سلام زهرا "صابر" هستم.
از ولایت کاپیسا سن ام ۱۸ ساله و متعلم صنف (دوازدهم).
امسال یکی از خراب‌ترین سال‌های زنده‌گی ام می‌باشد. من که متعلم صنف دوازدهم هستم با هزاران امید که آخرین سال آموزشم است و مکتب را خلاص کرده در امتحان کانکور کامیاب شوم و بتوانم در رشته دل‌خواهم که حقوق است درس بخوانم و دانشگاه را به پایان برسانم. تا بتوانم با این شغل به هموطنان خود خدمت کنم. اما متأسفانه دو سال از عمر ما به بی‌سرنوشتی سپری شد. امید و آرزو های ما به خاک سپرده شد. بعد از این دیگر امید هم نداریم که دروازه مکتب‌ها دوباره به روی ما دختران باز شود.
خدایا! چرا با زنان و دختران سرزمینم چنین بی‌عدالتی می‌شود، چرا با حیات ما بازی صورت می‌گیرد، تا چی وقت در بی‌سرنوشتی باشیم؟
خدایا! خودت بالای ما رحم کن.
