عبدالوحید 40 ساله در حالیکه لباس سادهء دهقانی به تن دارد، با انگشت چقری های را نشان می دهد که به نقاط اثابت بمب های سنگین شباهت دارد، اما عبدالوحید می گوید:
«این چقری های را می بینید، در جریان سال های جنگ های داخلی تعدادی زیادی در این محل مصروف حفریات آثار تاریخی بودند و آثار گرانبهای زیادی را هم از این جا بیرون آوردند.»
عبدالوحید که در ولایت بلخ زنده گی می کند، می گوید، برای آن ها جنگ های داخلی سال های خوب بوده است و آنها می توانستند حتی در جریان روز هم به حفریات شان ادامه دهند. باری وی با پنج شش تن دیگر یک بشقاب بزرگ را یافته بودند که روی آن تصاویر حیوانات نقاشی شده بود، آن ها بشقاب را به قیمت 600 دالر فروخته و پول آن را بین خود تقسیم کرده بودند.
سال های جنگ، فقر و دشواری های اقتصادی راه را برای حفریات غیر قانونی در افغانستان باز کرده، باعث شده است، تا مردم محل آثار باستانی را بطور مخفی و به طریقه های غیر فنی جستجو کرده و در بدل پول ناچیز به قاچاقچیان بزرگ آثار باستانی به فروش برسانند.
عمراخان مسعودی رییس موزیم ملی افغانستان با آنکه فقر را یکی از دلایل حفریات و قاچاق آثار باستانی می داند و با آنکه دولت افغانستان تلاش های را به خاطر جلوگیری از حفریات و قاچاق آثار باستانی رویدست گرفته است، اما همکاری مردم را در این زمینه یک امر مهم می داند.
با وصف آنکه در جریان دههء که گذشت تلاش های برای جلوگیری از حفریات و قاچاق آثار باستانی افغانستان صورت گرفته است، اما تا زمانیکه مردم مناطق مختلف افغانستان خود به اهمیت داشته ها و آثار تاریخی شان پی نبرده، از فروش و قاچاق آن خود جلوگیری نکنند، این پروسه همچنان ادامه خواهد داشت و با دریغ که یک بخش از این آثار بیش بهای تاریخی به طور جبران ناپذیر، از میان خواهد رفت.
