افغانستان در سطح جهان اولین کشوری است که در 10 سال گذشته در بخش های مختلف سیاسی، اقتصادی و امنیتی، مورد توجه جدی کشور های جهان قرار گرفته است. در همین این جریان 15 کنفرانس به سطح جهان و منطقه برای افغانستان تدویر شد و در این کنفرانس ها بیش از پنجاه میلیارد دالر برای افغانستان تعهد کمک شده است.
در عین حال حکومت افغانستان می گوید، که در همین چند سال گذشته روابط سیاسی افغانستان با کشور های جهان نیز گسترش یافته است. رییس جمهور کرزی پس از نشست توکیو در کابل به خبرنگاران گفت، که افغانستان به سوی یک آینده روشن روان است.
«افغانستان جایگاه خود را در میان جامعه بین المللی منحیث یک کشور آزاد، مستقل و با عزت تثبیت کرده است. جامعه جهانی به این باور است که افغانستان بسوی آینده روشن تر به حرکت است و از پول ها به خیر کشور شان استفاده کرده می توانند. به همین دلیل آنان تعهدات خود را کردند و همرای ما همکار می باشند.»
پس سقوط رژیم طالبان نخستین کنفرانس در مورد افغانستان در سال 2001 میلادی در بن تشکیل شد، که در نتیجه آن در کشور دوره های موقت، انتقالی و انتخابی به میان آمد. به اساس همین کنفرانس بخاطر تصویب قانون اساسی لوی جرگه تشکیل شد.
در سال2002 میلادی کنفرانس نخست توکیو و در 2004 کنفراس برلین در جرمنی ساخته شد، که جامعه جهانی در نشست توکیو 5 نیم ملیارد دالر و در برلین حدود 8 ملیارد دالر وعده همکاری کردند.
در سال 2006 میلادی در لندن و در 2007 در ایتالیا نشست های برگزار شد که در لندن 10 نیم میلیارد و در ایتالیا حدود 350 میلیون دالر تعهد همکاری کردند. به همین ترتیب در کنفرانس پاریس در سال 2008 میلادی جامعه جهانی تعهد کمک بیش از 10 ملیارد دالری را کرد. که تمرکز این کمک در بخش های زراعت، آب برق و بازسازی بود.
به سلسله این کنفرانس ها در سال 2009 میلادی کنفرانس در هالند، در 2010 در بریتانیا و در 2011 بن دوم، در سال 2010 کنفراس جهانی کابل و در 2012 نشست شیکاگو برگزار شد. در سال 2011 کنفراس استانبول در 2012 نشست کشور های قلب آسیا یک پی دیگر برگزار شده اند که هر یک از این کنفراس ها در عرصه پیشرفت و تقویت همکاری برای افغانستان با اهمیت بوده است.
در کنفرانس های شیکاگو و توکیو نیز سالانه حدود 10 ملیارد دالر امریکایی برای انکشاف برنامه های زیربنایی و تامین امنیت افغانستان برای مدت چهار سال تعهد صورت گرفته است. نجیب الله منلی مشاور وزارت مالیه افغانستان با وجود اینکه کمک های مالی این کنفرانس ها را مهم و قابل توجه می خواند اما می گوید، که آنان از نحوه مصرف آن چندان راضی نیستند.
«از اخلاص آن راضی هستیم اما از شیوه اش راضی نیسیتم و این خود دلایلی دارد. در نشست نخست توکیو افغانان بخاطر باسازی اقتصاد شان خواهان حدود 10 میلیون دالر شدند. جامعه بین المللی 5 میلیون را تعهد کرد. یعنی مقدار که خواست افغانان بود، داده نشد. هر بار تعهدات کمک جامعه جهانی از نیازمندی های افغانستان کم بوده و تطبیق آن از تعهدات اش.»
اما کارشناسان امور سیاسی و اقتصادی با این سخنان مشاور وزارت مالیه هم نظر نیستند و آنان بیشتر ملامتی آن را بدوش حکومت افغانستان می اندازند. حمیدالله فاروق استاد پوهنځی اقتصاد پوهنتون کابل می گوید، که کشور های جهان در 10 سال گذشته صادقانه کمک کرده اند، اما به دلیل نبود ظرفیت های لازم در کشور این کمک ها به گونه درست آن به مصرف نه رسیده است.
«به یقین در این 10 سال از ابتدا کنفراس توکیو به اینسو در رابطه به افغانستان در عرصه های صلح، امنیتی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و دیگر مسایل کنفراس مختلف دایر شده است. که هر کدام نظر به شرایط خود برای مردم و تاریخ افغانستان بسیار با اهمیت بوده است. اما متسفانه تجربه نشان داده است که افغانان این توانایی، ظرفیت و اراده را نه داشتند که از چنین فرصت ها استفاده اعظمی می کردند.»
علاوه بر کنفرانس که به سطح منطقه و جهان در طول چند سال اخیر در ارتباط به افغانستان برگزار شده است. افغانستان در نشست های ایکو، سارک و شانگهای نیز اشتراک کرده، حتی در برخی کنفراس های منطقوی اقتصادی عضویت آن را حاصل کرده است.
با آنکه حکومت افغانستان می گوید، در 10 سال گذشته در کنفرانس های منطقوی و جهانی در ارتباط به افغانستان طرح های خوب و منظم را پیش کرده است. اما آگاهان امور می گویند، که این همکاری ها جهانی از روی اخلاص با این کشور صورت گرفته است نه به اساس طرح و پیشنهادات حکومت افغانستان.
اینکه در این یک دهه از سوی جامعه جهانی به چی مقدار کمک، در کدام عرصه ها و چگونه به مصرف رسیده است در گزارش بعدی به شما خواهیم گفت.
در عین حال حکومت افغانستان می گوید، که در همین چند سال گذشته روابط سیاسی افغانستان با کشور های جهان نیز گسترش یافته است. رییس جمهور کرزی پس از نشست توکیو در کابل به خبرنگاران گفت، که افغانستان به سوی یک آینده روشن روان است.
«افغانستان جایگاه خود را در میان جامعه بین المللی منحیث یک کشور آزاد، مستقل و با عزت تثبیت کرده است. جامعه جهانی به این باور است که افغانستان بسوی آینده روشن تر به حرکت است و از پول ها به خیر کشور شان استفاده کرده می توانند. به همین دلیل آنان تعهدات خود را کردند و همرای ما همکار می باشند.»
پس سقوط رژیم طالبان نخستین کنفرانس در مورد افغانستان در سال 2001 میلادی در بن تشکیل شد، که در نتیجه آن در کشور دوره های موقت، انتقالی و انتخابی به میان آمد. به اساس همین کنفرانس بخاطر تصویب قانون اساسی لوی جرگه تشکیل شد.
در سال2002 میلادی کنفرانس نخست توکیو و در 2004 کنفراس برلین در جرمنی ساخته شد، که جامعه جهانی در نشست توکیو 5 نیم ملیارد دالر و در برلین حدود 8 ملیارد دالر وعده همکاری کردند.
در سال 2006 میلادی در لندن و در 2007 در ایتالیا نشست های برگزار شد که در لندن 10 نیم میلیارد و در ایتالیا حدود 350 میلیون دالر تعهد همکاری کردند. به همین ترتیب در کنفرانس پاریس در سال 2008 میلادی جامعه جهانی تعهد کمک بیش از 10 ملیارد دالری را کرد. که تمرکز این کمک در بخش های زراعت، آب برق و بازسازی بود.
به سلسله این کنفرانس ها در سال 2009 میلادی کنفرانس در هالند، در 2010 در بریتانیا و در 2011 بن دوم، در سال 2010 کنفراس جهانی کابل و در 2012 نشست شیکاگو برگزار شد. در سال 2011 کنفراس استانبول در 2012 نشست کشور های قلب آسیا یک پی دیگر برگزار شده اند که هر یک از این کنفراس ها در عرصه پیشرفت و تقویت همکاری برای افغانستان با اهمیت بوده است.
در کنفرانس های شیکاگو و توکیو نیز سالانه حدود 10 ملیارد دالر امریکایی برای انکشاف برنامه های زیربنایی و تامین امنیت افغانستان برای مدت چهار سال تعهد صورت گرفته است. نجیب الله منلی مشاور وزارت مالیه افغانستان با وجود اینکه کمک های مالی این کنفرانس ها را مهم و قابل توجه می خواند اما می گوید، که آنان از نحوه مصرف آن چندان راضی نیستند.
«از اخلاص آن راضی هستیم اما از شیوه اش راضی نیسیتم و این خود دلایلی دارد. در نشست نخست توکیو افغانان بخاطر باسازی اقتصاد شان خواهان حدود 10 میلیون دالر شدند. جامعه بین المللی 5 میلیون را تعهد کرد. یعنی مقدار که خواست افغانان بود، داده نشد. هر بار تعهدات کمک جامعه جهانی از نیازمندی های افغانستان کم بوده و تطبیق آن از تعهدات اش.»
اما کارشناسان امور سیاسی و اقتصادی با این سخنان مشاور وزارت مالیه هم نظر نیستند و آنان بیشتر ملامتی آن را بدوش حکومت افغانستان می اندازند. حمیدالله فاروق استاد پوهنځی اقتصاد پوهنتون کابل می گوید، که کشور های جهان در 10 سال گذشته صادقانه کمک کرده اند، اما به دلیل نبود ظرفیت های لازم در کشور این کمک ها به گونه درست آن به مصرف نه رسیده است.
«به یقین در این 10 سال از ابتدا کنفراس توکیو به اینسو در رابطه به افغانستان در عرصه های صلح، امنیتی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و دیگر مسایل کنفراس مختلف دایر شده است. که هر کدام نظر به شرایط خود برای مردم و تاریخ افغانستان بسیار با اهمیت بوده است. اما متسفانه تجربه نشان داده است که افغانان این توانایی، ظرفیت و اراده را نه داشتند که از چنین فرصت ها استفاده اعظمی می کردند.»
علاوه بر کنفرانس که به سطح منطقه و جهان در طول چند سال اخیر در ارتباط به افغانستان برگزار شده است. افغانستان در نشست های ایکو، سارک و شانگهای نیز اشتراک کرده، حتی در برخی کنفراس های منطقوی اقتصادی عضویت آن را حاصل کرده است.
با آنکه حکومت افغانستان می گوید، در 10 سال گذشته در کنفرانس های منطقوی و جهانی در ارتباط به افغانستان طرح های خوب و منظم را پیش کرده است. اما آگاهان امور می گویند، که این همکاری ها جهانی از روی اخلاص با این کشور صورت گرفته است نه به اساس طرح و پیشنهادات حکومت افغانستان.
اینکه در این یک دهه از سوی جامعه جهانی به چی مقدار کمک، در کدام عرصه ها و چگونه به مصرف رسیده است در گزارش بعدی به شما خواهیم گفت.