گاردین: بریتانیا میان مهاجران افغان و اوکراینی تبعیض قایل شده است

زهره واحدی اختری، یکی از فعالان حقوق زن است که با بی‌سرنوشتی در یکی از کشورهای همسایه به سر می‌برد.

زهره می‌گوید، پس از حاکمیت طالبان چندین بار در تظاهرات گروهی با زنان اشتراک کرد که چندی پس از آن طالبان حکم دست‌گیری او را صادر کردند و او مجبور شد که افغانستان را ترک کند.

او به رادیو آزادی گفت، هر چند ۱۴ ماه پیش کارهای پروندۀ پناهندگی‌اش به بریتانیا را آغاز کرد، اما تا به حال هیچ پاسخ روشنی دریافت نکرده است:
"۱۴ ماه پیش در برنامهٔ عرب انگلستان پرونده باز کردم، بعد از چهار ماه کیس نمبر دریافت کردم، اما پس از ماه مارچ تا حال چندین بار ایمیل کردیم، اما کدام پاسخی برای ما ارسال نشده است."

عبدالفتاح ادیب که بیش از ۱۵ سال با رسانه‌های مختلف همکاری داشته و همچنان فعالیت‌های مدنی نیز انجام داده می‌گوید، از یک سال به این‌سو برای پی‌گیری پروندهٔ مهاجرتش به بریتانیا به ایران مهاجر شده، اما هیچ پیشرفتی در کارهایش به میان نه آمده است:
"بیش از ۱۵ سال سابقهٔ رسانه‌یی فعالیت‌های بشری و مدت یک سال میشه که پرونده باز کردم از کشور ایران با انگلیس، همچنام از طریق دوستان و همکاران به کشور انگلیس تماس گرفتیم و پرونده باز شده، اما تا هنوز ایمیلی و یا پاسخی دریافت نکردیم، امید کسانی که جان‌شان در خطر است و به کشور سوم مهاجر شدند توجه صورت بگیرد."

این در حالیست که روزنامهٔ گاردین به تازگی در گزارشی گفته که بریتانیا میان مهاجران افغان و اوکراینی تبعیض قایل شده است.

این روزنامه افزوده است، در حالی که برای بررسی پرونده‌های مهاجران اوکراینی ۵۴۰ کارمند بریتانیایی گماشته شده، اما برای مدیریت پروند‌های مهاجران افغان تنها ۵ تا ۸ نفر کار می‌کنند.

روزنامه همچنان گفته است، بریتانیا تعهد‌اتش را مبنی بر خروج ۵ هزار افغان در سال گذشته عملی نکرده است.

این در حالیست که بریتانیا گفته، در زمان تخلیه توانسته که نزدیک به ۲۳ هزار افغان را شامل خبرنگاران، فعالان مدنی و همکاران افغان اداره‌های بریتانیایی به این کشور انتقال دهد و از ۶ هزار افغان دیگر که در حال انتقال هستند، حمایت کند.

پیش از این افغان‌های مهاجر در آلمان، فرانسه، هالند و سایر کشورهای اروپایی نیز از برخورد دوگانهٔ دولت‌های این کشورها با آن‌ها و مهاجران اوکراینی شکایت داشتند.

پس از حاکمیت طالبان بر افغانستان، هزاران افغان که به دلیل همکاری‌شان با اداره‌های خارجی و یا هم فعالیت‌شان به عنوان فعالان رسانه‌ای و حقوق بشری با تهدیدات امنیتی روبه‌رو بودند افغانستان را ترک کردند، اما برخی از آن‌ها یا در کشورهای سوم در بی‌‌سرنوشتی به سر می‌برند و یا هم در افغانستان به گونهٔ پنهانی زندگی می‌کنند.