زنان در هرات می‌گویند که با آغاز حاکمیت طالبان، حق رانندگی از آنان گرفته شده و با ترس از طالبان، جرئت بیرون کردن موتر را از خانه ندارند. این زنان در تلاش فروش موترهای شان هستند، اما خریدار وجود ندارد.
توقف موتر نرگس محمدی؛ پایان آرزوی او و دیگر زنان هراتی برای رانندگی در جاده‌های هرات است.
نرگس ۲۴ ساله در یکی از دفاتر خصوصی در هرات کار می‌کرد و همه روزه با موتر خود به کار می‌رفت.
او می‌گوید نشستن پشت فرمان موتر برایش حس توانمندی و وقار می‌داد، اما با سقوط هرات به دست طالبان، با دل ناخوش با رانندگی وداع کرد: "رانندگی زنان در هرات کم کم در حال رشد بود، متأسفانه با آمدن طالبان رانندگی زنان در هرات پایان یافته است. من در شهر هرات هیچ زن را ندیدم که رانندگی کند. این مورد من را خیلی رنج می‌دهد، همیشه حسرت میخورم که‌ای کاش خانم‌ها مثل مردان می‌توانستند که با کمال راحتی رانندگی کنند."
حالا پولیس ترافیک هرات هدایت برای عبور و مرور وسایط نقلیه در سطح شهر را تنها به مردان می‌دهد.
طاهره یوسفی یکی از صدها زن راننده در هرات است و برای سه سال متوالی در سرک های هرات رانندگی کرده.
شغل طاهره انجنیری بود، آمدن طالبان هم وی را بیکار ساخت و هم حق رانندگی را از وی گرفت. او حالا قصد فروش موترش را دارد؛ اما خریداری وجود ندارد: "اما متأسفانه با تغییر و تحولاتی که در نظام کنونی دولت پیش آمد، من حالا فکر این هم نمی‌کنم که به رانندگی ادامه بدهم. من شخصاً آن قدر ناامید شده ام که حتی اقدام به فروش موترم کردم ولی متأسفانه به این شرایط کسی موتر را به نصف قیمت هم نمی‌خرد."
در هرات چهار مرکز آموزش رانندگی زنان پیش از حاکمیت طالبان فعال بود.
اما حالا این مراکز آموزشی زنان بسته شده اند.
مولوی شیراحمد عمار، معاون والی طالبان در هرات خطاب به زنان می‌گوید که منتظر تصمیم رهبری‌شان در مورد رانندگی زنان باشند: "از طرف وزارت عدلیه در مورد رانندگی زنان تصمیم حکومت اعلام می‌شود. هر حقی که شریعت به زنان بدهد، امارت اسلامی در آن هیچ ممانعتی نمی‌کند."
این موقف در گذشته نیز توسط طالبان تکرار شده.
سخنگویان طالبان همواره گفته اند که در چهارچوب اصول شریعت به زنان اجازۀ فعالیت‌های اجتماعی را خواهند داد، اما تا هنوز تفسیر واضحی از این سخنان خود ارائه نکرده اند.
در زمان حاکمیت طالبان در دهۀ ۹۰ میلادی زنان حق کار و تحصیل و بیرون شدن از خانه بدون محرم شرعی را نداشتند.
نگرانی زنان مانند نرگس و طاهره این است که اگر تفسیر طالبان از اصول شریعت همانی باشد که در دهۀ ۹۰ میلادی بود، زنان همه آزادی‌های را که در بیست سال گذشته به دست آورده بودند، از دست خواهند داد.
پرسش اساسی آنها این است که اگر زنان در دیگر کشور‌های اسلامی حق رانندگی دارند، در افغانستان چرا نباید از این حق برخوردار باشند؟
