چندین ولایت افغانستان اخیراً صحنۀ اعتراض‌های زنان بشمول دانشجویان بوده است.
معترضان پس از جان باختن ده‌ها تن عمدتاً دخترانی که برای شرکت در امتحان کانکور آمادگی می‌گرفتند، در کابل، هرات، بلخ، بامیان، غزنی و ننگرهار به جاده‌ها برآمدند.
یوناما گفته است که در بمبگذاری سی‌ام ماه سپتمبر، بر مرکز آموزشی کاج در غرب کابل ۵۳ تن بشمول ۴۶ دختر و زن جوان جان باخته و ۱۱۰ تن دیگر زخم برداشته اند.
گزارش شده است که طالبان در چند مورد مانع اعتراض دانشجویان شدند.
در یک ویدیوی منتشر شده در رسانه‌های اجتماعی، گفته شده است که طالبان دروازۀ لیلیۀ دانشجویان دختر پوهنتون بلخ را بستند.
در ویدیو دیده می‌شود که دختران با استفاده از سنگ برای شکستن قفل تلاش می‌کنند.
دیدبان حقوق بشر آنچه را سرکوب اعتراض‌ها خوانده، نکوهش کرده.
حکومت طالبان گفته است که اعتراض‌ها بدون هماهنگی با آن‌ها بوده و نیز برای جلوگیری از حملات احتمالی باید معترضان مجوز داشته باشند.
اما اعتراض زنان چه قدر موثر است؟
پیامد چیزی که رفتار سرکوبگرانۀ طالبان خوانده می‌شود، چیست؟
روی این‌ها و سوال‌های مرتبط دیگر بحث می‌کنیم.
برنامۀ روز پنجشنبه چهاردهم میزانِ شکست سکوت به بحث در همین مورد اختصاص داشت.
مهمانان:
راضیه بارکزی و شمیلا مشعل بیگی دو تن از فعالان زن
میزبان:
ژکفر احمدی
