شنوندهء عزیز مقدم تان، در برنامهء «از ماست که برماست» یک بار دیگر خوش و خجسته باد!
در این برنامه بازهم به حس مسوولیت پذیری پرداخته، این نکته مطرح می شود، چرا عادت و انتظار براین است که همهء کار ها را دیگران برای ما انجام دهند و ما خود در بهبود زنده گی خود چه کرده می توانیم؟
این پرسش که چرا «ازماست که برماست» بار دیگر مطرح می شود.
در این برنامهء باز هم از خانه و کوچهء خود می آغازیم.
در مورد اهمیت تعلیم و تربیه خیلی گپ ها گفته شده است. در افغانستان کمتر شاعر و نویسندهء را می یابیم که به این نکته نه پرداخته باشد. از آوان کودکی در مورد اهمیت علم و دانش به ما گفته شده است و ما هم ارزش و اهمیت آن را به اطفال خود قصه می کنیم. عده یی گامی فرا تر نهاده، تعلیم و تربیه و مکتب رفتن را حتی یک شرط از آدم شدن دانسته اند. بار ها شنیده ایم که می گویند: «هرکه مکتب رفت آدم می شود.»
در مورد این که آیا همهء مکتب رفته ها آدم شده اند، باشد برای بعد...!
اما وضعیت تعلیم در افغانستان چگونه می باشد؟
برخورد مکتب رفته ها و غیر مکتب رفته ها با مکاتب چگونه است؟
در مورد اهمیت مکاتب و مراکز تحصیلی همشهریان چه می گویند؟
