لیلما امرخیل ۴۳ ساله مدت ۳۰ سال می‌شود که در لباس‌ها و دیگر کالاها چرمه می‌دوزد.
لیلما باشندۀ اصلی مرکز ولایت میدان وردک است، اما حالا در کابل زندگی می‌کند که سه پسر و دو دختر دارد.
لیلما تا صنف دوازدهم درس خوانده اما به گفتۀ خودش به دلیل مشکلات اقتصادی و خانوادگی نتوانست به تحصیلاتش ادامه بدهد.
به همین خاطر او این کسب را یاد گرفت که حالا با این کار زندگی خود را پیش می‌برد.
لیلما چرمه‌دوزی را از خاله‌اش یاد گرفته است و حالا به دخترانش یاد می‌دهد:
"یک جوره یک و نیم ماه را در بر می‌گیرد، این کار واقعاً سخت است کار آسان نیست، بسیار وقت می‌خواهد تا این که کسی آن را یاد بگیرد، چرمه زرد رنگ بسیار بازار خوب دارد، مردم آن را خوش می‌کنند."
لیلما می‌گوید که در حال حاضر بیشتر لباس‌های چرمه‌دار دراز را زنان و لباس‌های چرمه‌دار کوتاه را دختران می‌پسندند.
او می‌افزاید که لباس‌های چرمه‌داری هم است که به برخی‌ها از مادرکلان‌هایشان به میراث مانده، اما تا حال نه چرمۀ آن خراب شده و نه دیزاین آن کهنه شده است.
از نظر لیلما بهترین چرمه کاری آن است که در آن فیته به درجۀ عالی کار شده باشد و عقب آن لایه‌دار باشد.
لیلما چهارسال می‌شود که یک شرکت صنایع دستی را بنام "صنایع دستی مروارید امرخیل" ایجاد کرده است که برعلاوۀ خودش، برای ۳۰ زن دیگر هم زمینۀ کار را فراهم کرده است.
او در این باره به رادیوآزادی گفت:
"دیزاین‌های لباس، خامک، موره‌دوزی، گراف دوزی، چوبک دوزی این کارها را می‌کنم، سرتختی‌ها و لحاف هم می‌سازم، من تقریباً سه سال در بخش لحاف‌دوزی هم کار کردم. من در ایران تابلوسازی را یاد گرفتم و هفت سال آنجا کار کردم، زمانی که به افغانستان آمدم، اینجا شاگردان زیادی را در این بخش آموزش دادم، برای آنها هم این کار را یاد دادم، من لباس‌های افغانی هم می‌سازم و به بازار می‌برم و فرمایشات را هم می‌گیرم."
لیلما اما می‌گوید که کارهایش در تناسب به دوران جمهوریت کم شده است، تا جایی که کرایۀ دکان را هم به مشکل پوره می‌کند:
"مشکلات ما زیاد است، کرایۀ دکان را به مشکل پوره می‌کنم، فرمایشات نیست، کارهایی که در گذشته بود از آن در یک ماه بین ۳۰ تا ۴۰ هزار درآمد داشتیم، اما حالا باور کنید که پنج هزار درآمد هم نداریم، کار نیست، شما خود می‌دانید که زنان با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند."
لیلما می‌گوید که در جریان کار گهگاهی از او خطا سر می‌زند.
او یکی از خاطراتش را چنین روایت می‌کند:
"من یک جوره را ساخته بودم، یک وقت متوجه شدم که یخن کالا را سرچپه دوخته بودم، بجای پیش روی چرمه را در عقب آن دوخته بودم، یعنی بخمل را در پیش رو نه بلکه در عقب دوخته بودم، فکرم نشد همین بود که همه را دوباره پاره کرده و از سر دوختم."
کار چرمه‌دوزی را در افغانستان بیشتر زنان انجام می‌دهند و بیشترشان از همین راه برای خود و خانواده‌هایشان یک لقمه نان بدست می‌آورند.
