برخی از نشریه ها و رسانه های بین‌المللی باز هم به موضوع بسته ماندن مکاتب متوسطه و لیسه در افغانستان پرداخته اند.
دیجیتال ژورنال
نشریۀ دیجیتال ژورنال در این باره گزارش خبرگزاری فرانسپرس را نشر کرده است.
در گزارش می‌خوانیم که ادیبه حیدری متعلم لیسۀ الفتح در کابل پس از اعلام طالبان مبنی بر بسته ماندن مکاتب متوسطه و لیسه به روی دختران احساس کرد که در زندان است.
ادیبۀ سیزده ساله یکی از هزاران دختری بود که با خوشحالی برای اولین بار پس از حاکم شدن دوبارۀ طالبان بر افغانستان روز چهارشنبه به مکتب بازگشت اما چند ساعت را در آنجا سپری نکرده بود که وزارت معارف طالبان اعلام کرد که مکاتب متوسطه و لیسه به روی دختران تا امر بعدی بسته می‌ماند.
ملاحت خواهر یازده سالۀ ادیبه گفته است، زمانیکه طالبان همه را از مکتب به خانه فرستادند درک کردند که طالبان تغییر نکرده اند و همان طالبان ۲۵ سال پیش اند.
او افزوده است که همرایشان به مانند جنایتکاران برخورد می‌شود صرف به خاطریکه دختر استند.
ملاحت گفته که افغانستان برای شان به یک زندان مبدل شده است.
طالبان قبلاً گفته بودند که تمام مکاتب دخترانه در سال تعلیمی جدید دوباره گشوده خواهد شد اما وزارت معارف طالبان در اطلاعیۀ روز چهارشنبه گفت که هرگاه مطابق شریعت اسلامی، رسم و رواج و فرهنگ افغانی لباس مکتب طراحی شود، بر اساس حُکم رهبری طالبان مکاتب دختران بالاتر از صنف ششم باز خواهند شد.
این اقدام طالبان در میان افغان‌ها و در سطح بین‌المللی با واکنش‌ها و انتقادهای تُند رو به رو شده است و از طالبان خواسته شده که مانع رفتن دختران به مکتب نشوند.
نشنل
در حالیکه شاگردان دختر بالاتر از صنف ششم در افغانستان از آموزش محروم می‌شوند و بر کار زنان در این کشور محدودیت وجود دارد، نشریۀ نشنل در مطلبی می‌نویسد که یک زن افغان در بریتانیا برای احراز کرسی شاروالی منچستر خود را نامزد کرده است.
در مطلب می‌خوانیم که این زن به نام مرضیه بابکرخیل که قبلاً قاضی بود امیدوار است که در انتخابات برنده شود.
این خانم ۵۶ ساله به نشریه گفته است که از چند دهه به اینطرف هدف اصلی کارش مبارزه برای بهبود زندگی مردم آسیب پذیر به خصوص زنان بوده است.
مرضیه همچنان گفته که در سال ۲۰۰۸ از حملۀ طالبان جان به سلامت برد و سپس به بریتانیا مهاجر شد.
او در شهر پلخمری ولایت بغلان به دنیا آمده است و با الهام از یک قاضی زن در منطقۀ شان به کار در بخش قضا رو آورد و مدتی به عنوان قاضی در محکمۀ فامیلی کار کرد.
زمانیکه او به عنوان قاضی گماشته شد، شمار مجموعی قاضیان زن در افغانستان به ۲۶ تن می رسید.
او گفته، زمانیکه متوجه شد که در سیستم قضایی با زنان تبعیض می‌شود در برابر آن صدا بلند کرد و انجمن فرهنگی زنان را ایجاد کرد تا با نابرابری جنسیتی مبارزه کند.