قصه خوانی و قصه گویی یکی از رواج های دیرینهء مردم افغانستان است که بخصوص داستان های فلکلوریک از سال های سال به این طرف میان مردم بصورت شفاهی مروج بوده و برخی قصه ها هم از آثار و کتب تاریخی توسط قصه پردازان می شود و دیگران به آن با اشتیاق خاص گوش می دهند.
گفته می شود، سابق که زمستان ها خیلی سرد بود مردم معمولاً شب هنگام که اطراف صندلی ها می نشستند به قصه خوانی می پرداختند و بیشتر قصه های شاهنامه فردوسی، کلیله و دمنه، نادرالمعراج و امثال آن ورد زبان قصه گو ها بود که حتی این قصه ها به شب ها دوام می کرد به همین قسم قصه خوانی و قصه گویی در جاها و مکان های مشخص یکی از مصروفیت های سالم مردم بشمار می رفت، اما با آمدن شرایط نامساعد زمان که چند دهه جنگ و جدل در افغانستان مردم را آوره ساخت و بعد ها هم بوجود آمدن تکنالوژی جدید باعث شد که ساحه فرهنگ سنتی قصه خوانی را محدود بسازد و کمتر کسانی وقت آن را دارند که برای فرزندان و نواسه های شان قصه ای از بابا خارکش و یا افسانه یی از دیو و پری را نمایند.
این مطلب را مهریه انوری تهیه کرده است...
گفته می شود، سابق که زمستان ها خیلی سرد بود مردم معمولاً شب هنگام که اطراف صندلی ها می نشستند به قصه خوانی می پرداختند و بیشتر قصه های شاهنامه فردوسی، کلیله و دمنه، نادرالمعراج و امثال آن ورد زبان قصه گو ها بود که حتی این قصه ها به شب ها دوام می کرد به همین قسم قصه خوانی و قصه گویی در جاها و مکان های مشخص یکی از مصروفیت های سالم مردم بشمار می رفت، اما با آمدن شرایط نامساعد زمان که چند دهه جنگ و جدل در افغانستان مردم را آوره ساخت و بعد ها هم بوجود آمدن تکنالوژی جدید باعث شد که ساحه فرهنگ سنتی قصه خوانی را محدود بسازد و کمتر کسانی وقت آن را دارند که برای فرزندان و نواسه های شان قصه ای از بابا خارکش و یا افسانه یی از دیو و پری را نمایند.
این مطلب را مهریه انوری تهیه کرده است...
