با نزدیک شدن گفت‌وگوهای میان افغانان، شماری از نماینده‌گان جامعۀ مدنی و نهادهای رسانه‌ای از حکومت می‌خواهند تا دیدگاه‌های مردم در تعیین اجندای صلح در نظر گرفته شوند.
نقاشی با دستان کوچک، رهای پنج ساله و شنیدن ندای صلح از او که می‌گوید: "من صلح می خواهم برای صلح نقاشی می‌کنم."
این کودک شاید در این سن و سال مفهوم واقعی صلح را درک نکند، اما به عنوان نمادی از صلح‌خواهی به یک نشست نهادهای جامعۀ مدنی و رسانه‌ها در کابل آمده است تا با نقاشی پیام خود را به مذاکره‌کننده‌گان صلح بفرستد.
برقراری آتش بس دایمی، تامین حقوق بشر، حفظ دست آوردهای ۱۹ سال، تأمین عدالت، تامین حقوق اقلیت‌ها، تامین حقوق قربانیان جنگ و حفظ دسترسی به اطلاعات و آزادی بیان فشرده خواست‌هایی اند که در قطع نامه‌ای به میز مذاکرات صلح میان افغانان فرستاده می‌شود.
عزیز رفیعی رئیس مجتمع جامعۀ مدنی افغانستان در این نشست که روز پنجشنبه (۲۰ سنبله) برگزار شده بود به رادیو آزادی گفت که حکومت باید دیدگاه مردم را بشنود و در تعیین اجندای صلح این دیدگاه‌ها را در نظر گیرد.
آقای رفیعی افزود: "یکی از اساسی‌ترین خواست آتش بس و نظارت جهانی از دوام این آتش بس است، اگر اراده برای صلح باشد و اگر طرف درگیر به پایان جنگ‌های نیابتی باورمند باشد بی‌گمان صلح تحقق خواهد یافت. ما تنها کاری که می‌توانیم صداها را بلند کنند و آن را برسانند و از این تلاش‌ها هرگز دست برنخواهیم داشت."
در این نشست نماینده‌گان جامعۀ مدنی، نهادهای پشتیبان رسانه‌ها، شوراها و جوانان که شمار شان به ۴۰۰ تن می‌رسد از ۳۴ ولایت به کابل آمده اند و با برگزاری نشستی و تشکیل کمیته‌های جداگانه روی اولویت‌های اساسی مردم افغانستان که باید در مذاکرات صلح در نظر گرفته شود گفت‌وگو کردند.
با نزدیک شدن روزها به آغاز مذاکرات صلح میان افغانان نگرانی‌هایی هم دربارۀ از دست رفتن دست آوردهای چندین سال به ویژه حقوق زنان نیز محسوس اند.
از سوی دیگر شماری از فعالان حقوق زنان که امضاهای ۱۵۰۰۰ زن را در ۱۵ ولایت گرد آورده اند و به کابل آمده اند، در نشست جداگانۀ می‌گویند می‌خواهند صداهای این زنان را به گوش حکومت برسانند.
آنان به حفظ حقوق انسانی و آزادی‌های زنان در مذاکرات صلح تاکید می‌کنند.
صفیه صدیقی یکی از این بانوان خواست‌هایش را در این نشست چنین مطرح می‌کند:
"صلح یک نیاز جدی است برای زنان که در روستا است یا در روی کرسی نشسته و تفاوتی در این خواست وجود ندارد، ۱۵۰۰۰ زنی که در ولایات امضا کرده اند و خواست هایشان را مطرح کرده اند باید ببینیم که چطور این صداها را برسانیم و تغییری را پدید آوریم."
هرچند حکومت افغانستان ادعا می‌کند که با رهایی زندانیان باقی‌مانده طالبان روند رهایی زندانیان این گروه پایان یافته است، اما تازه ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی این گروه به رسانه‌ها گفته که هنوز ۶۵ زندانی این گروه در بند حکومت است- موضوعی که پیشتر یگانه علت تاخیر در آغاز مذاکرات بین افغانان خوانده شده است.
حالا دیده شود که چه پیمانه به خواست‌های که نماینده‌گان جامعه مدنی و رسانه‌ها به طرف‌های مذاکره‌کننده می‌فرستد توجه خواهد.
خواستیم در این باره دیدگاه حکومت افغانستان را نیز داشته باشیم، اما ریاست جمهوری و شورای عالی مصالحه به تماس‌های ما پاسخ ندادند – پیش از این حکومت همواره تأکید کرده است که تمامی دست آوردهای سال‌های پسین به شمول حقوق زنان در گفت‌وگوهای صلح حفظ خواهند شد.
