کوچی‌ها در زون شمال افغانستان می‌گويند که هزاران هکتار مالچر مواشی شان توسط افراد مسلح غیر مسئول و زورمندان محلی غصب شده.
کوچی‌ها در زون شمال کشور از غصب هزاران هکتار مالچر شان توسط تفنگداران غیر مسئول شاکی اند.
ریاست کوچی‌ها در زون شمال افغانستان می‌گوید که بیش از ۸۰ هزار هکتار مالچر کوچی‌ها تنها در سه ولایت شمالی از جمله بلخ، سرپل و سمنگان توسط افراد مسلح غیر قانونی غصب شده‌است.
آرشیف
فاروق عبیدی، رئیس این اداره به رادیو آزادی گفت که به دلیل غصب مالچر یا چراگاه های مواشی شان و کمبود علفه حیوانی، آنها اکثراً مالداری را ترک کرده‌اند.
وی افزود: " کوچی‌ها اساسی‌ترین مشکل شان نداشتن مالچر برای حیوانات شان است. مالچرهای متعلق به کوچی‌ها زمین‌های دولتی اند که اکنون قوماندان ها و تفنگداران محلی در آن کشت و زراعت می‌کنند."
آقای عبیدی می‌گوید که کوچی‌ها اکثراً به شکل ده‌نشين (جایی) زندگی ندارد و همواره نظر به فصل سال در حال تغییر موقعيت خود اند.
به گفته او که در سال ۱۴۰۰ هجری، در اکثری ولایت‌های شمالی خشک سالی‌ها پیش‌بینی شده و از اینرو کوچی‌ها با کمبود علفه حيوانی مواجه اند.
ریاست کوچی‌ها در شمال کشور می‌گوید که مالچر آنها زمین‌های دولتی دیمه ( متکی به آب باران) است که در دهه ۱۲۹۰ هجری حین زمام داری ظاهر شاه برای بود و باش موقت کوچی‌ها و چراگاههای مواشی شان وقف شده است.
با این حال، شیرشاه هوتک رئیس اداره اراضی و شهرسازی زون شمال می‌گوید که روند شناسایی و بازپس‌گیری زمین‌های دولتی از جمله مالچرهای کوچی‌ها را از نزد غاصبین آغاز کرده است.
هوتک افزود: " ما از شش ماه به این‌سو تنها در بلخ نزدیک به ۶۰ هزار جریب زمین را از چنگ غاصبین آزاد کردیم که نزدیک به ۲۰ هزار آن مالچرها بوده."
آرشیف
آقای هوتک به رادیو آزادی گفت که در نظر است تا نیمه‌های سال ۱۴۰۰ هجری در ولایت‌های سرپل و سمنگان نیز نزدیک به ۳۰ هزار جریب زمین از نزد غاصبین آزاد ساخته شود.
وی گفت مالچر کوچی‌ها بیشتر در ولسوالی‌های خلم و چمتال بلخ، مرکز ولایت سرپل و ولسوالی‌های حضرت سلطان و روی دو آب ولایت سمنگان به‌طور اجباری از سوی تفنگداران محلی تصاحب شده است.
آقای هوتک افزوده که تمرکز اداره اراضی و شهرسازی زون شمال بیشتر به آزاد سازی زمین‌های بوده مالکیت آن مربوط به دولت است.
این در حالیست که بر علاوه کوچی‌ها برخی جایی‌ها (ده نشین) و شهر نشين ها نیز از غصب ملکیت‌های شخصی از جمله منازل مسکونی، شهرک‌های رهایشی و زمین‌های زراعتی شان توسط زورمندان محلی شکایت داشته و از دولت تقاضا دارند تا سرنوشت ملکیت‌های غصب شده شان را روشن سازد.