بنام خدا سحر احمدی هستم از ولایت نیمروز یکی از متعلمین صنف ۱۱ مکتب.
نظر من در مورد مصاحبه شما ای است که ما قبلاً از این‌که امارت اسلامی در کشور ما حکم فرما شود به مکتب می‌رفتیم و بسیار خوش بودیم، در کنار ای‌که کشور ما یک کشور جنگ‌زده است و همیشه مشکلات خوده داشته باز هم ما در کنار این مشكلات مکتب می‌رفتیم، درس می‌خواندیم، می‌خواستیم آینده خود را بسازیم، بسیار به یک شوق و ذوق به مکتب می‌رفتیم، وقتی‌که نزدیک شروع شدن مکتب بود برای خریداری مکتب همراه فامیل خود می‌رفتیم کتابچه و قلم و لباس و از این چیز ها می‌خریدیم و با یک امید و آرزو روزهای اول مکتب را شروع می‌کردیم، اما متأسفانه نمی‌فهمم که دلیل چی است که امارت اسلامی از وقتی‌که به کشور آمده حدوداً ۱۰ ماه زیادتر می‌شود که ما نتوانستیم به مکتب برویم و ادامه تحصیل بدهیم.
از صنف اول تا صنف ۶ می‌توانند مکتب بروند، البته دخترها، اما ما نتوانستیم چند سال پیش به‌خاطر کرونا درست مکتب برویم و امسال که کرونا گپ‌اش خلاص شد نوبت طالب‌ها شد آمدند و ما نتوانستیم درس بخوانیم.
هیچ امیدی هم به زنده‌گی نداریم، تنها چیزی‌که امید داشتیم همو مکتب بود که آینده خوده بسازیم، من خودم شخصاً می‌خواستم یک داکتر شوم و در آینده به مردم خود خدمت کنم، اما متأسفانه فعلاً سرنوشت مان نا معلوم است آیا امارت اسلامی اجازه می‌دهد که ما درس بخوانیم یا خیر.
حیران ماندیم چی کار کنیم، در خانه هم دق می‌آوریم، نه کاری است، نه کورسی است، نه جایی است، نه وظیفه‌یی به ما داده می‌شود، به‌خاطری که ما تحصیل نکردیم یعنی دوره مکتب خوده خلاص نکردیم یعنی نمی‌توانیم وظیفه داشته باشیم از همی خاطر مه خودم شخصاً مجبور شدم در خانه بنشينم کارهای دستی بکنم و گلدوزی کنم.
مادرجانم گلدوزی می‌کند، من هم مجبور شدم همراه‌شان گلدوزی کنم. دست‌دوزی می‌کنم مقصد ساعت خوده تیر می‌کنم، اما به نظر من این آینده‌ای ندارد. من نمی‌توانم تعلیم کنم، یاد گرفتم علم بالای مرد و زن مسلمان فرض است و شکر الحمدلله ما مسلمان هستیم و درس می‌خوانیم، علوم دینی را می‌خوانیم، من خودم مدرسه دینی هم رفتیم چیزی‌که به‌خاطر دین به من یک دختر خانم نیاز است را یاد گرفته ام و می‌فهمم و شکر الحمدلله حجاب اسلامی را مراعات می‌کنیم، اما نمی‌توانم به مکتب بروم من دوست دارم که مکتب بروم ادامه تحصیل بدهم و آرزو دارم که در آینده داکتر شوم از شما از طریق رسانه شما خواهشمندم صدای ماره به کسانی‌که مسئول هستند برسانید، صدای من تنها از خودم نیست، بلکه از هزاران شاگرد دختر دیگر است که از تحصیل باز ماندند.
می‌خواهم خودم و دیگر دختر خانم‌ها که عاشق تحصیل هستند یک آینده خوب داشته باشند، تشکر از این‌که به ما وقت دادید، امید است دعا کنید که ما دوباره به صف‌های صبحگاهی مکتب قرار بگیریم تا بتوانیم تحصیلات خود را ادامه بدهیم تا داکتر شویم، انجنیر شویم، استاد شویم.
تشکر از این‌که به مه وقت دادید، وقت‌تان خوش.
