"نابینایان می‌توانند یک کاری برای پیش‌برد زندگی‌شان بکنند؛ اما نابینایان محروم‌اند و پس از این نیز محروم و محروم‌تر خواهند بود."
ننگیالی ۲۲ ساله است. او در چهار سالگی در روستای توغ بیردی پروان به اثر انفجار ماین چشم‌هایش را از دست داد.
در جریان ۱۸ سال نابینایی، دورۀ آموزشی مکتب خود را تکمیل کرده و در حکومت گذشته در یکی از رسانه های محلی پروان کار می‌کرد و همچنان ماهانه پنج هزار افغانی معاش از ریاست شهدا و معلولین دریافت می‌کرد.
اما او می‌گوید که حالا بیکار است و معاش دولتی‌اش نیز داده نمی‌شود.
ننگیالی از وضعیت ناگوار زندگی‌اش اینگونه حکایت می‌کند: "پیش از آمدن امارت اسلامی در یک رسانه و هم در یک نهاد دولتی کار می‌کردم. پیش از حکومت طالبان ما امتیازاتی داشتیم، کار می‌کردیم، زمینه کار برای ما فراهم بود، امتیازات از طرف دولت بود و از طرف نهادهای ملی و بین‌المللی نابینایان حمایت می‌شدند. متاسفانه که مدت چهار ماه می‌شود که همه امتیازات به روی نابینایان قطع شده است."
نهادهای حامی معلولین برای بلند بردن ظرفیت نابینایان کمک می‌کردند که از آن رهگذر زمینه کار برای شان فراهم می‌شد.
ننگیالی به این باور است که با این وضعیت گذران زندگی برایش دشوار است: "با آمدن طالبان دچار مشکل‌های زیاد شده‌ایم؛ مثلاً رسانه‌ی که من کار می‌کردم دروازه‌اش بسته شد، نهاد دولتی که با آن کار می‌کردم چهار ماه شده است که معاشم را پرداخته نکرده، اگر همین گونه پیش‌برود و ادامه بدهیم، مطمینم که توانایی‌ها و ذهنیت‌های کاری را که داشتیم متاسفانه در کنج خانه کشته خواهد شد."
ننگیالی هنوز مجرد است و در یک خانواده اهل معارف زندگی می‌کند.
منابع مسئول در ولایت پروان می‌گویند که آمار دقیق از نابینایانی که در این ولایت زندگی می‌کنند موجود نیست.
نوریه نبی زاده ۲۱ ساله از شمار دختران نابینا است که هفده سال پیش در روستای دشت هوفیان از ساحات مرکزی پروان چشم‌های خود را از دست داد. رویدادی که سبب معلولیت اوشد این بود که در نتیجه درگیری میان نیروهای دولتی حکومت پیشین و طالبان به اثر اصابت هاوان در منزل شان او از ناحیه چشم زخمی شد.
نوریه نیز از جانب حکومت پیشین ماهانه پنج هزار افغانی معاش دریافت می‌کرد.
او در مورد وضعیت زندگی فعلی‌اش چنین می‌گوید: "با مشکل‌های زیاد مواجه استم، پیش از امارت اسلامی به ما زمینه‌ی کار مساعد بود، نهاد‌ها به ما کمک می‌کرد؛ اما اکنون این کمک‌ها قطع شده و نمی‌توانیم که از امتیازات خود استفاده کنیم. به اداره شهدا و معلولین مراجعه کردیم، گفتند معاش نیست. اگر معاش نباشد، با فقر و تنگ‌دستی مواجه می‌شویم، پیامم این است که معاش‌های ما دوباره پرداخت شود."
با این حال، مسئولان محلی حکومت طالبان می‌گویند که برای رسیدگی به مشکلات نابینایان در این ولایت دست بکار شده اند.
مولوی عبدالاحد سعد رئیس ادارۀ شهدا و معلولین ولایت پروان در این مورد به رادیو آزادی گفت: "ما معلولین را در نخست بررسی می‌کنیم که شخص معیوب و یا معلول است یا نه، بعداً برای شان معاشات شان پرداخت می‌شود."
ننگیالی از حکومت طالبان می‌خواهد تا امتیازاتی که قبلاً داشتند را دوباره برای شان بدهد.
از نظر ننگیالی، وضعیت بد اقتصادی مشکل همگانی در حال حاضر در افغانستان است.
او و دیگر نابینایان بیشتر بخاطر محدود شدن فعالیت‌های اجتماعی شان نیز نگران اند.
او به این باور است اگر وضعیت همین‌گونه ادامه یابد او و دیگر معلولین به زودی فراموش خواهند شد و از متن اجتماع به حاشیه خواهند رفت .