شماری از دست‌فروشان در شهر کابل شکایت دارند که شاروالی حکومت طالبان آنان را از کارکردن در روی جاده منع می‌کند و آنان هم توان ساخت دکان و پرداخت مالیۀ آن را ندارند.
مرتضی یک تن از این دست فروشان می‌گوید:
"من یک فامیل هشت نفری را سرپرستی می‌کنم توان مالی ندارم که دکان جور کنم و اقتصاد من بی‌اندازه ضعیف است، از همین کراچی نفقۀ فامیل را پیدا می‌کنم، مجبور هستم."
اختر گل، یکی دیگر از دست‌فروشان در ناحیۀ هشتم شهر کابل شکایت مشابهی دارد.
او به رادیو آزادی گفت:
"من در بازار کارتۀ نو دست فروشی می‌کنم، شاروالی ما را زیاد به عذاب کرده، می‌گوید روی جاده نباشید، کجا برویم و چه کار کنیم؟ حکومت یک جای تعیین کند و یا زمینۀ کار را فراهم کند."
این دست‌فروشان می‌گویند که طرفدار ایجاد نظم در پیاده‌رو‌ها و جاده‌های شهر کابل هستند، اما تأکید می‌کنند که مشکل آنان نیز باید در نظر گرفته شود که چگونه به خانواده‌هایشان یک لقمه نان فراهم کنند تا حداقل کودکان‌شان شب‌ها گرسنه نخوابند.
این درحالیست که شاروالی حکومت طالبان در کابل با پخش اطلاعیه‌های مکرر از این دست‌فروشان خواسته تا در روی جاده‌ها فعالیت نکنند.
نعمت الله بارکزی، سخنگوی این اداره به رادیو آزادی گفت:
"پیاده‌رو محل عبور و مرور مردم و سرک هم برای رفت و آمد وسایط است، استفادۀ غیر از این به معنای این که ما مزاحمت می‌کنیم و از حق بیت‌المال را به نفع خود استفاده می‌کنیم. پس به هیچ وجه برایشان اجازه نیست."
اما او نگفت که این دست فروشان به کجا نقل مکان کنند تا بتوانند چرخ روزگارشان را بچرخانند.
اما مسئولان شهرداری حکومت طالبان در کابل در گذشته تأکید کرده بودند که محلات مشخصی را برای دست‌فروشان تعیین کرده اند و آنان باید در محلات تعیین شده فعالیت کنند.
اما پیش از این برخی دست‌فروشان در گفتگو با رادیوی آزادی از بلند بودن کرایۀ این محلات و دوری‌شان از نقاط مزدحم شهر شکایت کرده بودند.
این مشکل در زمان نظام جمهوری پیشین نیز وجود داشت که ظاهراً تا هنوز حل نشده باقی مانده است.
این درحالیست که اخیراً برخی مهاجرین تازه برگشته از پاکستان به رادیو آزادی گفته بودند که آنان هم به دلیل نبود فرصت‌های کاری آغاز به کار دست‌فروشی کرده اند.
به اساس گزارش سازمان‌های بین‌المللی، پس از حاکمیت دوبارۀ طالبان بر افغانستان در آگست سال ۲۰۲۱ میزان بیکاری و فقر در این کشور به گونۀ چشم‌گیری افزایش یافته است و در حال حاضر بیش از نیم نفوس افغانستان برای زنده ماندن به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند.
