شافعه رادمنش ۲۵ ساله در پوهنزی علوم اجتماعی پوهنتون دولتی ولایت پروان یک سال پیش استاد بود.
او به عنوان یگانه نان آور خانواده شش نفره ماهانه ۱۲۰۰۰ افغانی تنخواه داشت.
اما طالبان دروازه نهادهای تحصیلات عالی را به روی دانشجویان زن در اواخر سال گذشته میلادی بستند و زندگی شافعه هم دگرگون شد:
"من و همکارانم زمانی که از وظیفه دور شدیم مشکلات اقتصادی سر هر فامیل فشار آورد، از جمله فامیل ما با وجودی که عید قربان هم است، اکثر خانواده‌ها شوق و علاقه‌ای که قبلاً داشتند که از عید تجلیل کنند، حالا تشویش دارند."
شافعه به رادیو آزادی از عیدهای می گوید که هنوز کارش را از دست نداده بود:
"زمانی که عید می رسید، خوشی من دو چند می شد چون می توانستم خانواده خود را کمک کنم چیزهایی که به خریدن ضرورت بود می توانستم به عید خریداری کنم همیشه منتظر این بودم که چه وقت مناسبت‌های خاص می آید که در کنار عزیزانم تجلیل کنم و در شادی‌های‌شان سهیم شوم."
منابع محلی طالبان در ولایت پروان در مورد تعداد دقیق و آمار زنانی که از وظایف‌شان اخراج شده اند، معلومات نمی دهند.
طالبان زنان را از کار در موسسات داخلی و خارجی غیردولتی و دفتر‌های ملل متحد در افغانستان منع کرده اند. برخی از زنان تنها می توانند در برخی از بخش‌ها مثل معارف و صحت کار کنند.
ملا هبت الله آخوندزاده رهبر طالبان در پیام عیدی خود با آنکه به آموزش و کار زنان و دختران اشاره نکرده است، مدعی شده که پس از روی کار آمدن حکومت آنها، حقوق شرعی تمام زنان در افغانستان تامین شده است.
اما زنان برکنار شده می گویند که صدها تن از آنان که در وظایف مختلف مشغول و بسیاری‌شان تنها نان آوران خانواده خود بودند بیکار شده اند:
"یکی از استادان مکاتب بودم که صنف‌های شش، هفت و هشت را درس می دادم. بسیار به دلگرمی و خوشی از عید ما پذیرایی می کردیم. وظیفه اجرا می کردم از معاش خود به خانواده خود کمک می کردم می توانستیم تمام ضروریات به خود و خانواده ما کمک کنیم."
ثنا: آینده خود را من پیش بینی کرده نمی توانم که چه قسم ما دوباره به وظیفه خود آمده می توانیم یا نمی توانیم
ثنا میرزاد ۲۴ ساله می گوید که نزدیک به دوسال است که از کار سبکدوش شده است:
"در وضعیتی که فعلاً من قرار دارم یک آینده نامعلوم است هیچ از آینده خود معلومات ندارم. آینده خود را من پیش بینی کرده نمی توانم که چه قسم ما دوباره به وظیفه خود آمده می توانیم یا نمی توانیم و یا به چیزی که خود ما علاقه مند بودیم به وظیفه رشته مقدسی که خود ما علاقمند بودیم اجازه خواهد دادند یا خیر؟"
او از دشواری‌ها و چگونگی روز‌های عید قربان امسال می‌گوید:
"حالا عید است اما دلخوشی نداریم عید را به خوشی سپری نمی کنیم، بخاطری که نمی توانیم به خانواده خود کمک کنیم به خود کمک کنیم و این دلتنگی هر روز در خانه که هستیم فکر می کنیم در یک زندان هستیم. بخاطری که من که وظیفه داشتم هر باری که به وظیفه خود می رفتم دو برابر خوشی برایم دست می داد."
طارق آرین ۲۲ ساله از ساکنان ولایت پروان می گوید که پیامد ممنوعیت طالبان بر کار زنان را در خانواده خود حس می‌کند:
"جای تاسف است که خانم‌ها از همه چیز ماندند، زیادتر کسانی که معاش داشتند صاحب معاش بودند دست‌شان از کار گرفته شد در خانواده ما همین حال دو نفر از وظیفه باز مانده اند که واقعاً من نمی توانم همان خرچ و مصارفی که دارند پوره کنم که واقعاً برایم درد آور است که خواسته‌هایشان را پوره کرده نمیتوانم بیشتر بالای روح و روان اینها چندان خوب نیست."
