خبرنگار:- امروز به شار آمدم و خواستم که از بیروبار سرک ها یک گزارش تیار کنم که یکدفه چشمم به پیاده رو یکی از سرک ها افتاد و دیدم که دلش کف کف است و از چشمش او خت و لوش جاریست. گفتم بیا که بپرسم که چرا آخر گپ ای که مجبور شدم همرایش یک مصاحبه کنم حالی اوره بشنوین.
سلام پیاده رو جان
پیاده رو:- والیکم اخ اخ تا شو ده سرک نمی بینی که رگهای جانم چاک چاک شده و واز است تکه تکه هستم هوشته بگی نی
خبرنگار:- ها می بینم اما پیاده رو جان نگفتی که چرا ایطور روز گار بد و جان زخمی زخمی داری ؟
پیاده رو:- هی هی اینه ببین کدام آدم پیاده ره می بینی که ازمه استفاده کنه ؟ ببی ای موسسات و سفارت ها و مغازه دارها دور و بر مره چطور کتاره آهنی گرفته باور کو که اعصاب برم نمانده کی ره بگویی
خبرنگار:- خیر است پیاده رو جان ...
پیاده رو:- یگان تا ده سرمه چک شانی کده و سیم های کلان کلان و سیخ های گادره بند کده زورمندا و سفارت خانه ها مره کتی چک های غول پیکر بند ساختن یگان تایش کته کته غرفه رام سرم مانده بیخی ازدست خاک باد مه به نفس تنگی دچار شدیم
خبرنگار:- خیر است پیاده رو جان گریه نکو هرچه که آمده آمده دگه چاره چیس نه زور تو می رسه ونه زور مه
پیاده رو:- چه بگویم دگه همیقه به مردم میگم که اوکسای که راه مره بند کده اونهاره به خدا می سپارم چرا که زور چوروالی ودولت خو نمی رسه اما از شما مردم می خایم که مره فراموش نکنین، ایقدر فراموش شدیم که خروار کثافات ده سرم انبار شده هیچ کس ده قصه مه نیست یگان تا صحرا گشت میایه و ده کنج مه می شینه که از دست بوی بدش نزدیک است جانم برآیه
خبرنگار:- خیر باشه پیاده رو جان مه صدایته به گوش مردم و مسؤولین می رسانم مه دگه از پیشت جدا میشم خدا حافظ
پیاده رو:- برو خدا حافظ فکرت باشه که نشرش کنی خو
خبرنگار:- برو بی غم باش نشرش می کنم ...
