فهیمه باشنده یکی از مناطق دور دست ولایت هرات مدعی است که کمک‌ها در منطقه‌شان به نیازمندان نه بلکه به بسته‌گان وکیلان گذر توزیع می‌شود.
او می‌گوید، بارها از این موضوع اعتراض کردند اما صدایشان شنیده نشده است: "وقتی کمک‌ها می‌شود همه فامیل‌ها خود‌شان را می‌گیرند، قوم و خویش‌های‌شان همه کارت دارند. مردم فقیر و مسکین و بیچاره‌یی که هستند برخی حتی خبر نمی‌شوند و کسانی‌هم که خبر می‌شوند اصلاً برایشان کار نمی‌دهند."
شکریه از ولایت بادغیس که مادر پنج فرزند است، با سه همباقش در خانه‌های مردم کارگری می‌کند.
او می‌گوید، سی نفر اعضای خانواده‌شان است مجبور اند با شستن لباس مردم و کار کردن در خانه‌های دیگران مصارف فرزندان‌شان را پیدا کنند.
او می‌گوید، تا حال هیچ کمک از سوی کدام نهاد دریافت نکرده است: "وقتی ما اینجا آمدیم تذکره جمع کرده بودند و برای ما کمک نرسید، باز یک جایی پیدا کردم برایشان گفتم تذکره‌های ما را جمع کنند حالا گفتند کپی تذکره خود را بیار ببینم چه می‌شود."
پس از حاکمیت طالبان در پانزدهم آگست ۲۰۲۱، فقر و بیکاری در افغانستان به اوجش رسید که بر اساس گفته‌های کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور مهاجران "یو ان اچ سی آر" ۲۴ میلیون شهروند افغانستان به کمک‌های عاجل بشردوستانه نیاز دارند.
مقام‌های حکومت طالبان با این‌که رادیو آزادی تلاش زیاد کرد، اما حاضر به گفت‌وگو در این باره نشدند.
اما پیش‌تر حکومت طالبان توزیع ناعادلانۀ کمک‌ها را رد کرده و از ایجاد کمیسیونی به منظور تنظیم و نظارت از روند توزیع کمک‌ها خبر داده بود.
حکومت طالبان پیش از این همچنان گفته بود که برای جلوگیری از بحران بشری کار با سازمان‌های امدادرسان ادامه دارد.
در اوایل ماه حمل نیز دفتر والی طالبان در غور با نشر اعلامیه‌یی فعالیت برخی موسسه‌ها را به اتهام آنچه که دست داشتن مسئولان آنها در فساد اداری و اخلاقی، شریک نساختن جزئیات کمک‌ها و دخیل نساختن اداره‌های سکتوری‌شان در تطبیق پروژه‌های کوچک و بزرگ عنوان کرده بود، بسته بود.
