به عید قربان تنها یک روز باقی مانده است. این عید در افغانستان در حالی فرا می‌رسد که طالبان در این کشور حاکم هستند و بی‌کاری و فقر بیشتر از هر زمانی دامنگیر مردم آن شده است.
شاید پیدا کردن یک قرص نان برای گل غوتی، مادر شش فرزند مهم از تجلیل عید باشد.
غریب‌ها و بیچاره‌ها که شکم‌شان گرسنه باشد و لباس نداشته باشند، برایشان عید چگونه خواهد بود.
وی می‌گوید که همین لحظه چیزی در خانه برای خوردن ندارند: "عید خو می‌آید، اما عبد برای کسی که در خانۀ خود آرد ندارد چگونه خواهد بود؟ پوشاک و لباس را خو بگذار. غریب‌ها و بیچاره‌ها که شکم‌شان گرسنه باشد و لباس نداشته باشند، برایشان عید چگونه خواهد بود."
گل غوتی باشندهٔ ننگرهار است و در حکومت گذشته در یکی از دفاتر خصوصی به عنوان آشپز کار می‌کرد، اما از بیش از ده ماه به این‌سو خانه‌نشین شده است.
گل غوتی چهار دختر و دو پسر دارد، همسرش وفات کرده و پسر بزرگش ده ساله است.
او می‌گوید با بزرگترها می‌شود که گذاره کرد، اما کودکان کوچکترش برای عید لباس نو می‌خواهند و او چیزی جز اشک ندارد: "اما اطفال می‌خواهند، گریه می‌کنند و فریاد می‌زنند، برایشان چه کنیم، فریب‌شان بدهیم و به آنها بگوییم، امروز یا فردا برایت می‌خریم."
برای عید قربان تنها یک روز باقی مانده است، شاید به مثل گل غوتی هزاران خانوادۀ افغان دیگر باشند که به جای خوردن وعدۀ غذای شب، اشک می‌ریزند.
امید احمدی، یک تن از باشندگان شهر کابل نیز از زیاد شدن فقر و بی‌کاری و بلند رفتن بهای مواد خوراکی شکایت دارد: "بی‌کاری به اوج خود رسیده است، مردم توان خریدن میوۀ خشک را ندارند چه رسد به خریدن گوسفند بخاطر قربانی. فکر کنید نرخ یک کیلو پسته و بادام به ۱۲۰۰ افغانی رسیده است."
به جیب خالی خوشحالی نمی‌شود، اگر قلب انسان خفه باشد چه انسان را خوشحال می‌کند.
محمد خان یکی دیگر از باشندگان کابل می‌گوید، مشکلات اقتصادی تجلیل از عید را کمرنگ ساخته است.
وی می‌گوید، از ۹ ماه به این سو بی‌کار است و در این مدت تلاش‌هایش برای پیدا کردن وظیفه بی‌نتیجه بوده است: "مردم سودای عید را با چه بخرند که پیسه نباشد، هیچ چیز نیست، بلی درست است که عید از طرف الله برای بنده‌اش وقت خوشحالی است، اما به جیب خالی خوشحالی نمی‌شود، اگر قلب انسان خفه باشد چه انسان را خوشحال می‌کند. این ۸ یا ۹ ماه می‌شود که بی‌کار هستم و هیچ کار و بار نیست."
عید قربان در افغانستان امسال در حالی فرامی‌رسد که طالبان حاکم هستند و بی‌کاری زیاد شده و فقر به اوج خود رسیده است.
به شمول سازمان ملل شماری از نهادهای جهانی گفته اند، در افغانستان نزدیک به ۲۲ میلیون تن با تهدید گرسنگی مواجه هستند و به کمک‌های بشردوستانه ضرورت دارند.
