انفجار ماین‌ها سرنوشت دو سرباز افغان را به کجا کشاند؟

افغانستان هنوز هم قربانی بزرگ ماین‎هاست که به گفته موسسه ماین پاکی ام دی سی پاکسازی کشور از این ماین‎ها چندین سال را در برخواهد گرفت.

قربانیان ماین‎های جاسازی شده اکثرا اعضای بدن شانرا از دست می‎دهند، در میان این قربانیان سربازانی هم شامل‎اند که در مبارزه با شورشیان با ماین‎های جاسازی شده مواجه شده و در گزارش‎ها تنها از آن‎ها به نام زخمی شدگان حادثه یاد می‎شود.

عبدالله نیز یکی از همین سربازان بوده که ماین جاسازی شده زندگی او را دگرگون ساخته‎است.

عبدالله که به گفته خودش زمانی با شور و شوق مبارزه با دشمن وطن سربازی را انتخاب کرده بود پس از مواجه شدن با یک ماین در مانده و خانه نشین شد.

عبدالله که باشنده ولسوالی ورس ولایت بامیان است، در صحبت با رادیو آزادی خاطره آن روزی را بیان کرد که دو پا و یک دست اشرا ازش گرفت.

افغانستان هنوز هم قربانی بزرگ ماین‎هاست

وی می‌گوید:

" بخاطر دفاع از وطن و امن بودن مناطق مختلف، در ولایت کندهار ایفای وظیفه می‎کردم که با ماین مواجه شدم و در نتیجه دو پایم و یک دستم قطع شدند، تنها دست راستم سالم است و بس."

این حادثه با عبدالله در بهار ۱۳۹۱ رخ داد و او که اکنون ۳۱ سال دارد از این‎که بار دوش دیگران است رنج می‎برد.

او افزود:

"انسان زمانی‎که از دست و پای می‎ماند خیلی مشکل است، مه هم مانند یک طفل شدیم که به کمک همه نیاز دارد و این بسیار مشکل تمام می‎شود."

عبدالله در این مبارزه روزمره زندگی با معلولیت تنها نیست، در کندهار فیض محمد نیز زمانی عسکر بوده که با برخورد با ماین جاسازی شده پای اشرا از دست داده‎است.

فیض محمد که ۳۵ سال دارد و اکنون موچی است از آن روزی یاد می‎کند که با ماین مواجه شد.

وی افزود:

"در حال حاضر موچی گری می‎کنم در گذشته سرباز بودم و در ولسوالی میانشین کندهار ایفای وظیفه می‎کردم که با ماین مواجه شدم و این ماین در یک قبر مانده شده بود که در آن یک پایم را از دست دادم."

ام. دی. سی.: پاکسازی افغانستان از ماین‎ها چندین سال را در برخواهد گرفت.

پس از مواجه شدن با ماین جاسازی شده، زندگی برای فیض محمد نیز تغییر کرده‎است.

او درین مورد افزود:

"زندگی من اکنون بسیار خراب است، در خانه کرایی زندگی می‎کنم و پول که از موچی گری پیدا می‎کنم به مشکل خوراک فرزندانم را تامین می‎کند. بسیار قرضدار هم استم اما در گذشته وضعیت زندگی مه خوب بود و با پاهای سالم خود هر کار کرده می‎توانستم."

با آنکه این دو سرباز افغان که پس از مواجه شده با ماین جاسازی شده اعضای بدن شان را از دست داده و زندگی پر مشقت را سپری می‎کنند، اما به گفته خود شان از این‎که در راه تامین امنیت به مردم معلول شده‎اند، غمگین نیستند.

عبدالله که تا کنون خانواده تشکیل نداده می‎گوید، خرسند است که در راه خدمت به وطن زخم برداشت اما فیض محمد می‎گوید، آرزو دارد فرزندش نیز مانند خودش یکروز سرباز شود و برای افغانستان خدمت کند.