شمار زنان گدا در ولایت نیمروز افزایش یافته است

زنان ناداری که دست به گدایی می‌زنند این روزها در مرکز نیمروز بیشتر به چشم می خورند.

زنانی که در هوای گرم و خشک زرنج ساعت‌ها منتظر هستند تا پول چند قرص نان را پیدا کنند.

مانند نسرین‌ زنی نیازمند ۵۶ ساله که از صبح تا شام برای پیدا کردن لقمه نانی در شهر زرنج مرکز نیمروز گدایی میکند:
"یا گرسنه می نشینم، یا گدایی می‌کنم و یا‌ هم می‌روم به خانه های مردم کار می‌کنم. توانش را هم ندارم که به خانه های مردم کار کنم. مجبور هستم که اینجا از گرسنگی گدایی کنم."

بیشتر این زنان نان آوران خانواده های شان هستند.

ظاهراً پس از تشدید محدودیت های طالبان علیه زنان به ویژه در زمینه کار، عرصه بر زنان تنگ‌تر شده.

بی‌بی ضیاگل ۷۰ ساله یکی دیگر از این زنان است که از روز گار تلخ خود و خانواده اش می‌گوید:
"سه پسر داشتم، یکی‌اش جوانمرگ شد، دیگر معتاد شد و دیگرش هم از نزدم رفته. به قرآن قسم اگر توان تداوی پسر بیمارم را داشته باشم. یتیم‌های پسرم به دوش من هستند و خانواده آن معتاد هم به دوش من است."

باشندگان نیمروز می‌گویند که با بر‌گشت طالبان به قدرت و افزایش ناداری در این ولایت، شمار افرادی که ناگزیر به تکدی گری می‌شوند، زیاد شده اند.

روزی‌گل یک باشنده شهر زرنج نیمروز در این مورد به رادیو آزادی می‌گوید:
"آنان ممکن مجبو‌ریت های دارند، اگر ناگزیر نباشند هیچ‌کس و هیچ افغانی نمی‌خواهد که بیرون بیاید و گدایی کند، حتماً مشکل دارند و مسئولان باید به آن توجه کنند."

مسئولان محلی طالبان مدعی اند که شمار زیاد گدایان شهر را که شمارشان را مشخص نمی‌کنند، شناسایی و شامل فهرست دریا‌فت کنندگان کمک‌های ماهیانه کرده اند.

مولوی عمر زبیر رئیس کار و امور اجتماعی طالبان در نیمروز است.

او روایتی دیگری دارد و می‌گوید:
" گداها را امارت در تمام ولایات جمع آوری کرد که ماهانه مقدار پول برای شان می‌دهد، که همه جمع شدند و در‌ نیمروز دیگر کسی نیست، این افراد که حالا در‌ نیمروز پیدا شده اند یا از طرف ایران آمده اند یا هم از ولایت های دیگر اینجا مهاجر استند."

بر بنیاد آمارهای رسمی، بیش از نیمی از جمعیت بیش از چهل میلیونی افغانستان نیاز به کمک‌های فوری بشری دارند.

پس از برگشت طالبان به قدرت در افغانستان در بیش از دو سال گذشته، گزارش‌ها از افزایش میزان بیکاری و محدود شدن فعالیت های نهادهای جهانی در این کشور حکایت می‌کنند.

ناظران به این باور اند که در کنار آن، وضع محدودیت‌های گسترده طالبان بر کار و آموزش دختران و زنان از مهمترین چالش هایی اند که افغانستان را از رهگذر فقر در پرتگاه فاجعه قرار داده است.