلایل بیکاری جوانان را غیر فعال شدن برخی از ادارات و موسسات دولتی و خصوصی می داند.
برخی از کارشناسان امور اقتصادی، عامل اصلی بیکاری در افغانستان را نبود برنامه های درست و مناسب برای کاریابی و اشتغال زایی در این کشور می دانند.
وقتی از مسوولان وزارت کار و امور اجتماعی در این مورد پرسیدیم گفتند، هر چند نظر به سال های گذشته گراف بیکاری پایین آمده است اما باز هم قناعت بخش نبوده و در مجموع وضعیت کار یا زمینه کاریابی به شکل مناسب آن وجود ندارد.
علی افتخاری سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی و شهدا و معلولین در این مورد گفت، روی مسلکی سازی افراد و حرفه یی ساختن افراد بیشتر کار می کنند و در این مورد چندی پیش با عده یی از وزارت خانه ها نشستی هم با ابتکار وزارت کار، وزارت اقتصاد، بانک جهانی و سازمان بین المللی کار برگزار شد که در این نشست از نهاد های سکتوری دولتی سکتور های خصوصی، اتحادیه های کارگری و شبکه های جامعه مدنی دعوت کردیم تا روی مشکلات و موانع صجت شود و راهکار های ارایه شود.
با آنکه دولت هم کوشش خود را در این راستا می کند، اما در مورد با برخی از جوانان دیگر هم حرف هایی داشتیم و ایشان به این نظر بودند و می گفتند که جوانان نباید تنها اکتفا به تحصیل خاص یا کار روز مزد کنند در ضمن می توانند که یک حرفه یا کسب را هم پیش ببرند.
صدف دختر جوانی که محصل سال اول پوهنځی ساینس پوهنتون کابل است می گوید: در پهلوی درس مسلکی، خیاطی را هم پیش می برد و به این عقیده بود که جوانان در کنار تحصیل باید یک کسب را هم یاد بگیرند تا هیچ گاه بیکار نمانند.
جاوید جوان دیگری که در ابتدا با پول اندکی کار را شروع کرده، با تصمیم و اراده قوی که داشت فعلاً یک دکان زرگری دارد.
عبدالقادر که در بخش ساختمان به حیث پالش کار، کار می کند می گوید: بدون پول هم می شود کار کرد او در پهلوی این که درس می خواند، خواست یک کسب را هم فرا بگیرد و از اینکه هیچ گاه بیکار نبوده به دیگر جوانان گفت: یاد گرفتن کسب کارخوبی است.
پس کار و کوشش، اساس زنده گی انسان است و در آخر این گونه نتیجه گیری می شود که دولت طبق قانون مکلفیت دارد تا زمینه کار را به جوانان مساعد سازد و جوانان هم با همت، تلاش و پشت کار خود می توانند از مشکلات بیکاری خود را نجات دهند.
ترتیب کننده برنامه: فروزان حبیب زاده
