شمار زنان معتاد به مواد مخدر در ولایت دایکندی بیشتر شده است.
در ولایت دایکندی تنها مردان نیستند که زندگی‌شان با دود تریاک و دیگر مواد اعتیاد آور در کوچه‌ها خاکستر می‌شود، بلکه برخی از زنان و کودکان نیز در شعلۀ آتش اعتیاد می‌سوزند.
ریزه گل ۲۵ ساله یکی از هزاران معتاد است. او دو سال است که سر در گریبان و دور از خانواده و قریه در پس‌کوچه‌های شهر نیلی مرکز دایکندی با معتادان خیابانی شب و روزش را به سختی سپری می‌کند.
ریزه گل می‌گوید، هنوز کودک بود که مادرش درگذشت و چهار سال پیش پدرش را هم، که یگانه حامی‌اش بود، از دست داد.
او می‌گوید، از بی‌کسی با یک سرباز اردوی ملی ازدواج کرد، به امیدی آنکه روزنه‌‌ای جدید در زندگی اش باز شود، اما به گفتۀ او هنوز یک سال نگذشته بود که شوهرش در جنگ با طالبان کشته شد و همان بود که او به اعتیاد روی آورد.
ریزه گل افزود: "دو سال است که به مرض اعتیاد گرفتار هستم. هیچ‌کس ندارم. در به در و آواره می‌گردم. خبر نداشتم که اینقدر بدبخت می‌شوم. اگر نه استفاده نمی‌کردم، خُرد و کلان که می‌بیند سرزنش می‌کند. من اول تریاک استفاده می‌کردم، حالا از شیشه و پودر استفاده می‌کنم. همراه چهار خانم و سه کودک دیگر همیشه یکجا مواد استفاده می‌کنیم. این کودکان پول گدایی می‌کنند و ما با آن مواد می‌خریم".
اکنون ریزه گل می‌خواهد که اعتیاد را ترک کند، اما به دلیل محرومیت از حمایت خانواده و نبود شفاخانۀ ترک اعتیاد در دایکندی تا هنوز این فرصت برایش مهیا نشده است.
فاطمه اکبری معاون والی دایکندی به رادیو آزادی گفت، شفاخانۀ ده بستر برای تداوی معتادان زن در آنجا ساخته شده، اما به علت نبود بودجه تا اکنون فعال نشده است.
بانو اکبری می‌گوید: "ادارۀ محلی اقدامی را که کرده، یک کمیتۀ مبارزه با مواد مخدر را تشکیل داده است. از طریق رادیوها و با کمک اعضای این کمیته و ملا امامان به مردم در رابطه به اضرار مواد مخدر آگاهی داده شده و بعضی خانم‌های معتاد توسط یک مؤسسه مورد تداوی خانگی قرار گرفته اند."
آمار دقیق از معتادان زن در ولایت دایکندی وجود ندارد، اما مسئولان صحی این ولایت می‌گویند که نزدیک به ۵۴ هزار معتاد در دایکندی وجود دارد که تقریباً ۳۰ درصد شان را زنان و کودکان تشکیل می‌دهد.
انور شهاب فعال مدنی در دایکندی است. او می‌گوید، قبلاً زنان به شکل مخفی از مواد مخدر استفاده می‌کردند، اما به اساس مشاهدۀ او از دو سال به این‌طرف شمار آنان در جاده‌ها در حال افزایش است.
آقای شهاب گفت: "همین اکنون بیشتر از ده زن معتاد در خیابان‌ها حیران می‌گردند. این‌ها معتادانی هستند که از پودر استفاده می‌کنند و هیچ سرپناهی ندارند. متأسفانه تا هنوز هیچ نهادی این‌ها را برای تداوی به مراکز صحی انتقال نداده است."
آقای شهاب پیشنهاد می‌کند که تا وضعیت از کنترل خارج نشده، حکومت باید برای جلوگیری از کشت کوکنار در ولسوالی‌های ناامن مانند کجران، ناوه میش و پاتوی این ولایت اقدام کند، اما اینکه چه وقت اقدام خواهد شد و زندگی زنان معتاد مثل ریزه گل در دایکندی کی بهبود خواهد یافت، به درستی کس نمی‌داند.
