قیام ها در کشورهای عربی به رهبران گیرا و پر جاذبه ضرورت دارند، مانند جمال عبدالناصر که در مصر مردم را به نشنلزم عرب تحریک نمود و در لیبیا معمر قذافی زمانیکه جوان بود مردم را به آوردن حکومت مردمی وعده نمود.
به اساس گزارش تحلیلی آژانس خبری (dpa) آلمان، قیام ها و انقلاب های اخیر عرب، نه رهبران حقیقی دارد و نه هم رهبران خیالی.
به گفتهء محمد السنید یک فعال حقوق کارگران در کشور اردن، انقلاب های عرب بدون رهبر هستند، این گونه انقلاب ها صرف از طریق انترنت ممکن است که مردم را قادر می سازد تا با سرعت با هم یکجا شوند.
یک دلیل که کشورهای عربی در مرحلهء فعلی به نبود رهبران خیالی و مردمی مواجه هستند، این است که در کشورهای عربی حکام مستبد و ستمگر برای چندین دهه حکروایی کردند و تمام حریفان بالقوه را به حاشیه کشیدند و از معرکه خارج کردند.
مثلاً در سوریه، زمانی تعداد مخالفین در زندان نسبت به امروز بیشتر بود و یافتن منتقدین رژیم لیبیا در لندن آسان تر است تا در طرابلس.
در یمن، علی عبدالله صالح برای حفظ قدرت خود، مانند پادشاهان خلیج فارس، اکثر پست های کلیدی حکومت را توسط اعضای خانواده و قبیله خود پر کرده است. جالب است که جنرال علی محسن ال احمر برادر نا سکهء عبدالله صالح حالا می گوید: او از تظاهر کنندگان علیه رژیم حمایت می نماید. در حالیکه به نظر ناظرین مستقل، او شخص بد نام است و رهبر واقعی مردم شده نمی تواند.
به نوشته آژانس، در نبود این گونه رهبران، آسان است تا از مخالفت ها میان گروپ های رقیب اجتناب کرد و این موضوع آسان تر می سازد تا بسیار مردم مایوس و نا راضی را به سرک ها کشانید و روی تقاضا های عمومی مانند آزادی و دموکراسی به توافق رسید.
اما قلت رهبری بعد از دورهء انقلاب، مشکلات را جدی می سازد، زیرا دفعتاً هر یک از گروپ های مختلف که در جریان تظاهرات وحدت نشان داده اند، ادعا می کنند که ما هستیم و ما بودیم.
حقیقت این است که دونیم ماه بعد از این که رییس جمهور تونس زین العابدین بن علی به رسوایی از قدرت دور شد، انقلاب کنندگان تونس تا هنوز به آوردن اصلاحات عادی آغاز نکرده اند.
بسیاری مردم تونس که از کنار رفتن بن علی خوشنود بودند، اکنون حیران هستند. حتی در مصر که مردم آن نسبت به تونس و لیبیا از آزادی بیان بیشتر بر خوردار بودند، برای تعیین جانیشین حسنی مبارک به مشکلات روبرو می باشند و یک رییس جمهور از اخوان المسلمین باعث نگرانی بسیاری عیسویان و آزادی خواهان مصر خواهد شد.
برندهء جایزهء نوبل محمد البرادی به نسبت این که سال های طولانی را در بیرون از مصر سپری کرده از حمایت کافی بر خوردار نمی باشد، در حالیکه عمرو موسی سکرتر جنرال جامعهء عرب که در بین مردم محبوبیت دارد باید هنوز تلاش کند تا حمایت روءسای احزاب مخالف را قسماً به خاطرغرور و خود بینی که دارد، بدست بیاورد.
جوانان عرب که تقاضا های آنها از طریق ارسال پیام های انترنتی و تلیفون های موبایل برای قیام عرب موثر و موفقانه بود، عموماً بد گمان شده اند و هنوز آماده نیستند تا احزاب سیاسی دست و پا کنند و مسوولیت های خود را به عهده بگیرند.
به اساس گزارش تحلیلی آژانس خبری (dpa) آلمان، قیام ها و انقلاب های اخیر عرب، نه رهبران حقیقی دارد و نه هم رهبران خیالی.
به گفتهء محمد السنید یک فعال حقوق کارگران در کشور اردن، انقلاب های عرب بدون رهبر هستند، این گونه انقلاب ها صرف از طریق انترنت ممکن است که مردم را قادر می سازد تا با سرعت با هم یکجا شوند.
یک دلیل که کشورهای عربی در مرحلهء فعلی به نبود رهبران خیالی و مردمی مواجه هستند، این است که در کشورهای عربی حکام مستبد و ستمگر برای چندین دهه حکروایی کردند و تمام حریفان بالقوه را به حاشیه کشیدند و از معرکه خارج کردند.
مثلاً در سوریه، زمانی تعداد مخالفین در زندان نسبت به امروز بیشتر بود و یافتن منتقدین رژیم لیبیا در لندن آسان تر است تا در طرابلس.
در یمن، علی عبدالله صالح برای حفظ قدرت خود، مانند پادشاهان خلیج فارس، اکثر پست های کلیدی حکومت را توسط اعضای خانواده و قبیله خود پر کرده است. جالب است که جنرال علی محسن ال احمر برادر نا سکهء عبدالله صالح حالا می گوید: او از تظاهر کنندگان علیه رژیم حمایت می نماید. در حالیکه به نظر ناظرین مستقل، او شخص بد نام است و رهبر واقعی مردم شده نمی تواند.
به نوشته آژانس، در نبود این گونه رهبران، آسان است تا از مخالفت ها میان گروپ های رقیب اجتناب کرد و این موضوع آسان تر می سازد تا بسیار مردم مایوس و نا راضی را به سرک ها کشانید و روی تقاضا های عمومی مانند آزادی و دموکراسی به توافق رسید.
اما قلت رهبری بعد از دورهء انقلاب، مشکلات را جدی می سازد، زیرا دفعتاً هر یک از گروپ های مختلف که در جریان تظاهرات وحدت نشان داده اند، ادعا می کنند که ما هستیم و ما بودیم.
حقیقت این است که دونیم ماه بعد از این که رییس جمهور تونس زین العابدین بن علی به رسوایی از قدرت دور شد، انقلاب کنندگان تونس تا هنوز به آوردن اصلاحات عادی آغاز نکرده اند.
بسیاری مردم تونس که از کنار رفتن بن علی خوشنود بودند، اکنون حیران هستند. حتی در مصر که مردم آن نسبت به تونس و لیبیا از آزادی بیان بیشتر بر خوردار بودند، برای تعیین جانیشین حسنی مبارک به مشکلات روبرو می باشند و یک رییس جمهور از اخوان المسلمین باعث نگرانی بسیاری عیسویان و آزادی خواهان مصر خواهد شد.
برندهء جایزهء نوبل محمد البرادی به نسبت این که سال های طولانی را در بیرون از مصر سپری کرده از حمایت کافی بر خوردار نمی باشد، در حالیکه عمرو موسی سکرتر جنرال جامعهء عرب که در بین مردم محبوبیت دارد باید هنوز تلاش کند تا حمایت روءسای احزاب مخالف را قسماً به خاطرغرور و خود بینی که دارد، بدست بیاورد.
جوانان عرب که تقاضا های آنها از طریق ارسال پیام های انترنتی و تلیفون های موبایل برای قیام عرب موثر و موفقانه بود، عموماً بد گمان شده اند و هنوز آماده نیستند تا احزاب سیاسی دست و پا کنند و مسوولیت های خود را به عهده بگیرند.
