او ناوقت روز جمعه، ۲۸ ماه جدی، در یک گفتمان مجازی که توسط نهاد هماهنگ‌کنندۀ فعالان زنان افغان (AWACB) در شبکۀ اکس (توییتر سابق) برگزار شده بود، اقداماتی را که تاکنون صورت گرفته، ناکافی خواند.
درحالی‌که ابراز نگرانی و فشار دیپلماتیک مهم است، اما این کافی نیست.
«جامعه جهانی باید فراتر از محکومیت عمل کند و متعهد به اقدامات ملموس برای حمایت از زنان افغان شود. درحالی‌که ابراز نگرانی و فشار دیپلماتیک مهم است، اما این کافی نیست.»
آقای بنیت با ستایش از مبارزات زنان افغان گفت، که آن‌ها خواستار تدابیر مشخص هستند تا اطمینان حاصل شود که صدای آن‌ها در آینده کشور گنجانده شده و طالبان پاسخگو خواهند بود.
او افزود که زمان برای وعده‌های میان‌خالی پایان یافته و آینده افغانستان باید براساس عدالت و برابری بنا شود.
به‌گفته گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر افغانستان، جهان باید به امتناع از مشروعیت‌بخشیدن یا عادی‌سازی روابط با حکومتی که شامل زنان نمی‌شود، ادامه دهد.
عدم رضایت شماری از زنان افغان از اقدامات جامعه‌ی جهانی
برخی زنان و دختران افغان هم از چگونگی تلاش‌های جامعه جهانی انتقاد کرده و می‌گویند که بیشتر متمرکز به حرف‌ها و وعده‌هایی بوده که نتیجه مثبت در قبال نداشته است.
خواست ما از جامعه جهانی این است که در عمل ثابت کند که برای زنان افغان چه کرده می‌تواند.
گلرخ ارمل، یکی از زنان برکنارشده از وظیفه و باشندۀ شهر کابل است.
او به رادیو آزادی گفت، که برای حمایت از حقوق زنان در افغانستان به جای حرف باید عمل شود.
«تا امروز طالبان در افغانستان حکومت می‌کنند و هر روز محدودیت‌ها در برابر زنان و دختران بیشتر می‌شود. نشست‌ها هم جریان دارد و جامعه جهانی می‌گوید که امروز یک کاری می‌کند، فردا این کار را می‌کند. تنها به حرف هیچ چیزی ساخته نمی‌شود. خواست ما از جامعه جهانی این است که در عمل ثابت کند که برای زنان افغان چه کرده می‌تواند.»
سپوژمی، یکی از دانشجویان محروم از تحصیل است. او در صحبت با رادیو آزادی گفت که جامعه جهانی در جهت بازگشایی مکاتب و پوهنتون‌ها به روی دختران اقدام کند.
بحث‌ها و جلسات زیادی در کشورهای مختلف دایر شده است. اما متأسفانه که تاحال هیچ جنبه عملی نداشته است.
«متأسفانه در چندین سال گذشته که مکاتب و پوهنتون‌ها به‌روی دختران بسته شده است، بحث‌ها و جلسات زیادی در کشورهای مختلف دایر شده است و صحبت‌هایی در این مورد شده است ولی متأسفانه که تاحال هیچ جنبه عملی نداشته است. خواهش ما این است که جامعه جهانی هرچه زودتر در عرصه بازگشایی مکاتب و پوهنتون‌ها عملاً کاری را انجام دهد.»
این خواست‌ها و نگرانی‌ها در حالی مطرح می‌شود که در بیش از سه سال حکومت طالبان، جامعه جهانی به‌ویژه نهادهای بین‌المللی و حقوق بشری بارها صدا بلند کرده و خواستار رفع محدودیت‌ها بر زنان و دختران افغان شده‌اند.
با آن‌که حکومت طالبان مدعی است که حقوق زنان در چارچوب شریعت اسلام رعایت می‌شود، اما پس از حاکمیت دوباره در افغانستان، محدودیت‌های آموزشی، کاری و اجتماعی را بر زنان وضع کرده است.
برخی از زنان و دختران افغان می‌گویند بابت این همه محدودیت‌ها اکثراً به تکالیف روانی مبتلا شده و امیدشان را نسبت به آینده از دست داده‌اند.