زنان آرایشگر در ولایت های نیمروز و فراه در جنوب غرب افغانستان میگویند که با وضع ممنوعیت کار زنان آریشگر و بسته شدن آرایشگاه های آنان توسط طالبان٬ فقر و بیکاری بیشتر دامنگیر زنان خواهند شد.
شمیلای ۳۰ ساله باشنده ولایت نیمروز است.
او که بیش از ده سال در ناحیه دوم شهر زرنج مرکز این ولایت آرایشگاه زنانه داشت و نیز مسئولیت تامین مخارج خانواده شش نفره را به دوش داشت میگوید زمانی که طالبان به سراغ بسته کردن دکان آرایشگری اش آمدند٬ چنین احساس کرد که تا حال آنرا تجربه نکرده بود:
" اولین بار وقتی شنیدم که گفتند باید تابلو ها را پایین کنید و طالب ها به آرایشگاه من آمدند که دروازه آرایشگاه خود را بسته کنم٬ من احساس کردم که زمین و زمان به هم خورد، احساس کردم که دیگر اصلا زنده نیستم."
شمیلا گفت که شوهرش نیز به تازه گی بخاطر کارگری به ایران رفته اما او اکنون نگران آینده خود و فرزندان اش است٬ اما نمیداند که چه کند:
" خیلی از خانم های استند که پدر ندارد و خودش مجبور است نان مادر و خانواده اش را بدهد از طریق همین آرایشگاه، خیلی از خانم های استند که شوهر ندارد فرزند کلان نان آور ندارد اما از طریق آرایشگاه نان فامیل خود را تامین می کردند."
پس از برگشته طالبان به قدرت در افغانستان در دو سال گذشته، و وضع ممنوعیت بر آموزش دختران ، تحصیل و کار زنان در نهاد های دولتی و غیر دولتی ، بسیاری از زنان در نیمروز و فراه به مشاغل دیگری چون آرایشگری، خیاطی و صنایع دستی روی آوردند.
فرشته علیزی ۲۵ ساله باشنده فراه در همسایه گی نیمروز یکی از آنها است که با سرنوشت شمیلا روبرو شده است.
علیزی به رادیو آزادی گفت که سال آخر تحصیل اش بود که طالبان دروازه های همه پوهنتون ها را به روی تمامی دختران بستند و او از ناگزیری تقریبآ یک و نیم سال پیش به حرفه آرایشگری روی آورد تا برای خانواده هفت نفره اش لقمه نانی پیدا کند:
"من خودم حرفه آرایشگری را شروع کردم و هزینه زیادی کردم تا کمک دست فامیل باشم ، من واقعا متاسف هستم و این واقعا یک کار ناراحت کننده است.خانم های بودند که خرچ خانواده خود را می دادند و با بسته شدن آرایشگاه ها خیلی از خانم ها بیکار شدند شخصآ خودم بعد از این که محدودیت ها پیش آمد زیاد هزینه کردم، آرایشگاه فعال کردم آرایشگری را یاد گرفتم و واقعا بابت این محدودیت که امارت اسلامی پیش کرده ناراحت هستم اصلا هیچ کار دیگری در نظر ندارم چون کار دیگری یاد ندارم."
حکومت سرپرست طالبان حدود سه هفته پیش فعالیت تمام آرایشگاه های زنانه در همه ولایت های افغانستان را ممنوع اعلام کرد و حتی در شماری از ولایت ها طالبان نیز خود اقدام به بسته کردن آرایشگاه های زنانه کردند.
پس از بسته کردن آرایشگاه های زنانه ، عاکف مهاجر سخنگوی وزارت امر به معروف حکومت طالبان، فعالیت های آرایشگاه های زنانه در افغانستان را خلاف ارزش های اسلامی عنوان کرد.
این اقدام طالبان با واکنش های گسترده داخلی و خارجی نیز روبرو شد.
هیدر بار معاون بخش زنان دیده بان حقوق بشر همچنان در واکنش به بسته کردن آرایشگاه های زنانه در افغانستان توسط حکومت طالبان در رشته تویتی گفت که با این اقدام طالبان حدود ۶۰ هزار زن در افغانستان بیکار میشوند.
ثریا محمدی یک فعال محلی در نیمروز به رادیو آزادی میگوید که با بسته شدن آرایشگاه های زنانه، فقر و بیکاری بیشتر دامنگیر زنان این ولایت شده است:
"روز به روز شرایط زندگی برای شان دشوار میشوند، شماری زیادی از خانم ها به آرایشگاه ها روی آورده بودند و با بسته شدن آرایشگاه ها در سراسر افغانستان و بخصوص در ولایت نیمروز باعث این شده که خانم ها شرایط اقتصادی شان بدتر شوند چون آن ها کمک خرج خانواده های شان بودند اما متاسفانه با بسته شدن آرایشگاه ها مشکلات اقتصادی بیشتر میشود و شرایط زندگی خانواده ها هم طبعا بدتر میشوند."
سازمان ملل متحد نیز حدود دو هفته پیش گفت که بسته کردن آرایشگاه های زنانه توسط طالبان در افغانستان تاثیرات منفی را بالای زندگی خانواده ها و اقتصاد زنان خواهد گذاشت.
به اساس گزارش ها؛ پیش از این حدود ۱۲ هزار آرایشگاه در سراسر افغانستان فعالیت میکردند و تقریبآ ۶۰ هزار زن در این آرایشگاه ها مصروف کار بودند.
اما حال شماری زیادی از آرایشگران زن در ولایت جنوب غربی نیمروز مانند شمیلا از حکومت طالبان میخواهد که دوباره به آنان اجازه فعالیت بدهند:
" از حکومت خواهشمندم که این درها را به روی ما نبندند ، محدودیت ها را برای ما ایجاد نکند.زندگی بر وفق مراد ما نیست، از حکومت خواست ما این است که بگذارد ما کار خود را انجام دهیم."
