شور و هیجان شهریان کابل.
در تپه مرنجان شهر کابل با کاغذپرانبازی از سال‌نو بزرگداشت می‌کنند.
شاه احمد ۲۲ سال سن دارد، او با کاغذپران چهار پارچهٔ بزرگ‌اش به رنگ سفید و آبی در گوشه‌ی از این تپه مشغول کاغذپران‌بازی‌است.
شاه احمد می‌گوید: "این بسیار یک روز خوب است برای ما، که ما گدی‌پران‌بازی می‌کنیم و از این بسیار اظهار خوشی داریم، جای خوشی است که در یک صلح در یک فضای صلح گدی‌پران‌بازی می‌کنیم."
در سویی دیگر از تپه‌ی مرنجان، محمد زید ابراهیمی ۱۶ ساله با شور و شوق زیادی، کاغذپران ۵ پارچه‌ی به دست دارد و چرخهٔ تارش به دست دوست هم‌سن و سالش است.
او می‌گوید از برگزاری این جشنواره بسیار خشنود است.
آرشیف، دکان تار و کاغذپران در کابل
ابراهیمی گفت: "ما در جمع مردم فعلا بسیار خوش هستیم همه مردم‌ها گدی‌پران‌ها را در آسمان بلند کرده و همه مردم مصروف گدی‌پران‌بازی هستند، خودم هم گدی‌پران بازی کردم و خیلی ساعت ما تیر و خوش گذشت."
این جشنواره از سوی وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان برگزار شده‌است.
نصیر احمد حیدری مدیر برگزاری جشنواره‌های این وزارت به رادیو آزادی گفت که می‌خواهند این‌گونه جشنواره‌ها را در ولایت‌های مختلف برگزار کنند.
حیدری می‌گوید: "همه ساله جشن نوروز برگزار می‌شد و جشنواره گدی‌پران‌بازی به‌طور رسمی برگزار نمی‌شد از طرف وزارت اطلاعات و فرهنگ، امسال به ابتکار ریاست فرهنگ مردم وزارت اطلاعات و فرهنگ این جشنواره را جزء جشنواره جشن نوروز به‌خاطر صلح و آبادی در نظر گرفتیم و به‌خاطر این‌که پیام صلح، برادری و پیام وحدت ملی را به مردم کشور خود برسانیم."
کاغذپرانبازی که میان همه به "گدی‌پران‌بازی" شهرت دارد از بازی‌های قدیمی و سرگرمی بیش‌تر مردم در فصل بهار می‌باشد.
مردم پارچه‌های کاغذی را که در چوکات‌های منظم با چوب نَی ساخته شده را با تارهای ویژه‌ی آن به هوا بلند می‌کنند.
هرچند کاغذپران در نخست شکل ساده‌ی داشت اما اکنون به شکل‌های گونه‌گون مانند اژدها، انسان، شکل‌های هندسی، پرنده، مار و گونه‌های دیگر ساخته می‌شود.
اشعار شاعرانی همچون مولانا در دیوان شمس تبریزی و ذکر نام "کاغذ باد" که همانا کاغذپران است، از قدامت این بازی حکایت می‌کند.
گل محمد نظری آریانا، تاریخ‌دان و نویسنده نیز می‌گوید که انسان‌ها از آغاز به پرواز علاقه داشتن و همین باعث شد تا پس از اختراع کاغذ در چین دست به ساختن کاغذپران‌ها بزنند.
از دید او ساخت کاغذپران‌ها در افغانستان پس از وارد کردن کاغذ و تاسیس ماشین‌خانه، از کابل آغاز شد.
آرشیف
نظری آریانا گفت: "چون تارهایی به‌کار می‌رود که شیشه‌زده است، وقتی مسابقه جریان می‌داشته باشد کسانی‌که مهارت دارند کوشش می‌کنند تار خود را بر سر تار حریف قرار دهند و با یک کش اگر تارش قوی‌تر باشد می‌تواند تار حریف را ببرد و آن را آزاد کند و در نتیجه آن این خود را برنده می‌شناسد و بسیار شادی می‌کند همچنین کسانی‌که طرف‌دار از این هستند خوش‌حال می‌شوند و یک‌عده از جوانان و طفل‌ها پشت همان گدی‌پران که آزاد شده می‌دوند و کوشش می‌کنند بگیرند و یک تفریح دیگر است یک مسابقه است و در عین زمان وقتی این‌ها می‌دوند یک ورزش است."
به گفته‌ی آقای آریانا کاغذپرانبازی باید در ساحه وسیع و میدان‌های هموار بازی شود، از دید او در محل‌های مزدحم و رفت‌وآمد وسایط نقلیه، خیابان‌ها، بام‌ها، ساحه که خطر برق وجود داشته باشد، می‌تواند برای انسان زیان‌بار باشد.
کاغذپرانبازی افزون به سرگرمی مردم در کابل و ولایت‌های دیگر، حالا وسیله‌ی در آمدزا نیز شده و بسیاری‌ها با ساخت و ساز کاغذپران و تار ویژه‌ی آن پول به‌دست می‌آورند.